Η ερευνήτρια της UniSA και ειδικευμένη εργοθεραπεύτρια Dr Shelley Wright, η οποία επέβλεψε τη μελέτη, λέει ότι η ελευθερία εξερεύνησης νέων τόπων είναι κάτι που οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε δεδομένο, αλλά για τα παιδιά με αυτισμό και τους γονείς τους, αυτό είναι συνήθως γεμάτο με αισθητηριακές προκλήσεις. Η παρορμητική και απρόβλεπτη συμπεριφορά είναι χαρακτηριστικά του αυτισμού και η απομάκρυνση των παιδιών από το συνηθισμένο τους περιβάλλον είναι συχνά πολύ αγχωτική τόσο για τα ίδια τα παιδιά, όσο και για τους γονείς».
Η φοιτήτρια Honours Rebecca Appleby διεξήγαγε συνεντεύξεις σε οκτώ οικογένειες που είχαν έναν σκύλο βοήθειας για τον αυτισμό (AAD) ως υποστήριξη για το παιδί τους. Η μελέτη ανακάλυψε:
- Κατά μέσο όρο, οι οικογένειες επισκέφτηκαν 8,5 περισσότερα μέρη και ταξίδεψαν 20 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους αφού είχαν τον σκύλο για περισσότερο από ένα χρόνο.
- Οι γονείς ανέφεραν μεγαλύτερη ελευθερία για τα μικρά παιδιά με σοβαρό αυτισμό που κανονικά ήταν σε ένα καρότσι για ασφάλεια όταν έφευγαν από το σπίτι. Ο σκύλος AAD αντικατέστησε το καροτσάκι αλλά και πάλι λειτουργούσε ως φυσικός περιορισμός.
- Πριν λάβουν έναν σκύλο βοήθειας για τον αυτισμό, οι γονείς ήταν απρόθυμοι να εγκαταλείψουν το σπίτι της οικογένειας λόγω άγχους, με αποτέλεσμα να αισθάνονται παγιδευμένοι και απομονωμένοι. Ο σκύλος τους επέτρεψε να βγουν έξω επειδή το παιδί τους ήταν πιο ήρεμο και ασφαλές στην παρουσία του.
- Τα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού συχνά νιώθουν μοναξιά καθώς βρίσκουν δύσκολη την κοινωνική αλληλεπίδραση και την επικοινωνία. Ο σκύλος τους έδωσε την πολύ αναγκαία συντροφιά.
- «Συνοπτικά, πολλοί γονείς δεν ήταν σίγουροι πώς θα τα κατάφερναν χωρίς τον σκύλο», λέει η Δρ Ράιτ.
«Ένα νέο εύρημα από αυτή τη μελέτη ήταν η αίσθηση ελευθερίας και ηρεμίας που πηγάζει από τον ύπνο του σκύλου με το παιδί, βελτιώνοντας τον ύπνο της οικογένειας στο σύνολό της και ειδοποιώντας τους γονείς όταν ο σκύλος ξυπνά και, σε μια περίπτωση, κρίσης». Το μόνο πρόβλημα που αναφέρθηκε από τους γονείς ήταν η έλλειψη κατανόησης του κοινού σχετικά με τα δικαιώματα πρόσβασης με έναν σκύλο βοηθό, με ορισμένα μέρη να μην κατανοούν το νόμο και να τους αρνούνται την είσοδο.
Η Chantel King, κάτοικος του Mt Gambier, της οποίας ο 13χρονος γιος James είναι αυτιστικός, εγγυάται τη θετική επίδραση του Winter, ενός μαύρου Λαμπραντόρ που υιοθέτησε η οικογένεια το 2011. «Ο Τζέιμς ήταν μωρό όταν αποκτήσαμε τον Γουίντερ, αλλά η διαφορά που έκανε όλα αυτά τα χρόνια ήταν εκπληκτική», λέει η Σαντέλ. “Μπορούσαμε να πηγαίνουμε εκδρομές ως οικογένεια, αντί να χωριζόμαστε και κάποιος να πρέπει να μένει σπίτι για να προσέχει τον Τζέιμς. Στον Τζέιμς δόθηκε ένας εντελώς νέος κόσμος ελευθερίας στον οποίο δεν είχε πρόσβαση ποτέ πριν, χάρη στον Γουίντερ.”
Η μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό Health and Social Care.