Δεν πρέπει να προκαλεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι οι μητέρες έχουν βαθιά επιρροή στα παιδιά τους. Τι γίνεται όμως με τις μητέρες που έχουν τα δικά τους συμπτώματα διαταραχής της προσωπικότητας, όπως προβλήματα συνεννόησης με άλλους; Νέα έρευνα διαπιστώνει, για πρώτη φορά, ότι τα συμπτώματα της διαταραχής της προσωπικότητας της μητέρας επηρεάζουν τα έφηβα παιδιά τους που στη συνέχεια εμφανίζουν μεγαλύτερη πιθανότητα ανασφαλούς προσκόλλησης. Ο στόχος είναι η ασφαλής προσκόλληση, είναι όταν τα παιδιά αισθάνονται παρηγοριά από την παρουσία του γονέα που τους φροντίζει και αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη και την ψυχική υγεία στη νεολαία.
Μητέρες και διαταραχή προσωπικότητας
Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι η ανασφαλής προσκόλληση σχετίζεται με την κατάθλιψη και το άγχος, την παραβατικότητα και τα προβλήματα χρήσης ουσιών και με φτωχότερη κοινωνική ικανότητα στα παιδιά. “Όταν οι μητέρες αγωνίζονται στις δικές τους διαπροσωπικές σχέσεις, φαίνεται να εμποδίζεται η μετάδοση της ασφαλούς προσκόλλησης και της υγιούς σχέσης στους εφήβους”, αναφέρει η Carla Sharp, καθηγήτρια ψυχολογίας και διευθύντρια του Εργαστηρίου Αναπτυξιακής Ψυχοπαθολογίας του Πανεπιστημίου του Χιούστον, στο περιοδικό. Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας και Δυσρύθμιση Συναισθημάτων.
Τα μητρικά διαπροσωπικά προβλήματα συσχετίστηκαν με υψηλότερα επίπεδα ανασφαλούς προσκόλλησης στους εφήβους απογόνους, έτσι ώστε οι έφηβοι είτε να απέρριπταν την ανάγκη για προσκόλληση με τις μαμάδες τους είτε να έδειχναν θυμωμένη ενασχόληση με τη σχέση με τις μαμάδες τους. Ενώ τα προβλήματα των μητέρων έχουν αποδειχθεί εδώ και καιρό ότι σχετίζονται με τη δυσπροσαρμοστική ενήλικη προσκόλληση σε στενές ή ρομαντικές σχέσεις, αυτή είναι η πρώτη μελέτη που εξετάζει τις σχέσεις με την προσκόλληση των απογόνων. Η έρευνα θα μπορούσε να ενημερώσει για παρεμβάσεις για την πρόληψη ή τη μείωση της ψυχοπαθολογίας των νέων και άλλων αρνητικών εκβάσεων. Η ασφάλεια της προσκόλλησης γονέα-παιδιού συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο στην εφηβεία, η οποία θεωρείται ότι είναι το δεύτερο πιο κρίσιμο αναπτυξιακό παράθυρο μετά τη βρεφική και την πρώιμη παιδική ηλικία.
Η Sharp και η ομάδα του πήραν συνεντεύξεις με 351 ψυχιατρικούς εφήβους (μέση ηλικία 15 ετών και 64% γυναίκες) και τις βιολογικές μητέρες τους. Αυτό δείχνει ένα σχέδιο μιας κακής μαμάς και ενός θλιμμένου έφηβου κοριτσιού Οι συμμετέχοντες ρωτήθηκαν για ενοχλητικές διαπροσωπικές συμπεριφορές που θεωρούν ότι είναι “δύσκολο να κάνουν” (π.χ. “Μου είναι δύσκολο να νιώθω κοντά σε άλλους ανθρώπους”) ή “κάνω πάρα πολλά” (π.χ. “προσπαθώ να ευχαριστήσω τους άλλους ανθρώπους πάρα πολύ”). Τα παιδιά αξιολογήθηκαν ως προς την ικανότητά τους να περιγράψουν τις εμπειρίες προσκόλλησης με συνοχή και συνεργασία και να προβληματιστούν σχετικά με αυτές τις εμπειρίες και τον αντίκτυπό τους σε αυτά.
Η ομάδα εξέτασε επίσης εάν οι μητέρες θυμήθηκαν το δέσιμο με τις μητέρες τους για να εξηγήσουν τη σχέση με τα παιδιά τους. “Ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς θυμήθηκαν τις εμπειρίες τους με τους φροντιστές τους πιθανότατα επηρεάζεται από τη δική τους διαπροσωπική λειτουργία και μπορεί να επηρεάσει τη σχέση που οικοδομούν με τα παιδιά του”, δήλωσε η Sophie Kerr, πρώτη συγγραφέας του άρθρου και μεταπτυχιακή φοιτήτρια της Sharp. Αυτά τα αποτελέσματα θα ωθήσουν τους ερευνητές να εξετάσουν περαιτέρω τους μηχανισμούς κινδύνου μεταξύ των γενεών για να προσαρμόσουν τις παρεμβάσεις που στοχεύουν στη βελτίωση των σχέσεων γονέα-παιδιού και της προσκόλλησης. “Τα ευρήματα υπογραμμίζουν τον μεσολαβητικό ρόλο των ανακληθέντων εμπειριών των μητέρων με τους φροντιστές στον αντίκτυπο των διαπροσωπικών τους προβλημάτων στους εφήβους, προτείνοντας παρεμβάσεις που ενισχύουν τη διαπροσωπική λειτουργία, όπως παρεμβάσεις που βασίζονται στη νοητοποίηση, μπορεί να είναι χρήσιμες για μητέρες με διαπροσωπικά προβλήματα και παθολογία προσωπικότητας”, είπε.