Ένα από τα πολλά ιατρικά προβλήματα, με τα οποία συνδέεται η παιδική παχυσαρκία είναι ο Σακχαρώδης Διαβήτης. Πριν 30 χρόνια, η διάγνωση του Σακχαρώδη Διαβήτη (ΣΔ) αφορούσε αποκλειστικά τον Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 (ΣΔ Τ1). Σήμερα όμως με την επιδημία της παιδικής παχυσαρκίας, παρατηρείται ραγδαία αύξηση του ΣΔ τύπου 2, των ενηλίκων δηλαδή, στην παιδική και εφηβική ηλικία. Συνήθως, ο ΣΔ Τ2 σε παιδιά και εφήβους συνοδεύεται από σημαντικούς καρδιαγγειακούς παράγοντες κινδύνου, όπως δυσλιπιδαιμία και υπέρταση. Η διάγνωση του ΣΔ Τ2 στα παιδιά και εφήβους αποτελεί μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας.
Πώς γίνεται η διάγνωσή του;
Διαγνωστικά κριτήρια ΣΔ2 σε παιδιά και έφηβους.
- Γλυκόζη πλάσματος νηστείας>126 mg/dl. Ως νηστεία ορίζεται η μη πρόσληψη θερμίδων για τουλάχιστον 8 ώρες
- Συμπτώματα υπεργλυκαιμίας και μια τυχαία μέτρηση γλυκόζης >200mg/dl. Τα κλασσικά συμπτώματα της υπεργλυκαιμίας
- περιλαμβάνουν: πολυδιψία-πολυουρία-ανεξήγητη απώλεια βάρους. Ως τυχαία μέτρηση ορίζεται η μέτρηση οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ανεξαρτήτως του χρόνου από το τελευταίο γεύμα.
- Γλυκόζη πλάσματος . 2 ώρες μετά την κατάποση γλυκόζης.
Πού οφείλεται;
- σε ινσουλινική αντίσταση
- σε διαταραχή έκκρισης της ινσουλίνης
- σε προοδευτική ανεπάρκεια των β-κυττάρων του παγκρέατος
Ποιοι είναι οι προδιαθεσικοί παράγοντες ανάπτυξης ΣΔ2;
Παχυσαρκία
Κυρίως, η κεντρικού τύπου , παχυσαρκία, με αυξημένη την περίμετρο της κοιλιάς και όχι τόσο το συνολικό σωματικό λίπος. Οι παράγοντες που συντελούν στην παχυσαρκία είναι συνήθως η κακή διατροφή (πλούσια σε υδατάνθρακες, λίπη και φτωχή σε φυτικές ίνες) και η μειωμένη φυσική δραστηριότητα. Επίσης, η παχυσαρκία των γονέων και ιδιαίτερα της μητέρας, αποτελεί ισχυρό ερέθισμα, ώστε το παιδί να οδηγηθεί σε παχυσαρκία στην εφηβεία του.
Οικογενειακό ιστορικό
Σημαντικό ρόλο έχει η κληρονομικότητα, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Από μελέτες βρέθηκε ότι το 84% των παιδιών που αναπτύσσουν ΣΔ Τ2 έχουν ήδη συγγενείς 1ου και 2ου βαθμού με τη νόσο. Πρόσφατα, σε γονιδιακές μελέτες διαπιστώθηκε ότι η παρουσία του γονιδίου TCF7L2 αποτελεί ισχυρό παράγοντα για την ανάπτυξη ΣΔΤ2 στην εφηβεία.
Θεραπευτική αντιμετώπιση
Η θεραπευτική αντιμετώπιση ποικίλλει ανάλογα με το βαθμό υπεργλυκαιμίας και περιλαμβάνει :
- Δίαιτα (σωστή διατροφή)
- Αλλαγή τρόπου ζωής
- Αύξηση φυσικής δραστηριότητας
Εάν η υπεργλυκαιμία δεν αποκατασταθεί, τότε ο θεράπων ιατρός μπορεί να προχωρήσει σε φαρμακευτική αγωγή με αντιδιαβητικά δισκία (μετφορμίνη-ροσιγλιταζόνη).
Παρακολούθηση
Πρέπει να παρακολουθούνται συστηματικά: η γλυκόζη αίματος, η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HβA1c), τα λιπίδια, η αρτηριακή πίεση και η ενδεχόμενη ύπαρξη επιπλοκών.
Πρόληψη
Η Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία για την πρόληψη του ΣΔ Τ2 σε παιδιά και εφήβους προτείνει μέτρηση της γλυκόζης νηστείας κάθε δυο χρόνια από την ηλικία των 10 χρονών ή στην έναρξη της εφηβείας, όταν:
- ΒΜΙ > 30 kgr/m2
- Οικογενειακό ιστορικό ΣΔ Τ2
- Σημεία ή καταστάσεις που συνδέονται με την αντίσταση στην ινσουλίνη (μελανίζουσα ακάνθωση, υπέρταση, δυσλιπιδαιμία, πολυκυστικές ωοθήκες).