Αν το σεξ ήταν μια πράξη αποσυνδεδεμένη από την ανάγκη για συντροφικότητα, θα είχε πολύ διαφορετική μορφή και σημασία στη ζωή μας. Η σωματική ευχαρίστηση θα παρέμενε η ίδια, αλλά η συναισθηματική διάσταση του σεξ θα ήταν εντελώς διαφορετική. Σήμερα, το σεξ δεν είναι μόνο μια σωματική πράξη, αλλά και μια βαθιά συναισθηματική εμπειρία, συνδεδεμένη με την οικειότητα, την αγάπη και την ανάγκη να ανήκουμε σε έναν άλλο άνθρωπο.
Χωρίς την ανάγκη συντροφικότητας, το σεξ θα μπορούσε να εκλαμβάνεται ως μια καθαρά βιολογική ανάγκη, παρόμοια με το φαγητό ή τον ύπνο. Ίσως θα το βλέπαμε περισσότερο ως μέσο αναπαραγωγής ή απλής σωματικής ικανοποίησης, χωρίς να αναζητούμε την ίδια συναισθηματική ολοκλήρωση που προσφέρει μια σχέση. Το συναίσθημα του «μοιράσματος» που πολλοί συνδέουν με το σεξ, θα ήταν πιθανόν λιγότερο ισχυρό ή ακόμη και ανύπαρκτο.
Ωστόσο, η ανάγκη για συντροφικότητα προσθέτει βάθος στις ανθρώπινες σχέσεις, συμπεριλαμβανομένων των σεξουαλικών. Η εμπειρία του σεξ μέσα σε μια σχέση εμπιστοσύνης και αμοιβαίας αφοσίωσης προσδίδει μια αίσθηση ασφάλειας και οικειότητας που δεν θα υπήρχε αν η συντροφικότητα δεν ήταν επιθυμητή. Χωρίς αυτήν την ανάγκη, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να αναζητούν σεξ απλώς για την άμεση ικανοποίηση, και οι συναισθηματικές συνδέσεις θα ήταν πιο αδύναμες ή σπάνιες.
Από την άλλη, είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να υπάρξει ένας κόσμος όπου η ανάγκη για συντροφικότητα θα ήταν ανύπαρκτη, καθώς οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους κοινωνικά όντα. Ακόμη και χωρίς την επιθυμία για βαθιά συναισθηματική σύνδεση, είναι πιθανό ότι θα αναζητούσαμε κάποιου είδους επικοινωνία και επαφή, ακόμα και μέσω του σεξ, γιατί αυτό είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας.
