Φυσικά το καλύτερο σενάριο είναι με την πάροδο του χρόνου να υπάρξει μια ισορροπία σε σχέση με αυτά που δίνει και παίρνει ο καθένας. Πράγμα που θα σήμαινε ότι την επόμενη φορά που θα βρεθείτε εσείς σε πιεστικές συνθήκες, ο σύντροφός σας θα αναλάμβανε με χαρά τις δουλειές του σπιτιού, επί παραδείγματι, ώστε να σας επιτρέψει να ανταπεξέλθετε στα επιπλέον καθήκοντα.
Τι γίνεται όμως όταν κατ’ εξακολούθηση είστε εσείς που δίνετε παραπάνω; Πιθανά αυτός ο φόρτος εργασίας του συντρόφου σας να μην τελειώσει ή έστω ότι τραβάει πολύ. Θα αναγκαστείτε να εγκαταλείψετε τις επιθυμίες σας για να συνεχίσετε να λειτουργείτε σαν ισχυρή βάση στήριξης; Έχετε υπόψη σας ότι αυτό μπορεί να σημαίνει και εκμετάλλευση.
Οι σύντροφοι στις ερωτικές σχέσεις κάνουν θυσίες ο ένας για τον άλλον όλη την ώρα χωρίς απαραίτητα να διατηρούν κάρτες αποτελεσμάτων για το ποιος δίνει περισσότερα από τον άλλο. Το ερώτημα είναι αν αυτές οι άνισες συνεισφορές που κάνουν οι σύντροφοι στη σχέση τους είναι τελικά καλές ή κακές για τη μακροημέρευση της σχέσης τους.
Σύμφωνα με τη Francesca Righetti, η προηγούμενη ερευνητική βιβλιογραφία σχετικά με την έννοια της θυσίας στις σχέσεις είναι πράγματι κάπως συγκεχυμένη. Καθώς από τη μία η θυσία θα μπορούσε θεωρητικά να προωθήσει ένα «κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και συνεργασίας», από την άλλη ωστόσο, θα μπορούσε επίσης να σημαίνει ότι οι άνθρωποι που θυσιάζονται γίνονται δυστυχισμένοι επειδή οι «δραστηριότητες επιδίωξης των στόχων τους έχουν εμποδιστεί από το σύντροφό τους». Με άλλα λόγια, καταλήγει πολύ πιθανό να αποτρέψετε την προσωπική σας αναζήτηση για αυτοπραγμάτωση εάν πρέπει πάντα εσείς να υποχωρείτε απέναντι στην ανάγκη και την επιθυμία του άλλου.
