Η μοναξιά δεν είναι ευχάριστο συναίσθημα για κανέναν – αλλά για ασθενείς με διαβήτη, αυτό το συναίσθημα μπορεί να είναι θανατηφόρο. Ερευνητές στο Tulane διαπίστωσαν ότι η μοναξιά μπορεί να είναι μεγαλύτερος παράγοντας κινδύνου για καρδιακές παθήσεις σε ασθενείς με διαβήτη από την κακή διατροφή, το κάπνισμα, την έλλειψη άσκησης ή την κατάθλιψη. Η μελέτη τους, που δημοσιεύτηκε στο European Heart Journal την Πέμπτη, παρακολούθησε περισσότερους από 18.500 ενήλικες στο Ηνωμένο Βασίλειο με διαβήτη ηλικίας 37 έως 73 ετών. Κανένα από τα άτομα δεν είχε καρδιακή νόσο.
Την επόμενη δεκαετία, περίπου 3.200 από αυτούς τους ανθρώπους είχαν αναπτύξει καρδιαγγειακή νόσο. Οι συγγραφείς διαπίστωσαν ότι οι ασθενείς που ανέφεραν τις υψηλότερες βαθμολογίες μοναξιάς είχαν 26% υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν καρδιακή νόσο. Σημειωτέον, η κοινωνική απομόνωση χωρίς μοναξιά δεν συσχετίστηκε με κανένα καρδιαγγειακό πρόβλημα στη μελέτη. Η μοναξιά στο παρελθόν είχε συνδεθεί με υψηλότερο κίνδυνο καρδιακής νόσου σε ασθενείς χωρίς διαβήτη.
Οι ασθενείς με διαβήτη διατρέχουν ήδη αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν καρδιαγγειακή νόσο. Μια μελέτη του Ιανουαρίου που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό για τον διαβήτη Diabetologia διαπίστωσε ότι η μοναξιά μπορεί επίσης να αυξήσει την πιθανότητα ενός ατόμου να αναπτύξει διαβήτη τύπου 2. Ο αμερικανός γενικός χειρουργός Vivek Murthy δήλωσε σε έκθεση του Μαΐου ότι η έλλειψη κοινωνικής σύνδεσης έχει παρόμοιες επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία με το κάπνισμα έως και 15 τσιγάρων την ημέρα.
«Δεδομένων των βαθιών συνεπειών της μοναξιάς και της απομόνωσης, έχουμε την ευκαιρία και την υποχρέωση να κάνουμε τις ίδιες επενδύσεις για την αντιμετώπιση της κοινωνικής σύνδεσης που κάναμε για την αντιμετώπιση της χρήσης καπνού, της παχυσαρκίας και της κρίσης του εθισμού», δήλωσε ο Murthy στην έκθεση. Ο Δρ Lu Qi, ένας από τους συγγραφείς της μελέτης Tulane, είπε ότι τα άτομα με διαβήτη θα πρέπει να δίνουν προτεραιότητα στις ποιοτικές συνδέσεις έναντι του αριθμού των κοινωνικών δεσμεύσεων για την προστασία της υγείας της καρδιάς τους.
Πρότεινε να αξιολογούνται οι ασθενείς με διαβήτη ως προς τη μοναξιά τους ως τυπική πρακτική, ώστε αυτοί οι ασθενείς να μπορούν να παραπέμπονται σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας όταν χρειάζεται. «Δεν πρέπει να υποβαθμίζουμε τη σημασία της μοναξιάς στη σωματική και συναισθηματική υγεία», είπε. «Θα ενθαρρύνω τους ασθενείς με διαβήτη που νιώθουν μοναξιά να συμμετάσχουν σε μια ομάδα ή τάξη και να προσπαθήσουν να κάνουν φίλους με άτομα που έχουν κοινά ενδιαφέροντα».