Οι απαντήσεις των γυναικών στη σεξουαλική βία κατά την παιδική και ενήλικη ζωή είναι πολύπλοκες και εξαιρετικά εξατομικευμένες. Μερικοί επιζώντες εμφανίζουν σοβαρά και χρόνια ψυχολογικά συμπτώματα, ενώ άλλοι βιώνουν μικρή ή καθόλου δυσφορία. Το ευρύ φάσμα των συνεπειών μπορεί να αποδοθεί στα χαρακτηριστικά επίθεσης, στις περιβαλλοντικές συνθήκες, στα χαρακτηριστικά των επιζώντων και στη διαθεσιμότητα κοινωνικής υποστήριξης και πόρων. Η χρήση διαφορετικών μεθοδολογιών μπορεί επίσης να συμβάλει σε μικτά ευρήματα μεταξύ των μελετών. Σε αυτό το άρθρο, το σεξουαλικό τραύμα αναφέρεται σε μία ή πολλαπλές σεξουαλικές παραβιάσεις που προκαλούν σημαντική αγωνία. Ο όρος σεξουαλικό τραύμα χρησιμοποιείται με βάση κλινικές παρατηρήσεις ότι ορισμένοι επιζώντες δεν χαρακτηρίζουν τις εμπειρίες τους ως βιασμό ή επίθεση λόγω εξοικείωσης με τον δράστη ή απουσίας βίας.
Σεξουαλικό τραύμα
Το σεξουαλικό τραύμα της παιδικής ηλικίας σχετίζεται με διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD), κατάθλιψη, αυτοκτονία, προβλήματα αλκοόλ και διατροφικές διαταραχές. Οι επιζώντες μπορεί επίσης να αντιμετωπίσουν χαμηλό σεξουαλικό ενδιαφέρον και δυσκολίες στη σχέση και να εμπλέκονται σε σεξουαλικές συμπεριφορές υψηλού κινδύνου και ακραίες στρατηγικές αντιμετώπισης. Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, οι γυναίκες μπορεί να εμφανίσουν συμπτώματα μιας διαταραχής προσωπικότητας, συμπεριλαμβανομένου ενός που διακρίνεται από διαρκή πρότυπα αστάθειας και παρορμητικότητας (δηλαδή, οριακή διαταραχή προσωπικότητας). Τα περιορισμένα δεδομένα για τους παράγοντες κινδύνου υποδηλώνουν ότι το οικογενειακό περιβάλλον και οι υποστηρικτικές αντιδράσεις από την οικογένεια και τους στενούς συντρόφους μπορεί να βελτιώσουν την ψυχική υγεία και τη λειτουργικότητα μεταξύ των επιζώντων.
Το σεξουαλικό τραύμα της ενηλικίωσης συνδέεται με βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες ψυχολογικές συνέπειες. Οι βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις περιλαμβάνουν σοκ, φόβο, άγχος, σύγχυση και απόσυρση. Πολλοί επιζώντες βιώνουν μείωση των συμπτωμάτων μέσα σε λίγους μήνες, ενώ ορισμένες γυναίκες βιώνουν αγωνία για χρόνια. Τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα περιλαμβάνουν PTSD, κατάθλιψη, διατροφικές διαταραχές, σεξουαλική δυσλειτουργία, χρήση αλκοόλ και παράνομων ναρκωτικών, μη θανατηφόρα αυτοκτονική συμπεριφορά και αυτοκτονικές απειλές, σωματικά συμπτώματα απουσία ιατρικών καταστάσεων και σοβαρές ενασχολήσεις με τη φυσική εμφάνιση. Οι κίνδυνοι ανάπτυξης προβλημάτων ψυχικής υγείας σχετίζονται με τη σοβαρότητα της επίθεσης, άλλες αρνητικές εμπειρίες ζωής, δυσπροσαρμοστικές πεποιθήσεις και αντιλήψεις για έλλειψη ελέγχου.
Η τρέχουσα βιβλιογραφία έχει αναγνωρίσιμα κενά και αντιπαραθέσεις. Λίγα είναι γνωστά για τον αντίκτυπο της σεξουαλικής θυματοποίησης στην παιδική και την ενηλικίωση μεταξύ γυναικών από κοινότητες που δεν έχουν μελετηθεί (π.χ. φυλετικές, εθνοτικές, θρησκευτικές, αναπηρίες, σεξουαλικός προσανατολισμός, φτωχές και άστεγες μειονότητες). Υπάρχει επίσης μια συνεχής συζήτηση σχετικά με τη μεγάλη εξάρτηση από το PTSD ως κύρια διάγνωση για τους επιζώντες. Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι η διάγνωση υποστηρίζει την τάση να υπερτονίζεται ο ρόλος του επιζώντος στις απαντήσεις σε σεξουαλικό τραύμα με ελάχιστη αναγνώριση του ρόλου της κοινωνικής υποστήριξης και των κοινωνικών και πολιτισμικών παραγόντων.
Η αντιμετώπιση αυτών των περιορισμών απαιτεί ισχυρότερες συνεργασίες μεταξύ ερευνητών, επαγγελματιών, υποστηρικτών, εκπαιδευτών υγείας και υπευθύνων χάραξης πολιτικής και τη χρήση μιας βασικής βάσης γνώσης και κοινής γλώσσας ψυχικής υγείας. Οι συνήγοροι μπορούν να εφαρμόσουν αυτές τις πληροφορίες για να προωθήσουν εξειδικευμένες εκπαιδεύσεις για επαγγελματίες, να υποστηρίξουν μεταρρυθμίσεις που βοηθούν στην εξασφάλιση χρηματοδότησης για κέντρα κρίσεων βιασμού και σχετικές υπηρεσίες και να εκπαιδεύσουν το ευρύ κοινό να βελτιώσει την ανταπόκριση της κοινότητας, να μειώσει το στίγμα και να αυξήσει την ευαισθητοποίηση των διαθέσιμων πόρων για τους επιζώντες.