Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο στην εξέλιξή μας όπου έχουμε 2 τύπους μνήμης: έναν εσωτερικό και έναν εξωτερικό. Ο πρώτος περιέχεται, όπως μπορούμε να φανταστούμε, στον υπέροχο εγκέφαλό μας. Το άλλο είναι εξωτερικό και το κουβαλάμε συνήθως στο χέρι μας, ως μοναδική επέκτασή του και σε μεγάλο βαθμό είναι υπεύθυνο για την ψηφιακή αμνησία. Μιλάμε φυσικά για το κινητό τηλέφωνο. Έτσι, και όσο υπερβάλλουμε αυτή η προσέγγιση μπορεί να μας φαίνεται, έχουμε εγκατασταθεί σε αυτήν την πραγματικότητα στην οποία το διαδίκτυο αποθηκεύει ήδη τόσες πολλές πληροφορίες για εμάς που ένα καλό μέρος αυτού που είμαστε και έχουμε ζήσει περιηγείται σε εικονικά σύννεφα ή κάρτες μνήμης.
Έχουμε σταματήσει να προσπαθούμε να διατηρήσουμε πληροφορίες, επειδή υπάρχουν άλλοι πόροι που το κάνουν για εμάς. Σήμερα, οι ειδικοί μας λένε ότι ο εγκέφαλος χάνει μέρος του δυναμικού του ως αποτέλεσμα του ψηφιακού κόσμου. Η ψηφιακή αμνησία εμφανίζεται ως συνέπεια λιγότερης προσπάθειας κατά τη διατήρηση βασικών πληροφοριών, λόγω της χρήσης της τεχνολογίας ως καθημερινού συμμάχου. Για παράδειγμα, πολλοί από εμάς δεν γνωρίζουμε τους αριθμούς τηλεφώνου των αγαπημένων μας προσώπων. Γιατί το κάνεις; Λέμε στον εαυτό μας. Ωστόσο, θα αρκούσε μόνο να χάσουμε το κινητό μας και να χρειαστεί να καλέσω στο σπίτι για να ανακαλύψουμε ότι, κατά κάποιον τρόπο, είναι σημαντικό να θυμόμαστε τουλάχιστον μία επαφή.
Τώρα, δημιουργούμε υπενθυμίσεις στο τηλέφωνο για να μας ειδοποιήσετε για σημαντικά ραντεβού. Διατηρούμε τις προσωπικές πληροφορίες με κωδικούς πρόσβασης (ή χωρίς αυτούς). Επιπλέον, αυτές τις μέρες, κάνουμε ακόμη λιγότερη προσπάθεια για να αποκτήσουμε νέες γνώσεις, επειδή ένα smartphone έχει σχεδόν όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε ή να θυμόμαστε . Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό; Στην πραγματικότητα, πολλαπλάσιο.
