«Είμαστε καλωδιωμένοι να ενωθούμε με πάθος και δύναμη για να συναναστραφούμε, να ανταλλάξουμε γενετικό υλικό για να κυοφορήσουμε και να γεννήσουμε ένα παιδί», λέει στην έρευνά της η Δρ Helen Fisher για τη νευροχημεία του πόθου, της αγάπης και ό,τι υπάρχει μεταξύ τους. Πρώτον, υπάρχει ο πόθος – που είναι «καθαρά ορμονικός» – που ασχολείται με την τεστοστερόνη και τα οιστρογόνα, όπου παίρνουμε αυτή την παρόρμηση να συναντηθούμε και να συνδεθούμε με πιθανούς συντρόφους. Στη συνέχεια, είναι το στάδιο του «δεσμού ζευγαριού», το οποίο υπερβαίνει την απλή έλξη και τη στιγμιαία (-η) ικανοποίηση και στα βαθύτερα επίπεδα έλξης.
«Τώρα είστε στα μεθυστικά στάδια του ρομαντισμού, χάνετε το μυαλό σας, σαν μεθυσμένοι είστε μέσα στην έλξη», λέει η Fisher. «Η ντοπαμίνη απεκκρίνεται κατά τη διάρκεια της κορύφωσης και των δεσμών ζευγαριών, η σεροτονίνη πέφτει κατακόρυφα, ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι είναι το πιο κοντινό στην ΙΨΔ… γινόμαστε εμμονικοί με τον σύντροφό μας, δεν μπορούμε να σκεφτούμε κανέναν άλλο. Χτυπάμε καρδιές στο σημειωματάριό μας στην τάξη, αντί να δίνουμε προσοχή».
Και μετά, υπάρχει η επόμενη εξέλιξη: Μακροπρόθεσμη σύνδεση και προσκόλληση ζευγαριού. Όπου η ωκυτοκίνη και η βαζοπρεσσίνη λειτουργούν για να κάνουν αυτούς τους οικογενειακούς δεσμούς που είναι πιο διαρκείς – ενθαρρύνοντας τον εγκέφαλο να θεωρεί ένα άλλο άτομο ως ρυθμιστική οντότητα στη ζωή του και αποτελούν ένα είδος χημικής υποστήριξης για το γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι προτιμούν τη μονογαμία.
Αλλά αυτό που είπαμε, μπορεί να υπάρχουν προβλήματα με αυτό το μικρό χημικό πείραμα με αγάπη και λαγνεία. Όπως σε όλα τα πράγματα, μπορεί να συμβαίνουν πάρα πολλά ή πολύ λίγα που μπορεί να απορυθμίσουν τα συστήματά μας και να οδηγήσουν σε κάποιο γνώριμο χάος: «Πολύ και πολύ λίγο, τακτικά overclock των διαδικασιών μας, σωστά; Τόσο πολύ από αυτή την υπερβολική ντοπαμίνη και την ωκυτοκίνη, καταλήγουμε σε αυτό το είδος ηδονιστικής παγίδας σχεδόν εθιστικών συμπεριφορών: υπερφαγία, κατάχρηση ναρκωτικών, παράλογη συμπεριφορά, μοιχεία, ζήλια, μας αυξάνουν και μπορούμε «Έλεγχος του πνεύματός τους», λέει η Fisher. «Ιδανικά, συνδεόμαστε, δένουμε, μένουμε μαζί, αλλά η εξέλιξη δεν νοιάζεται».
Αυτό είναι κάπως επαναλαμβανόμενο θέμα σε αυτό το διάστημα: Η εξέλιξη έχει τους στόχους της και εμείς έχουμε τους δικούς μας (που μπορεί να περιλαμβάνει μια διαρκή μονογαμική σεξουαλική σχέση ή συνεχή οικειότητα με τον σύντροφό μας της επιλογής μας) και αυτοί μπορεί συχνά να είναι (ή τουλάχιστον φαίνεται να είναι) σε αντίθεση μεταξύ τους, εάν κρατήσετε αυτές τις πληροφορίες ξεχωριστές. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μάταιο ή ότι «η εξέλιξη λέει» ότι οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται στο έλεος της νευροχημείας τους — αλλά είναι απολύτως κάτι που μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα για να εκμεταλλευτούμε πλήρως τις δυνατότητες του εαυτού μας ως πνευματικά, συναισθηματικά και σεξουαλικά όντα.
Ο συγχρονισμός είναι το παν
Τι γίνεται λοιπόν με αυτές τις ορμόνες; Ας επιστρέψουμε σε αυτές. Δεν είναι σοκ για κανέναν με αιδοίο το γεγονός ότι η θέση που βρίσκεστε στον μηνιαίο κύκλο σας μπορεί να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό όλη σας την ατμόσφαιρα. Μπορεί να αισθάνεστε σαν τον πιο ζεστό, αστραφτερό και σεξουαλικό εαυτό σας (μέσα του κύκλου, δύο εβδομάδες πριν από την περίοδό σας, όταν έχετε ωορρηξία) ή μπορείτε να αισθάνεστε σαν ένα θηρίο επιθετικότητας και εξάντλησης, πιο ευαίσθητο στον πόνο προς το τέλος του κύκλου σας, όταν το προεμμηνορροϊκό σύνδρομο αρχίζει να χτυπά και η παραγωγή οιστρογόνων μειώνεται πολύ.
Όλα αυτά μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με την ατομική εμπειρία του κύκλου σας. Γι’ αυτό ο προγραμματισμός κάποιων σεξουαλικών αποδράσεων ή περιπλανήσεων γύρω από αυτό το παράθυρο ωορρηξίας (ακόμα κι αν δεν προσπαθείτε να συλλάβετε!) μπορεί να είναι ευεργετικό. Αν ψάχνετε χρόνο για να επανασυνδεθείτε σεξουαλικά και να αναπληρώσετε τον χαμένο χρόνο, ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να βάλετε την μπέιμπι σίτερ σας στο κατάστρωμα και να σχεδιάσετε κάτι ξεχωριστό.