Σε μια νέα μελέτη, οι συμμετέχοντες έτειναν να αξιολογούν τα γυναικεία σώματα ως πιο αδύνατα όταν τα βλέπουν σε φωτογραφίες selfies παρά σε φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από άλλες οπτικές γωνίες. Η Ruth Knight του Πανεπιστημίου York St John, στο Ηνωμένο Βασίλειο, και η Catherine Preston από το University of York, UK, παρουσίασαν αυτά τα ευρήματα στο περιοδικό PLOS ONE στις 11 Οκτωβρίου.
Δημοφιλείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι selfies είναι πορτρέτα που τραβήχτηκαν από το άτομο της φωτογραφίας. Αυτό τοποθετεί την κάμερα μακριά από το σώμα του, αλλά στραμμένο προς τον εαυτό του. Προηγούμενη έρευνα είχε προτείνει ότι η προβολή selfie μπορεί να επηρεάσει την κρίση των θεατών για την ελκυστικότητα των θεμάτων φωτογραφίας και θα μπορούσε, σε ορισμένες περιπτώσεις, να οδηγήσει σε συγκρίσεις που επηρεάζουν την ικανοποίηση των θεατών με την εμφάνισή τους.
Ωστόσο, μια τέτοια έρευνα είναι περιορισμένη και έχει επικεντρωθεί περισσότερο στην αντίληψη των προσώπων στις φωτογραφίες παρά στα σώματα. Για να ρίξουν νέο φως, ο Knight και οι συνεργάτες του αξιολόγησαν τις κρίσεις των γυναικών συμμετεχόντων ως απάντηση σε φωτογραφίες από διαφορετικές οπτικές γωνίες 10 γυναικών εθελοντών μοντέλων ντυμένων με ρούχα γυμναστικής.
Με εξαιρέσεις προσώπων, το σώμα κάθε εθελοντή φωτογραφήθηκε σε πολλές γωνίες: από μια παραδοσιακή εξωτερική οπτική γωνία, μια selfie που τραβήχτηκε στο μήκος του χεριού, μια selfie που τραβήχτηκε χρησιμοποιώντας ένα selfie stick ή από την οπτική γωνία του ίδιου του εθελοντή, με την κάμερα να κοιτάζει κάτω από το πηγούνι . Οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν επίσης ένα ερωτηματολόγιο για να μετρήσουν τον βαθμό στον οποίο εμπλέκονται σε σκέψεις και συμπεριφορές που σχετίζονται με τη διαταραγμένη διατροφή.
Αναλύοντας τα αποτελέσματα από τέσσερα διαφορετικά πειράματα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι συμμετέχοντες έτειναν να κρίνουν τα σώματα στις εικόνες selfie ως πιο αδύνατα από τα σώματα στις εικόνες με εξωτερική προοπτική, ωστόσο, δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές στις αξιολογήσεις ελκυστικότητας. Οι εικόνες με το πηγούνι προς τα κάτω κρίθηκαν λιγότερο λεπτές από τις selfies και οι λιγότερο ελκυστικές από όλες τις προοπτικές που αναλύθηκαν.
Βρήκαν επίσης ορισμένα στοιχεία ότι οι συμμετέχοντες με υψηλότερο επίπεδο ορισμένων συμπτωμάτων διατροφικής διαταραχής έτειναν να βαθμολογούν καλύτερα τα σώματα στις selfies. Με βάση αυτό το εύρημα και προηγούμενα ευρήματα από άλλες μελέτες, οι ερευνητές προτείνουν ότι η προβολή selfies θα μπορούσε να είναι πιο επιζήμια από άλλους τύπους φωτογραφιών σε άτομα που είναι ευάλωτα στην ανάπτυξη διατροφικών διαταραχών.
Αυτά τα ευρήματα υπογραμμίζουν πιθανούς δεσμούς μεταξύ της χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της σωματικής ικανοποίησης. Ωστόσο, οι ερευνητές σημειώνουν αρκετούς περιορισμούς της μελέτης, όπως ο μικρός αριθμός συμμετεχόντων και η έλλειψη ακριβούς αντιστοίχισης των γωνιών φωτογραφίας μεταξύ μοντέλων εθελοντών, που θα μπορούσαν να έχουν επηρεάσει τις κρίσεις.
Η μελλοντική έρευνα θα μπορούσε να εμβαθύνει την κατανόηση, για παράδειγμα, αξιολογώντας πώς οι διαφορετικές γωνίες φωτογραφίας μπορεί να επηρεάσουν τις κρίσεις διαφορετικών τύπων σώματος ή εάν η αναλογία βάρους προς ύψος των θεατών μπορεί να επηρεάσει τις κρίσεις της φωτογραφίας τους.
Οι συγγραφείς προσθέτουν, “Πολλοί από εμάς βλέπουμε selfies κάθε μέρα στα social media. Γνωρίζουμε ότι τα φίλτρα μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που εμφανίζονται τα σώματα. Αυτή η έρευνα υποδηλώνει ότι η γωνία από την οποία τραβιέται η φωτογραφία μπορεί να μας αλλάξει κρίσεις για το μέγεθος του σώματος, έτσι ώστε όταν καταναλώνουμε εικόνες στο διαδίκτυο, ακόμα και απλές αφιλτράριστες selfies, αυτό που βλέπουμε δεν είναι απαραίτητα μια ακριβής αναπαράσταση της πραγματικής ζωής”.