Οι φόβοι της αποδοκιμασίας και του να βρεθείς σε ανάγκη συχνά εμπλέκονται στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους γύρω μας. Οι γονείς και τα αδέρφια σας, και ο σύντροφος και τα παιδιά σας, αν έχετε, είναι πολύ πιθανό να έχουν άποψη για αυτά που θα έπρεπε και δεν θα έπρεπε να κάνετε με τη ζωή σας. Μπορεί να έχουν δίκιο, φυσικά. Και μπορεί να παίζουν θετικό ρόλο ως μέντορες και να σας ενθαρρύνουν να ακολουθήσετε τα πραγματικά ταλέντα σας.
Ωστόσο, μπορεί να κάνουν και μεγάλο λάθος. Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν πολλούς λόγους για να επιχειρούν να κόψουν τα φτερά των άλλων ανθρώπων. Αν πάρουν έναν διαφορετικό δρόμο, μπορεί να μην είναι προς το συμφέρον τους, ή μπορεί να περιπλέξει τη ζωή τους, κάτι που δεν αντέχουν. Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι, το να σας κρατάει κάποιος μακριά από τα πράγματα που αγαπάτε –ή έστω από το να επιχειρείτε– μπορεί να είναι μια πηγή έντονης αναστάτωσης.
Μπορεί οι άλλοι να μην το κάνουν συνειδητά. Μπορεί απλώς να βρεθείτε μπλεγμένοι σε ένα αυτοσυντηρούμενο δίκτυο κοινωνικών ρόλων και προσδοκιών που δημιουργεί ένα μεγάλο εμπόδιο στις φιλοδοξίες σας. Πολλοί άνθρωποι δεν βρίσκουν το Στοιχείο τους γιατί δεν έχουν την ενθάρρυνση ή την αυτοπεποίθηση να κάνουν ένα βήμα πέρα από τον καθορισμένο κύκλο των σχέσεών τους.
Μερικές φορές, φυσικά, οι αγαπημένοι σας πραγματικά πιστεύουν ότι σπαταλάτε τον χρόνο και το ταλέντο σας κάνοντας κάτι που δεν εγκρίνουν. Αυτό συνέβη στον Πάουλο Κοέλιο. Οι γονείς του δεν προσπαθούσαν απλώς να τον αποθαρρύνουν. Τον είχαν κλείσει επανειλημμένα σε ψυχιατρικές κλινικές και τον υπέβαλαν σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ γιατί τον αγαπούσαν. Την επόμενη φορά που θα νιώσετε ένοχοι που μαλώσατε τα παιδιά σας, πιθανότατα μπορείτε να παρηγορηθείτε με τη σκέψη ότι δεν καταφύγατε στις γονεϊκές μεθόδους των Κοέλιο.
Ο λόγος που οι γονείς του Κοέλιο τον έκλεισαν σε κλινική ήταν πως ως έφηβος είχε παθιαστεί με την ιδέα να γίνει συγγραφέας. Ο Πέδρο και η Λίγια Κοέλιο πίστευαν ότι σπαταλούσε τη ζωή του. Πρότειναν να γράφει στον ελεύθερο χρόνο του, αν ένιωθε την ανάγκη να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο, αλλά το πραγματικό του μέλλον ήταν η δικηγορία. Όταν ο Πάουλο συνέχισε να ασχολείται με τις τέχνες, οι γονείς του ένιωσαν πως δεν είχαν άλλη επιλογή από το να τον κλείσουν σε ψυχιατρική κλινική για να βγάλουν αυτές τις καταστροφικές ιδέες από το μυαλό του.
«Ήθελαν να με βοηθήσουν», είπε ο Κοέλιο. «Είχαν τα όνειρά τους. Ήθελα να κάνω κάποια πράγματα, αλλά οι γονείς μου είχαν διαφορετικά σχέδια για τη ζωή μου. Υπήρξε, λοιπόν, μια στιγμή που δεν μπορούσαν πια να με ελέγχουν και ένιωσαν απελπισμένοι». Οι γονείς του Κοέλιο έβαλαν τον Πάουλο σε άσυλο τρεις φορές. Ήξεραν ότι ο γιος τους ήταν πανέξυπνος, πίστευαν ότι είχε μια υποσχόμενη καριέρα μπροστά του και έκαναν αυτό που πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν για να τον επαναφέρουν στον σωστό δρόμο.
