Αν και τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού έδωσαν την υπόσχεση μιας ανάκαμψης, η παραλλαγή Όμικρον από την Μποτσουάνα επηρεάζει και πάλι τους Αμερικανούς (και ολόκληρο τον κόσμο) σε σχέση με την ψυχική υγεία, καθώς όπως λένε οι ειδικοί αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε. “Νομίζω ότι αυτό που νιώθω και βλέπω περισσότερο είναι ότι πολλοί άνθρωποι φθείρονται και κουράζονται”, είπε ο σύμβουλος και ειδικός ψυχολογίας Robert Hayes. “Η δουλειά μας”, εξήγησε ο Hayes, “ήταν πάντοτε σε μεγάλο βαθμό να ακούσουμε πραγματικά τις ιστορίες των ανθρώπων. Και φυσικά προσπαθήσαμε επίσης να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να καταλάβουν το πρώτο τους επόμενο βήμα, να τους βοηθήσουμε να βρουν έναν τρόπο να εξετάσουν την κατάστασή τους ώστε να μπορέσουν να προχωρήσουν πάλι μπροστά.”
Η παγίδα της συνεχιζόμενης πανδημίας
Αλλά η φαινομενικά ατελείωτη πανδημία έφερε στασιμότητα, όχι κίνηση. “Αυτό που οι περισσότεροι πιστεύουν ως «επιστροφή στην κανονικότητα» δεν έχει έρθει. Λοιπόν, είναι κουρασμένοι. Απλώς έχουν κουραστεί από το όλο θέμα. Πολλοί από αυτούς δεν δίνουν καν σημασία πια. Επειδή πολλοί από αυτούς έκαναν τα εμβόλιά τους. Έτσι τώρα η αντίδρασή τους περιλαμβάνει αγανάκτηση ως προς το τι πρέπει να κάνουν”. Όλα αυτά ισοδυναμούν με ένα είδος αντίδρασης. Αποστασιοποιηθήκαμε και εμβολιαστήκαμε, με την σκέψη ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Και μετά, μπαμ! Μια άλλη παραλλαγή. Έτσι, αυτό δημιουργεί μια πραγματική αίσθηση απελπισίας. Ένα αίσθημα απογοήτευσης. Ιδιαίτερα με το εμβόλιο, πιστεύαμε ότι θα επιστρέψουμε στο φυσιολογικό. Αλλά αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα.
Πολλοί άνθρωποι έχουν συμμορφωθεί πλήρως με τους κανόνες δημόσιας υγείας και έχουν κάνει τεράστιες προσωπικές θυσίες, χάνοντας διακοπές, γιορτές και αναντικατάστατο χρόνο με φίλους, οικογένεια και γείτονες. Όλα έγιναν με την ελπίδα ότι η πίστη τους στην ιατρική κοινότητα και την επιστήμη θα ανταμειφθεί με την υποχώρηση της πανδημίας. Κοιτάζοντας το μέλλον, μια τέτοια βαθιά απαισιοδοξία μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη ικανότητα φροντίδας. Οι πιθανότητες είναι, αν ερωτηθούν, πολλοί ενήλικες πιθανώς να πιστεύουν ότι έχουν θυσιαστεί αρκετά μέσα σε αυτούς τους 20 μήνες και δεν θέλουν πλέον να τηρούν αυστηρά τους κανόνες, όταν τόσοι πολλοί είναι σκόπιμα απρόθυμοι να κάνουν ό,τι τους ζητείται.
Τι μπορεί να γίνει για να αντιμετωπιστεί μια αυξανόμενη πανδημική αδιαθεσία;
το καλύτερο πράγμα που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι είναι να μιλάνε μεταξύ τους. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται και είναι σε έξαρση, λόγω όλης της αλλαγής. Ή λόγω της απώλειας. Αν σταματήσετε και μιλήσετε με ανθρώπους, θα διαπιστώσετε ότι σε αυτό το σημείο πολλοί γνωρίζουν κάποιον που έχει πεθάνει από την COVID. Και το να ακούτε την ιστορία τους γι’ αυτό μπορεί να είναι πολύ, πολύ σημαντικό. Επειδή σε τραύματα οι άνθρωποι πρέπει πραγματικά να πουν τις ιστορίες τους. Και αυτό είναι ένα τραύμα. Ένα συλλογικό τραύμα. Και πρέπει να το ονομάσουμε έτσι. Γιατί δεν είναι ότι μπορείς να πας σε άλλη χώρα για να δραπετεύσεις. Όλοι παντού περνούν μια παρόμοια κατάσταση.
Πρώτα και κύρια, αναγνωρίστε και απελευθερώστε τα δικά σας συναισθήματα. Όποια κι αν είναι. Αναγνωρίστε τα και βγάλτε τα έξω. Με όποιον τρόπο μπορείτε. Εάν χρειαστεί, αναζητήστε ενσυναίσθηση από τις ομάδες υποστήριξης. Αλλά απελευθερώστε, απελευθερώστε, απελευθερώστε. Είναι πολύ σημαντικό να διώξτε αυτό το άγχος και την κατάθλιψη. Θα νιώσετε πολύ καλύτερα. Έπειτα απλώστε το χέρι σε άλλους. Στους ηλικιωμένους. Σε ανθρώπους που πραγματικά δεν μπορούν να βγουν έξω και είναι εντελώς μόνοι. Θα σας αγκυροβολήσει. Θα σας δώσει σκοπό. Θα σας δώσει ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή. Και όταν το έχετε αυτό, μένετε προσγειωμένος. Και αν είστε προσγειωμένος, μπορείτε πιο εύκολα να ανακάμψετε. Ακόμα και από τις πολύ χειρότερες καταστάσεις.