Κοινωνικό Άγχος: Όλοι έχουμε κάποιο κοινωνικό άγχος. Η νευρικότητα που μπορεί να νιώθουμε πριν κάνουμε μια ομιλία είναι ένα παράδειγμα. Μερικοί άνθρωποι, ωστόσο, έχουν περισσότερο κοινωνικό άγχος από άλλους και περιορίζουν την κοινωνική τους ενασχόληση λόγω υπερβολικών χρόνιων φόβων ότι θα ντροπιαστούν ή θα ταπεινωθούν. Αν και τέτοιο κοινωνικό άγχος είναι κοινό τόσο στους εφήβους όσο και στους ενήλικες, σπάνια διαγιγνώσκεται και αντιμετωπίζεται.
Σε ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Κοινωνικό άγχος: Κρυμμένοι φόβοι και ντροπή σε εφήβους και ενήλικες», ο Thomas E. Brown, κλινικός καθηγητής ψυχιατρικής και νευροεπιστήμης στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, Riverside, εξηγεί πώς το κοινωνικό άγχος μπορεί να περιορίσει τις φιλίες και οδηγεί σε μοναξιά και κατάθλιψη. Το βιβλίο, που γράφτηκε με έναν συνάδελφό του και μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, προσφέρει 22 περιστατικά βινιέτας που τονίζουν 11 ενήλικες και 11 εφήβους που έχουν διάφορους τύπους κοινωνικού άγχους καθώς και σχετικές παθήσεις, όπως διαταραχή ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας ( ΔΕΠΥ), κατάθλιψη ή αυτισμό. «Το κοινωνικό άγχος είναι ένα επίμονο μέρος της σκέψης πολλών ανθρώπων για το πώς θα σκέφτονταν οι άλλοι για αυτούς», είπε ο Μπράουν. «Είναι σαν τι θα σκεφτόταν για μένα η μητέρα, ο πατέρας μου, ο σύζυγός μου, ο καλύτερος φίλος, ο πάστορας ή άλλα άτομα στην κοινότητα αν ήξεραν συγκεκριμένα πράγματα που έχω κάνει ή αν ήξεραν τι σκέφτομαι ή επιθυμώ να μπορέσω.
Κάποιες φορές έχει να κάνει με συγκεκριμένους φόβους για πληροφορίες που μπορεί να αποκαλυφθούν. Σύμφωνα με διαθέσιμα δεδομένα το 2012 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο επιπολασμός του κοινωνικού άγχους στη διάρκεια της ζωής για τα άτομα ηλικίας μεταξύ 13 και 17 ετών ήταν 11% για τις γυναίκες και 6% για τους άνδρες. Ο επιπολασμός στη διάρκεια της ζωής για τους Αμερικανούς ενήλικες μεταξύ 18 και 64 ετών ήταν 11% για τις γυναίκες και 14% για τους άνδρες. «Η διαταραχή κοινωνικού άγχους πολύ συχνά δεν αναγνωρίζεται από τους γιατρούς, τους ψυχολόγους και άλλους επαγγελματίες ψυχικής υγείας», είπε ο Μπράουν. “Προς το παρόν, υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που μιλούν και γράφουν γι’ αυτό. Αλλά απλά δεν έχει γίνει πολλή εμπειρική έρευνα γι’ αυτό. Επιπλέον, πολλοί άνθρωποι δεν αποκαλύπτουν ποτέ τα προβλήματα που έχουν με το κοινωνικό άγχος σε άλλους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των θεραπευτών».
Ο Brown εξήγησε ότι σύμφωνα με το Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, ένα εγχειρίδιο που χρησιμεύει ως οδηγός για τις ΗΠΑ και άλλους επαγγελματίες υγείας για τη διάγνωση ψυχικών διαταραχών, το κοινωνικό άγχος επηρεάζει αρνητικά τους ανθρώπους με διάφορους τρόπους: αυξημένα ποσοστά σχολικής εγκατάλειψης, αυξημένη ανεργία, χαμηλότερη κοινωνικοοικονομική κατάσταση και αυξημένη πιθανότητα να μείνετε άγαμοι ή να χωρίσετε. «Παρά αυτές τις δυσκολίες, μόνο οι μισοί περίπου άνθρωποι με κοινωνικό άγχος αναζητούν ποτέ θεραπεία για αυτό», είπε ο Μπράουν. “Πολλοί άνθρωποι ντρέπονται που έχουν τέτοιους φόβους. Συνήθως, όσοι αναζητούν θεραπεία για το κοινωνικό άγχος το κάνουν μόνο μετά από 15 ή 20 χρόνια από την εμφάνιση των συμπτωμάτων τους. Κάποιο κοινωνικό άγχος είναι κληρονομικό. Μπορεί να εκδηλωθεί σε οικογένειες. Μπορεί, επίσης, να μαθευτεί σε μια οικογένεια που είναι υπερβολικά προστατευτική».
Ο Μπράουν πρόσθεσε ότι τα έφηβα κορίτσια που αναπτύσσουν στήθος πολύ νωρίτερα από τα συνομήλικά τους είναι συχνά αυτοσυνείδητα και ανησυχούν για το τι θα σκεφτούν οι άνθρωποι για αυτά. Για τα έφηβα αγόρια, είναι περισσότερο θέμα ύψους καθώς και πότε πρέπει να γδύνονται σε αποδυτήρια. «Τέτοιο άγχος συχνά παρεμποδίζει τα ραντεβού και τις ρομαντικές σχέσεις», είπε. “Για παράδειγμα, τα κοινωνικά ανήσυχα παιδιά κολεγίου αναφέρουν λιγότερες αλληλεπιδράσεις με το αντίθετο φύλο. Μερικοί άνθρωποι έχουν πολύ άγχος για τη σεξουαλική τους απόδοση. Σκέφτονται, “Μπορώ να ενεργοποιήσω τον σεξουαλικό μου σύντροφο; Είμαι ελκυστικός για αυτόν;” ” Σύμφωνα με τον Μπράουν, οι φόβοι που συνδέονται με το κοινωνικό άγχος είναι συνήθως αβάσιμοι. «Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που είναι πολύ φοβισμένοι και γρήγορα νευρικοί σε οποιαδήποτε κατάσταση υπάρχει τουλάχιστον μια ασάφεια», είπε. «Η ψυχοθεραπεία, οι παρεμβάσεις και τα συνταγογραφούμενα φάρμακα είναι μερικοί τρόποι για τον μετριασμό του κοινωνικού άγχους».
Ειδικός στη ΔΕΠΥ, ο Μπράουν μεγάλωσε στο Σικάγο. Πήρε την προπτυχιακή του εκπαίδευση στο Knox College στο Ιλινόις και το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο Yale. Προσκλήθηκε να συμμετάσχει στην κλινική σχολή της Ιατρικής Σχολής του Γέιλ, όπου για 20 χρόνια δίδασκε και έβλεπε ασθενείς. Αφού πέθανε η γυναίκα του το 2014, μετακόμισε στην Καλιφόρνια τρία χρόνια αργότερα για να ανοίξει τη δική του κλινική και να είναι κοντά στα ενήλικα παιδιά και τα εγγόνια του. Διορίστηκε κλινικός καθηγητής στο Τμήμα Ψυχιατρικής και Νευροεπιστήμης στο UCR τον Φεβρουάριο του 2022.
Ο Μπράουν έχει εκδώσει επτά βιβλία για διάφορες πτυχές της ΔΕΠΥ, πολλά μεταφρασμένα σε ξένες γλώσσες. Γραμμένο για λαϊκό κοινό, το «Κοινωνικό άγχος: κρυφοί φόβοι και ντροπή σε εφήβους και ενήλικες» είναι το πρώτο του βιβλίο για το κοινωνικό άγχος. «Ελπίζω ότι οι αναγνώστες αυτού του βιβλίου και τα μέλη της οικογένειάς τους και οι φίλοι τους που παλεύουν με το κοινωνικό άγχος θα καταλάβουν ότι μπορούν να λάβουν βοήθεια αμέσως αντί να περιμένουν 15 ή 20 χρόνια πριν ζητήσουν βοήθεια όπως πολλοί άνθρωποι», είπε.