Η ποπ κουλτούρα συχνά απεικονίζει το σύνδρομο της Στοκχόλμης σε σενάρια όπου οι επιζώντες της απαγωγής ερωτεύονται, εκφράζουν συμπάθεια ή συνωμοτούν μαζί με τους απαγωγείς τους. Ένα διαβόητο παράδειγμα συνέβη το 1974 όταν μια ομάδα εγχώριων τρομοκρατών απήγαγε την 19χρονη κληρονόμο των Αμερικανών μέσων ενημέρωσης Patty Hearst. Μετά την απαγωγή της, η Χερστ ανακοίνωσε την υποστήριξή της στην ομάδα και βοήθησε τους απαγωγείς της σε μια ληστεία τράπεζας. Καθώς το έθνος παρακολουθούσε την υπόθεσή της να ξετυλίγεται μέσω πρωτοσέλιδων, πολλοί υποστήριξαν ότι η έφηβη είχε υποστεί πλύση εγκεφάλου.
Άτομα απέδωσαν τις ενέργειες του διάσημου θύματος στο σύνδρομο της Στοκχόλμης, έναν σχετικά νέο όρο εκείνη την εποχή. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα σύνθετο —και συχνά παρεξηγημένο— φαινόμενο. Το σύνδρομο Στοκχόλμης δεν ορίζεται ως κατάσταση ψυχικής υγείας από το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM-5 TR). Αντίθετα, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (APA) το θεωρεί ψυχική και συναισθηματική απόκριση.
Το σύνδρομο Στοκχόλμης θεωρείται συνήθως ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας ή αντιμετώπισης που βιώνουν ορισμένοι κατά τη διάρκεια ακραίων τραυμάτων, όπως απαγωγή, ενδοοικογενειακή κακοποίηση ή εμπορία ανθρώπων σεξουαλικά. Μιλήσαμε με ψυχολόγους για να μάθουμε περισσότερα για το σύνδρομο της Στοκχόλμης και πώς μπορεί να μοιάζει σε διαφορετικά σενάρια, όπως οι καταχρηστικές σχέσεις και η ανθυγιεινή δυναμική στο χώρο εργασίας.
«Με τους απλούστερους όρους, το σύνδρομο της Στοκχόλμης αναφέρεται στην εμπειρία ενός θύματος που έχει θετικά συναισθήματα για τον θύτη του», λέει η Melissa Goldberg Mintz, αδειούχος κλινική ψυχολόγος στο Χιούστον του Τέξας και συγγραφέας του βιβλίου Has Your Child Been Traumatized; Από ψυχολογική άποψη, εάν μπορείτε να ταυτιστείτε με το άτομο που σας κρατά αιχμάλωτο ή σας κακοποιεί—έτσι κάποιος του οποίου τα κίνητρα μπορείτε να σχετιστείτε ή να αισθανθείτε κάποιο είδος συμπάθειας ή συμπόνιας προς αυτόν—μπορεί να αισθανθείτε πολύ λιγότερο τρομακτικό από κάποιον που φαίνεται πραγματικά αλύτρωτος ή κακός, εξηγεί.
Ο Noel Hunter, κλινικός ψυχολόγος και διευθυντής της MindClear Integrative Psychotherapy στη Νέα Υόρκη, εξηγεί ότι αυτή η ψυχολογική άμυνα μπορεί επίσης να επιτρέψει την επιβίωση ορισμένων θυμάτων που μαθαίνουν να αναπτύσσουν στενή προσκόλληση με τον θύτη τους. «Όταν ένας φροντιστής ή ένα άτομο στο οποίο ένα άτομο βασίζεται για τροφή, ασφάλεια και στέγη είναι επίσης θύτης κάποιου, το θύμα παγιδεύεται», λέει ο Δρ Χάντερ. «Δεν μπορούν να επιτεθούν στον φροντιστή τους ή να διακινδυνεύσουν να τους απωθήσουν, καθώς εξαρτώνται πλήρως από αυτό το άτομο. Ταυτόχρονα, βασανίζονται και/ή κακοποιούνται».
Για να δικαιολογήσει την κακοποίηση, ο Δρ. Χάντερ λέει ότι το θύμα μπορεί να εξιδανικεύσει τον φροντιστή του και να θεωρήσει οποιοδήποτε βασανιστήριο ως δικό του λάθος. «Το θύμα αποκτά μια νοοτροπία που είναι σχεδόν συμβιωτική με τον θύτη, προκειμένου να ευχαριστήσει τον φροντιστή και να λάβει τις καλές του χάρες», εξηγεί ο Δρ Χάντερ. «Μπορεί να πιστεύουν ότι όσο περισσότερο δένονται με τον θύτη, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να τους κακομεταχειριστούν, και αυτό συμβαίνει συχνά».
Πώς πήρε το όνομά του το Σύνδρομο της Στοκχόλμης;
Το σύνδρομο της Στοκχόλμης πήρε το όνομά του το 1973, μόλις ένα χρόνο πριν από την απαγωγή της Patty Hearst, μετά από μια αποτυχημένη ληστεία τράπεζας στη Στοκχόλμη της Σουηδίας που οδήγησε σε δεσμούς ομήρων με τους απαγωγείς τους. Αυτή η απάντηση ήταν περίπλοκη, καθώς φαινόταν ότι οι τραπεζικοί υπάλληλοι δέθηκαν αρκετά στενά με τους ληστές ή, τουλάχιστον, τους εμπιστεύονταν μετά από σχεδόν μια εβδομάδα που πέρασαν μαζί. Έκτοτε, το σύνδρομο της Στοκχόλμης χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει καταστάσεις όπου τα θύματα αισθάνονται προστατευτικά ή έχουν κάποιο επίπεδο στοργής για τους θύτες ή τους απαγωγείς τους.