Τα παιδιά και οι έφηβοι παλεύουν με την ψυχική τους υγεία στην Αμερική και μια νέα έκθεση δείχνει ότι η υπερβολική εμπλοκή των γονέων μπορεί να ευθύνεται εν μέρει. Τα παιδιά δεν μπορούν πλέον να περιπλανηθούν. Έχουν χάσει χρόνο για ελεύθερο παιχνίδι και ανάληψη κινδύνων εν μέσω των φόβων των γονιών για τους κινδύνους του κόσμου, είπε ο συν-συγγραφέας της έκθεσης David Bjorklund. Ενώ οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η έλλειψη ανεξαρτησίας και η ανάπτυξη των θεμάτων ψυχικής υγείας είναι νέα, είναι πολύ πιο σταδιακή, είπε ο Bjorklund, καθηγητής στο τμήμα ψυχολογίας στο Florida Atlantic University College of Science, στο Boca Raton.
«Δεν είναι ένα πραγματικά νέο φαινόμενο. Είναι ένα αυξανόμενο. Και αυξάνεται εδώ και δεκαετίες», είπε ο Bjorklund. Η τάση εμφανίστηκε τη δεκαετία του 1960 και πραγματικά επιταχύνθηκε τη δεκαετία του 1980, είπαν οι συγγραφείς. Κάποιοι τελικά ονόμασαν την τάση «γονική μέριμνα με ελικόπτερο». Οι ενήλικες είχαν καλές προθέσεις στην επιθυμία να προστατεύσουν τα παιδιά, σύμφωνα με την εφημερίδα, αλλά αυτό έχει στερήσει από τα παιδιά την ανεξαρτησία που χρειάζονται για την ψυχική υγεία. Και τώρα οι νέοι βιώνουν υψηλά επίπεδα άγχους, κατάθλιψης και αυτοκτονικού ιδεασμού.
Το 2021, η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής, η Αμερικανική Ακαδημία Ψυχιατρικής Παιδιών και Εφήβων και η Ένωση Νοσοκομείων Παίδων εξέδωσαν κοινή δήλωση στον Λευκό Οίκο ότι η ψυχική υγεία των παιδιών και των εφήβων κηρύσσεται «εθνική έκτακτη ανάγκη». Τον περασμένο μήνα, τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ ανέφεραν τα αποτελέσματα μιας έρευνας του 2021 που διαπίστωσε ότι το 57% των εφήβων κοριτσιών ένιωθαν επίμονα λυπημένα ή απελπισμένα. Αυτοί οι αριθμοί είναι διπλάσιοι από τον αριθμό των εφήβων αγοριών που βιώνουν θλίψη ή απελπισία.
Οι πιέσεις στο σχολείο παίζουν ρόλο
Η υπερβολική σχολική εργασία αποτελεί μέρος αυτής της παρακμής της ψυχικής υγείας, σύμφωνα με το άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Διαδίκτυο στο Journal of Pediatrics. Το σχολικό έτος αυξήθηκε κατά μέσο όρο πέντε εβδομάδες μεταξύ 1950 και 2010, και οι εργασίες για το σπίτι είναι συνηθισμένες, ακόμη και για μικρά παιδιά. Το διάλειμμα, εν τω μεταξύ, ήταν κατά μέσο όρο μόλις 26,9 λεπτά σε μια σχολική μέρα το 2014, είπαν οι συγγραφείς.
Μια ακόμη πρόκληση για την ψυχική υγεία ενός νεαρού: έντονη πίεση για να επιτύχει σε νεαρή ηλικία, ειδικά σε οικογένειες της μεσαίας τάξης που σχεδιάζουν να σπουδάσουν, είπε ο Bjorklund. Το να έχουν ευκαιρίες για ανεξάρτητο παιχνίδι, δραστηριότητες που κατευθύνονται από τον εαυτό τους και να μπορούν να συνεισφέρουν στις οικογένειές τους βοηθά τα παιδιά να αισθάνονται εμπιστοσύνη, υπευθυνότητα και ικανότητα, είπε ο Bjorklund. «Το παιχνίδι είναι σημαντικό, και αυτή είναι η ιδέα που κάποιοι δυσκολεύονται να πιστέψουν», είπε ο Bjorklund.
Το παιχνίδι, εξ ορισμού, δεν είναι σοβαρό, είπε. Ωστόσο, οι μελετητές που μελετούν το παιχνίδι πιστεύουν ότι παίζει πραγματικά σημαντικό ρόλο:
- στην υγιή ανάπτυξη,
- την κοινωνική ανάπτυξη,
- τη νοητική ανάπτυξη,
- και τη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.
Θεωρείται δεδομένο για πάρα πολύ καιρό. Από το παιχνίδι και την ανεξαρτησία, τα παιδιά αποκτούν μια αίσθηση αυτονομίας, μια αίσθηση ότι αυτό που κάνουν κάνει τη διαφορά, είπε ο Bjorklund. Τους δίνει επίσης ένα αίσθημα ικανότητας. «Όλοι είμαστε καλύτερα αν έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε σημαντικοί πράκτορες στη ζωή μας, ότι είμαστε ικανοί, τουλάχιστον σε ορισμένα πράγματα», είπε ο Bjorklund.
Η σημασία του παιχνιδιού
Η ανάγκη για περισσότερες ευκαιρίες για αδόμητο παιχνίδι είναι μόνο ένα από τα πολλά διαφορετικά ζητήματα που ενδέχεται να επηρεάσουν την ψυχική υγεία των παιδιών, δήλωσε η Jill Emanuele, αντιπρόεδρος κλινικής εκπαίδευσης για το Child Mind Institute στη Νέα Υόρκη. Ο Εμανουέλε δεν συμμετείχε σε αυτό το σχόλιο. Η Εμανουέλε έκανε επίσης διάκριση μεταξύ του χρόνου παιχνιδιού και του χρόνου διακοπής λειτουργίας στις οθόνες.
«Είναι ένα κρίσιμο μέρος της ανάπτυξης των παιδιών. Μαθαίνουν γνωστικές δεξιότητες, κοινωνικές δεξιότητες, γλωσσικές δεξιότητες, σωματικές δεξιότητες. Μαθαίνουν να παίρνουν ρίσκα. Μαθαίνουν κοινωνικές δεξιότητες, πώς να αλληλεπιδρούν με άλλα παιδιά και επίσης αυτορρύθμιση και διαχείριση. Μαθαίνουν πώς να είναι δημιουργικοί. Μαθαίνουν πώς να φαντάζονται», είπε ο Εμανουέλε για τον χρόνο παιχνιδιού. «Αυτός ο ανεξάρτητος τρόπος με τον οποίο μπορούν να χτίσουν τον κόσμο τους και να χτίσουν όλες αυτές τις δεξιότητες είναι πολύ σημαντικός».