Σκλήρυνση κατά Πλάκας: Μελέτη με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας διαπίστωσε ότι η καλύτερη φυσική κατάσταση και η υψηλότερη καθημερινή δραστηριότητα προβλέπουν χαμηλότερα επίπεδα κόπωσης σε ασθενείς με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα πολλαπλή σκλήρυνση, RRMS. Ένα χαμηλότερο ποσοστό αναπηρίας συσχετίστηκε επίσης με λιγότερη κόπωση. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Πολλαπλή Σκλήρυνση και Συναφείς Διαταραχές (Multiple Sclerosis and Related Disorders).
Η κόπωση είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα στους ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση, αλλά η αξιολόγηση των επιπτώσεών της στην καθημερινή ζωή των ασθενών αποτελεί πρόκληση. Στόχος της μελέτης ήταν να διερευνηθεί η συσχέτιση της κόπωσης των ασθενών με RRMS με τη φυσική δραστηριότητα που μετρήθηκε με επιταχυνσιόμετρο, καθώς και με την αναπηρία τους. Η μελέτη χρησιμοποίησε ένα ευρύ φάσμα διαφορετικών μεθόδων μέτρησης, μετρώντας τη σωματική δραστηριότητα με επιταχυνσιόμετρο και μετρώντας την κόπωση με δύο διαφορετικούς μετρητές (MFIS και FSS), και χαρτογραφώντας την αναπηρία με δύο διαφορετικές μεθόδους (EDSS και MSFC), συμπεριλαμβανομένων διαφορετικών δοκιμασιών σωματικής απόδοσης. Διαπιστώθηκε ότι οι ασθενείς των οποίων το επίπεδο αναπηρίας, όπως εκτιμήθηκε από το EDSS, ήταν στο επίπεδο 0-2,5, δηλαδή μέτρια χαμηλό, είχαν υψηλότερο επίπεδο κόπωσης από τους υγιείς μάρτυρες, αλλά χαμηλότερο από τους ασθενείς των οποίων το επίπεδο αναπηρίας ήταν υψηλότερο (EDSS 3-5,5). Βρέθηκε σημαντική σχέση μεταξύ κόπωσης και αναπηρίας, καθώς και μεταξύ καθημερινής σωματικής δραστηριότητας και κόπωσης. Χαμηλότερο ποσοστό αναπηρίας, καλύτερη φυσική κατάσταση και υψηλότερη καθημερινή δραστηριότητα προέβλεπαν χαμηλότερα επίπεδα κόπωσης.
Η κόπωση παίζει σημαντικό ρόλο στη ΣΚΠ και έχει ισχυρό αντίκτυπο, για παράδειγμα, στην ικανότητα των ασθενών να εργάζονται και στην πρόωρη συνταξιοδότηση. Αυτό έχει μεγάλη κοινωνική σημασία. “Τα ευρήματα είναι ενδιαφέροντα και υποστηρίζουν πολύ καλά προηγούμενες μελέτες. Οι ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας θα πρέπει να βρουν την κατάλληλη μορφή άσκησης, λαμβάνοντας υπόψη την αναπηρία τους, η οποία διατηρεί τη λειτουργική τους ικανότητα και μειώνει την κόπωση”, λέει ο διδακτορικός ερευνητής Marko Luostarinen του Πανεπιστημίου της Ανατολικής Φινλανδίας. “Αυτή η μελέτη είναι μοναδική επειδή ήταν μεγάλη και χρησιμοποίησε σύγχρονες μεθόδους. Ωστόσο, απαιτείται πιο λεπτομερής έρευνα σχετικά με την αναπηρία των ασθενών και τα πραγματικά επίπεδα σωματικής δραστηριότητας”, επισημαίνει ο Luostarinen.
