Οι έφηβοι διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο αυτοτραυματισμού – σκόπιμα κόψιμο ή καύση του εαυτού τους – εάν έχουν μια δύσκολη σχέση με έναν γονέα που αγωνίζεται, σύμφωνα με μια νέα μελέτη. Οι έφηβοι είχαν σχεδόν πέντε φορές περισσότερες πιθανότητες να αυτοτραυματιστούν εάν, όταν ήταν 6 ετών, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες τους ανέφεραν άγχος και δυσφορία στο ρόλο τους ως γονείς, διαπίστωσαν ερευνητές. Οι έφηβοι είχαν επίσης σχεδόν διπλάσιο κίνδυνο αυτοτραυματισμού εάν αντιλαμβάνονταν την εχθρότητα και την αρνητικότητα των γονέων στην ηλικία των 6 ετών, αναφέρουν ερευνητές.
«Το άγχος στους γονείς υποτίθεται ότι έχει εκτεταμένες αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη του παιδιού, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης προβλημάτων συμπεριφοράς», δήλωσαν οι ερευνητές Tove Wichstrom και Lars Wichstrom, του Νορβηγικού Πανεπιστημίου Επιστήμης και Τεχνολογίας στο Τρόντχαϊμ. «Είναι λοιπόν πιθανό το αυξημένο άγχος να συμβάλλει στην εμφάνιση παραγόντων κινδύνου στα παιδιά», συμπεριλαμβανομένου ενός υψηλότερου κινδύνου αυτοτραυματισμού, πρόσθεσαν. Για τη μελέτη, οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από 759 Νορβηγούς εφήβους ηλικίας 12, 14 ή 16 ετών για να προσδιορίσουν το ποσοστό μη αυτοκτονικού αυτοτραυματισμού των εφήβων.
Περίπου το 10% των εφήβων ανέφεραν αυτοτραυματισμό τον περασμένο χρόνο, με τα κορίτσια σχεδόν 12 φορές πιο πιθανό από τα αγόρια να κόψουν, να κάψουν ή να τραυματιστούν με άλλο τρόπο. Αυτός ο αυτοτραυματισμός είναι συνήθως ένας τρόπος αντιμετώπισης του συναισθηματικού πόνου, της θλίψης, του θυμού και του στρες, σύμφωνα με την κλινική Mayo. Σπάνια εννοείται ως απόπειρα αυτοκτονίας, αλλά μάλλον ως μέσο εύρεσης ηρεμίας και απελευθέρωσης της σωματικής και συναισθηματικής έντασης.
Οι ερευνητές συνέδεσαν αυτές τις πληροφορίες αυτοτραυματισμού με άλλα δεδομένα που συλλέχθηκαν από τους γονείς των παιδιών, τους δασκάλους και τα ίδια τα παιδιά όταν ήταν 6 ετών. Οι ενήλικες απάντησαν σε ερωτήσεις σχετικά με τα επίπεδα άγχους των γονέων τους σχετικά με το 6χρονο παιδί τους, συμπεριλαμβανομένων των συναισθημάτων κοινωνικής τους ικανότητας (αντίληψη κοινωνικών καταστάσεων), της απομόνωσης, της κατάθλιψης και της υγιούς προσκόλλησης με το παιδί τους. Παράλληλα, τα 6χρονα ρωτήθηκαν για την αρνητικότητα, την εχθρότητα και τη συναισθηματική διαθεσιμότητα του γονέα τους.
Τα αποτελέσματα βρήκαν μια συσχέτιση μεταξύ του μεταγενέστερου αυτοτραυματισμού ως έφηβος και μιας τεταμένης σχέσης με έναν καταπονημένο γονέα στην ηλικία των 6 ετών. Αυτή η γεμάτη σχέση δεν χρειαζόταν να είναι ακραία για να επηρεάσει το παιδί. Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι υπήρχαν ελάχιστες αναφερόμενες περιπτώσεις γονικής σεξουαλικής κακοποίησης ή σωματικής κακοποίησης μεταξύ των Νορβηγών εφήβων.
«Μπορεί να απαιτηθούν προληπτικές προσπάθειες και πολιτικές που μειώνουν το άγχος των γονέων και την εχθρότητα και την αρνητικότητα των γονέων προς τα παιδιά τους», κατέληξαν οι ερευνητές. Αυτού του είδους οι παρεμβάσεις είναι διαθέσιμες, σημείωσαν, αλλά δυστυχώς υπάρχει «έλλειψη ευρείας κλίμακας υλοποιήσεων τέτοιων προγραμμάτων». Η νέα μελέτη δημοσιεύθηκε στις 26 Φεβρουαρίου στο Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry.