Πανδημία Μοναξιά: Και αυτό θα περάσει. Πάντα έτσι γίνεται. Όταν τη ζεις τη δυσκολία, φαίνεται απέραντος ο ανήφορος, ατέλειωτο το κύμα. Κι επειδή κάθεται μπροστά σου όλο αυτό, σε κόβει κι από το πίσω. Λες και σταμάτησε ο κόσμος να κινείται. Η μυωπία της επικαιρότητας. Βοηθά σ’ αυτό κι η άκριτη παρακολούθηση των ειδήσεων. Όταν περνάς μια έντονη συνθήκη, δεν μπορείς να συλλάβεις το μέγεθός της όταν είσαι μέσα της. Όταν είσαι μέσα στο κύμα, δεν ξέρεις πόση ζημιά θα κάνει όταν σκάσει στην αμμουδιά. Γιατί η ζημιά ξεκινάει από την ώρα που θα σκάσει στην αμμουδιά και μετά. Σαν το τσουνάμι. Κι’ αυτό είναι τσουνάμι. Και θα αφήσει ζημιά πίσω. Πιο πολύ όμως μέσα μας.
Αυτό που ζήσαμε, ήταν κάτι σαν πόλεμος. Μια τεράστια κρίση. Βίαιη κι απότομη ανατροπή των δεδομένων. Γιατί λόγω της έκτακτης συνθήκης ανατράπηκαν τα δεδομένα. Ή αυτά που νομίζαμε για δεδομένα. Γιατί το μόνο δεδομένο είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε η προσωπική ελευθερία, ούτε η βραδινή έξοδος, ούτε το σουλάτσο στα μαγαζιά, ούτε το θέατρο, ούτε το καφέ με τα φιλαράκια. Ανατράπηκαν πολλά. Κάποιοι έχασαν δουλειές κι επιχειρήσεις. Κάποιοι όμως έχασαν τους ανθρώπους τους. Για πάντα.
Όμως για μένα το χειρότερο όλων είναι ότι όλο αυτό θα μας αφήσει πιο μόνους από πριν. Κι όταν τα επίπεδα μοναξιάς ήταν ήδη σε οριακά επίπεδα, τώρα θα αγγίξουν τα επίπεδα συναγερμού.
Μοναξιά: Κι αυτή παρεξηγημένη έννοια. Μοναξιά δεν είναι να μην έχω φίλους ή σύντροφο. Μοναξιά δεν είναι να μην έχω μπόλικους followers και like στα social. Η χειρότερη μοναξιά είναι όταν δεν είμαι μόνος. ΜΟΝΑΞΙΑ είναι να νιώθω ΜΕΣΑ μόνος. Εκεί που έχεις 1000 φίλους στο FB κι εκατοντάδες ονόματα στις επαφές στο κινητό, αλλά δεν έχεις ένα χριστιανό να πάρεις τηλέφωνο να μοιραστείς τη λύπη κι ακόμη χειρότερα τη χαρά σου. Μοναξιά είναι αυτή η η εσωτερική καραντίνα που για πολλούς θα συνεχιστεί κι όταν σταματήσουν τα μηνύματα στο 13033. Μοναξιά είναι να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να μη νιώθεις τίποτα. Μοναξιά αυτό το αγκάθι που έχει κάτσει στην ψυχή σου κι ούτε λέει να φύγει, αλλά ούτε και να ματώσει.
Αυτή τη μοναξιά φοβάμαι. Που όταν ξανανοίξουν τα μπαράκια, όχι μόνο δεν θα φύγει αλλά ίσως και να φουντώσει δίπλα στις μπύρες και τα χαμόγελα. Αυτή τη μοναξιά φοβάμαι που θα βγαίνει παγανιά πάλι τις Κυριακές τα βράδια κι ας μπορώ πλέον να κυκλοφορήσω και μετά τα μεσάνυχτα. Αυτή τη μοναξιά φοβάμαι, αυτό το κούφιο το κενό, που θα το σέρνω μέσα μου, όταν σουλατσάρω ελεύθερα πλέον στα mall είτε με πορτοφόλι άδειο είτε με γεμάτο. Βλέπεις η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το πορτοφόλι. Μόνο με την ψυχή.
Η χειρότερη μοναξιά είναι όταν δεν μπορώ να ακούσω το μέσα μου κι αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την καραντίνα. Η χειρότερη μοναξιά είναι όταν δεν μπορώ να νιώσω το συναίσθημά μου. Όταν δεν μπορώ να ακουμπήσω την ψυχή μου ή εκείνη εμένα. Κι αυτή η μοναξιά δεν ορίζεται από καμιά εξωτερική συνθήκη. Αυτή η μοναξιά πλάθεται μέσα και μόνο μέσα.
Αυτή είναι για μένα η χειρότερη μοναξιά. Όταν θα αρθούν τα μέτρα, αλλά εγώ θα συνεχίζω να φοράω μάσκα κι ας είμαι μόνος. Όταν θα συνεχίσει να παίρνει ατέλειωτες δεκαπενθήμερες παρατάσεις το αυστηρό lockdown στην ψυχή μου.
Αυτή τη μοναξιά φοβάμαι πιο πολύ. Την αποξένωση από το μέσα μου.
Ας μην ελπίζω ότι το τέλος της πανδημίας θα σημάνει και το τέλος της μοναξιάς μου. Ίσως σημάνει τη νέα της αρχή.