Πώς μπορεί ένας γονέας να σπάσει τη σιωπή και να καταλάβει ότι το παιδί του έχει υποστεί βία; Και πώς πρέπει να χειριστεί ένα παιδί-θύτη. Ο δρόμος για την αντιμετώπιση της βίας, ιδίως στους εφήβους, είναι η «σχέση». «Αυτό, που φωτίζει, η βία, όταν εκδηλώνεται, είναι ότι δεν υπάρχουν σχέσεις στις κοινότητες όπου βρισκόμαστε. Όταν ζεις φοβερή πίεση και ένταση αυτό θα εκφραστεί με βία, δεν μπορεί να γίνει ξαφνικά ηρεμία και κατανόηση».
Πασπαρτού συνταγές για την αντιμετώπιση φαινομένων που σχετίζονται με τις σχέσεις των ανθρώπων, δυστυχώς, δεν υπάρχουν. Όμως, όταν χτυπάει το τηλέφωνο και σε καλούν από το σχολείο του παιδιού σου γιατί το χτύπησαν ή εκείνο χτύπησε κάποιο άλλο παιδί, κάτι πρέπει να κάνεις. Οι λέξεις-κλειδί για τους γονείς που θα μάθουν ότι το παιδί τους είτε εκφοβίζεται από συνομηλίκους του είτε το ίδιο ασκεί εκφοβισμό, είναι «ψυχραιμία, υπομονή και επιμονή».
Τα «συμπτώματα»
Πώς μπορούμε όμως να ανιχνεύσουμε ότι κάτι συμβαίνει στο παιδί μας; Ειδικά με τους εφήβους, που συχνά απομακρύνονται από τους γονείς τους, τα πράγματα δυσκολεύουν. Ασφαλώς θα πρέπει να βασιστούμε σε μια σχέση που έχει χτιστεί νωρίτερα, καθώς όσο το παιδί μεγαλώνει τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Οι αλλαγές στη συμπεριφορά του και στις συνήθειές του είναι ένας σοβαρός δείκτης ότι κάτι δεν πάει καλά. Ακόμη και αλλαγές σε βασικές λειτουργίες όπως η διατροφή ή ο ύπνος είναι σημεία που πρέπει να προσέξουμε.
«Ελα να μου μιλήσεις»
Ειδικοί που έχουν ασχοληθεί με τον εκφοβισμό συμβουλεύουν τους γονείς να μαθαίνουν στα παιδιά τους ότι «είναι εντάξει να ζητάμε βοήθεια». «Λέμε στα παιδιά πως κανένας δεν έχει δικαίωμα να σε κάνει να πονάς, να φοβάσαι ή να ντρέπεσαι. Στη ζωή, ωστόσο, θα συναντήσουν ανθρώπους που ξεπερνούν τα όρια, που κάνουν πράγματα που δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν. Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Είναι καλό, λοιπόν, να συμπληρώνουμε, όταν μιλάμε στα παιδιά μας, πως “αν κάποιος όμως το κάνει, να ξέρεις ότι δεν φταις εσύ και έλα να μου μιλήσεις γι’ αυτό».
