Αυτό ισχύει ιδιαιτέρως εάν ένας ή και οι δύο γονείς βρίσκονται ως προσωπικότητες κοντά στο φάσμα του ναρκισσισμού και των ναρκισσιστικών συμπεριφορών.
Οι γονείς με ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά, συχνά δεν μπορούν επαρκώς να παρέχουν ενσυναίσθηση, άνευ όρων αγάπη και αποδοχή στα παιδιά τους. Η υγιής προσκόλληση και ο ασφαλής διαχωρισμός και εξατομίκευση βασίζονται στο να βιώνουμε αυτές τις ιδιότητες χωρίς όρους.
Υπάρχει μία τάση παγκοσμίως, η οποία είναι προσανατολισμένη στην εικόνα, κρίνουμε δηλαδή με βάση το πώς φαίνονται τα πράγματα, ειδικά στους άλλους. Έτσι η αυθεντικότητα και η ατέλεια δεν είναι ανεκτές. Είναι επίσης «δυσανεκτικά» τα άτομα που σχετίζονται με αυτά τα χαρακτηριστικά. Τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στο φόβο, την ντροπή και τα συναισθήματα της εγκατάλειψης.
Μια κληρονομιά ανεκπλήρωτων συναισθηματικών και αναπτυξιακών αναγκών λοιπόν, εκφράζεται συχνά συμπεριφορικά από τον άνθρωπο με το να προσπαθεί να ευχαριστήσει τους πάντες, ή με το να αναζητά σε άλλους πληροφορίες για το πώς είναι να είναι «αρκετά καλός», αποδεκτός και αγαπητός, με αποτέλεσμα η βάση για την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση του να διακυβεύεται σοβαρά.
Όλοι θέλουν να αισθάνονται καλύτερα και ειλικρινά λαχταρούν να βρουν καλύτερους τρόπους για να ζήσουν τη ζωή που θέλουν. Ωστόσο τα εσωτερικά τους μηνύματα συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν φωνές από το παρελθόν που τους κυνηγούν με διάφορες παραλλαγές. Συχνά, έχουν αποδεχτεί και εσωτερικεύσει αυτά τα καταστροφικά μηνύματα, που έχουν εκφράσει αρνητικά οι γονείς τους, για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Έτσι η δουλειά που πρέπει να γίνει είναι να βρουν κάποια στήριξη, ώστε να γεμίσουν το εσωτερικό τους κενό με αυτο-συμπόνια και αποδοχή και όχι με πράγματα, όπως συνήθως συμβαίνει. Να μάθουν ότι τα συναισθήματα ντροπής και χαμηλής αυτοεκτίμησης δε σημαίνει ότι είναι επαίσχυντα και ότι κανείς δεν πέτυχε ποτέ κάτι δύσκολο σκεπτόμενος πόσο λίγος είναι για τον εαυτό του. Αυτό τους βοηθά να σταματήσουν να αισθάνονται ντροπή εκφράζοντας τα μηνύματα των εσωτερικών τους κριτών, που τους υπονομεύουν. Μηνύματα όπως «οργανώστε τον εαυτό σας και κάντε από λίγο, ένα μόνο μικρό βήμα κάθε μέρα» απαλλάσσουν τους ανθρώπους από το βάρος που νιώθουν. Χρειάζεται πραγματικό θάρρος και αποφασιστικότητα για να επιμείνουμε σε αυτό.
Με ελπίδα και συμπονετική αυτογνωσία, αυτά τα άτομα μπορούν να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι εάν τα πράγματα δύνανται να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, δε θα τα χρειάζονταν τόσο πολύ. Τα πράγματα δε θα γεμίσουν ποτέ το κενό και ούτε θα τους δώσουν πίσω την αγάπη που αναζητούν. Παρόλο που αγαπούν τα πράγματα τους, δεν μπορούν ποτέ να είναι αρκετά για να γεμίσουν το κενό που νιώθουν. Είναι λάθος να ικανοποιούν τις ανάγκες τους μόνο με αντικείμενα και πράγματα. Όταν στοχεύετε στην κάλυψη των αναγκών κάποιου, μην αποδέχεστε υποκατάστατα!