Άνθρωπος Σεξουαλικότητα: Η μελέτη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας είναι περίπλοκο και δύσκολο θέμα. Συναντά τις δυσκολίες της ελλιπούς βιβλιογραφίας αλλά και τις πολιτιστικές συνιστώσες της εκάστοτε εποχής. Μια από τις σημαντικότερες μορφές στον τομέα της σεξουαλικότητας ήταν αυτή του Kinsey, όπου το δείγμα της έρευνάς του ήταν περίπου 11.000 άτομα και διαπιστώθηκε πως η σεξουαλικότητα δηλαδή η σταθερή συναισθηματική και σεξουαλική έλξη προς άλλα άτομα, λειτουργεί ανεξάρτητα από το βιολογικό σώμα του υποκειμένου.
Η κλίμακα που έφτιαξε κάλυπτε μια ευρεία γκάμα θέσεων (συμπεριλαμβανομένης και της ασεξουαλικότητας), στην οποία μάλιστα τα άτομα που χαρακτηρίζονται ως αποκλειστικά ετεροφυλόφυλα ή αποκλειστικά ομοφυλόφυλα (αρσενικά ή θηλυκά) δεν είναι η πλειοψηφία (Kinsey 1948, 1953).
Τα πορίσματα του Kinsey αναγνωρίζονται μέχρι και σήμερα ως μνημειακή συμβολή στην κατανόηση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.
Από την εποχή του Kinsley που σημαδεύτηκε από σεξουαλική αναστάτωση και η επόμενη δεκαετία ήταν έντονη όπου χαρακτηρίστηκε από την εμφάνιση των αντισυλληπτικών χαπιών, την εμφάνιση του φεμινισμού με δυναμική μορφή, τις ανοιχτές συζητήσεις για το σεξ και τις πρακτικές του.
Το αντισυλληπτικό χάπι βοήθησε στο να υπάρξει προγαμιαίο σεξ και επέτρεψε στους ανθρώπους να το θεωρούν διασκέδαση και όχι απλή αναπαραγωγική διαδικασία. Έδωσε σε πολλές γυναίκες μια αίσθηση ελευθερίας και βοήθησε στην αλλαγή της σεξουαλικής συμπεριφοράς. Το κίνημα διαμαρτυρίας των νέων (Χίπις), ήταν η επιτομή για την διακήρυξη της σεξουαλικής ελευθερίας.
Στις επόμενες δεκαετίες υπήρξε μία σαφώς φανερή ανεκτικότητα σε σχέση με τη σεξουαλική δραστηριότητα. Εκδόθηκαν διάφορα βιβλία για το σεξ, ενώ η τηλεόραση και οι διάφορες ταινίες βοήθησαν τη σεξουαλική επανάσταση. Η πρακτική της μη έγγαμης συμβίωσης άρχισε να έχει καθοριστική σημασία ως προγαμιαίο στάδιο.
Το 1973 επιτεύχθηκε η νομιμοποίηση των εκτρώσεων. Παράλληλα, η απόφαση της Αμερικάνικής ιατρικής εταιρείας να μην ορίζει την ομοφυλοφιλία σαν ιατρική δυσλειτουργία, έδωσε ώθηση στο κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.
Δικαίως λοιπόν ο 20ός αιώνας ονομάζεται και «αιώνας του σεξ» καθώς στη διάρκειά του η σεξουαλικότητα απέκτησε τεράστια σημασία τόσο στο ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο πεδίο.
Τι γίνεται όμως τον 21ο αιώνα;
Μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά πια ότι η μορφή της σεξουαλικότητας αλλά και των σχέσεων δεν είναι ότι έχει αλλάξει δραματικά, αλλά ο φιλελευθερισμός, η κατάργηση των στερεοτύπων και των ταμπού, οι οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές έχουν φέρει μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης αλλά και καινούργια δεδομένα.
Οι τρεις «κλασικές» κατηγορίες σεξουαλικού προσανατολισμού (ετεροφυλόφιλος, αμφιφυλόφιλος, ομοφυλόφιλος) δεν αρκούν για να περιγράψουν τα υπάρχοντα είδη σεξουαλικών προτιμήσεων σύμφωνα με νέα έρευνα.
Μερικές καινούργιες ορολογίες είναι pansexual, asexual, demisexual polyamorous, agender, aromantic, transsexual, genderqueer και άλλες πολλές που πιθανολογείται ότι ξεπερνάνε τις 50 σε νούμερο.
Αν και οι επιστήμονες συμφωνούν ότι τα social media δεν προκαλούν επί της αρχής αυτές τις συμπεριφορές, σίγουρα τις συντηρούν και τις υποβοηθούν.
Η εξέλιξη της τεχνολογίας και η προσβασιμότητα στους νέους σε οποιαδήποτε πληροφορία υπάρχει, ακόμα και αν δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν αυτά που διαβάζουν, έχει παίξει κάποιο σημαντικό ρόλο.
Επιπλέον, τώρα πια από μελέτες θεωρείται ότι οι ερωτικές προτιμήσεις δεν παγιώνονται στην εφηβεία αλλά αλλάζουν μέχρι και την τρίτη δεκαετία της ζωής ενός ανθρώπου (μελέτη του πανεπιστημίου Virginia Tech με επικεφαλής την καθηγήτρια αναπτυξιακής υγείας, Christine kaestle που δημοσιεύθηκε στο journal of sex research)
Τα συγκεκριμένα στοιχεία αλλά και το φαινόμενο αυτό καθ΄ αυτό έχει επηρεαστεί και από μια κοινωνική πραγματικότητα. Στο παρελθόν, ο γάμος θεωρούνταν ένας σημαντικός θεσμός που ένωνε δύο ανθρώπους.
Η έναρξη οικογένειας άρχιζε τουλάχιστον στην δεύτερη δεκαετία και έτσι πολλοί νέοι 18-22 ετών και ειδικά κορίτσια έμπαιναν στον θεσμό του γάμου γιατί αυτό απαιτούσαν τα κοινωνικά στερεότυπα και η πίεση της οικογένειάς τους. Στη σύγχρονη εποχή, όμως, σύμφωνα με την ταξινόμηση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, ένα άτομο ηλικίας 18 έως 44 ετών θεωρείται νέος.
Είναι λογικό ότι ο μέσος όρος ηλικίας του γάμου να έχει αυξηθεί. Τώρα στην ηλικία των 25 πολλοί ολοκληρώνουν τις σπουδές τους ή απλά αρχίζουν να χτίζουν μια επαγγελματική σταδιοδρομία με αποτέλεσμα τα νέα ζευγάρια να έχουν παραγκωνίσει τη σημασία του γάμου και της δέσμευσης.
Οι σχέσεις μοιάζουν με ακυβέρνητο καράβι με πορεία σε άγνωστο κόσμο. Όχι ότι πιο παλιά δεν ήταν εύθραυστες. Πλέον, όμως, έννοιες όπως το freckling, το ghosting, το haunting, το swinging, το polyamory προστίθενται στο λεξιλόγιό μας ως μορφές αλληλεπίδρασης που μας αναγκάζουν να αναρωτιόμαστε με ποιον αλλά και με πόσους έχουμε δεσμό.
Όλες αυτές οι έννοιες μπορεί να φαντάζουν άγνωστες για την γενιά των boomers και της generation X αλλά σίγουρα δεν είναι άγνωστες για τους millenials.
Άνθρωποι αποφασίζουν να παντρευτούν αλλά να μένουν χωριστά, να συναινούν σε μη μονογαμία με συναισθηματικά στενές σχέσεις που μπορούν να είναι σεξουαλικοί ή /και ρομαντικοί σύντροφοι, να ανταλλάζουν συντρόφους με άλλα ζευγάρια σαν σεξουαλική εμπείρια και άλλα πολλά.
Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος που από τη φύση του έχει τη βαθύτερη ανάγκη της σύνδεσης με κάποιον άλλον άνθρωπο αποπροσανατολίζεται;
Γιατί δεν αφήνει τον εαυτό του να γευτεί τα αγαθά του έρωτα και δρα διαρκώς ως ανικανοποίητος, με ταραχή; Μια από τις θεωρίες της ψυχολογίας εκφράζει ότι συνήθως αποφεύγουμε αυτό το οποίο φοβόμαστε.
Και ο φόβος εδώ είναι να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε στενές σχέσεις, να επιτρέψουμε να μας γνωρίσει σε βάθος ο σύντροφός μας ή ακόμα και να βιώσουμε την απόρριψη.
Άτομα τα οποία μεγάλωσαν σε οικογένειες με πολλά προβλήματα χωρίς αγάπη και αποδοχή τείνουν να αποφεύγουν αυτήν την εγγύτητα στην μετέπειτα ερωτική ζωή τους. Και όπως υποστηρίζει και ο Πλάτων στην πολιτεία «από τυραννικές οικογένειες προκύπτουν τυραννικά πολιτεύματα και από δημοκρατικές, δημοκρατικά πολιτεύματα».
Άρα αν δυσλειτουργεί και νοσεί η οικογένεια το ίδιο συμβαίνει και στην κοινωνία.