Η Διαταραχή Διαγωγής εκφράζεται με ποικίλες επιθετικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές οι οποίες μπορούν να εκδηλωθούν στην πρώιμη παιδική ηλικία και να επιμείνουν κατά τη διάρκεια της εφηβείας ακόμη και στην ενήλικη ζωή. Η ΔΔ συχνά αναπτύσσεται σε οικογενειακά και κοινωνικά πλαίσια που χαρακτηρίζονται από διενέξεις και αντιξοότητες.
Επιδημιολογία
- Επιπολασμός: ποσοστό 4 με 10% του παιδικού και εφηβικού γενικού πληθυσμού
- Η συχνότερη διαταραχή κατά την παιδική και εφηβική ηλικία και η συχνότερη αιτία παραπομπής σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας παιδιών και εφήβων
- Επιπολασμός της σοβαρού βαθμού ΕΠΔ στα παιδιά προσχολικής ηλικίας έχει διαπιστωθεί μεταξύ 4% και 9%. Σε παιδιά σχολικής ηλικίας οι εναντιωματικές διαταραχές μεταξύ 6% και 12% ενώ οι σοβαρότερου βαθμού διαταραχές της διαγωγής είναι λιγότερο συχνές Και εκδηλώνονται στο 2% με 4% των παιδιών. στην εφηβική ηλικία τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 15% και 6 με 12% αντίστοιχα η συχνότητα εμφάνισης της διαταραχής διαγωγής διαφέρει ανάλογα με το φύλο και είναι δυο τρεις φορές συχνότερη στα αγόρια από ό,τι στα κορίτσια
- Η συχνότητα της διαταραχής διαγωγής είναι ιδιαίτερα υψηλή στις υποβαθμισμένες αστικές περιοχές.
Διαγνωστικά κριτήρια για την Εναντιωματική Προκλητική Διαταραχή
– συχνά χάνει την ψυχραιμία του ή έχει εκρήξεις θυμού.
– συχνά διαφωνεί τσακώνεται με τους ενήλικες.
– συχνά αψηφά ενεργά ή αρνείται να συμμορφωθεί με αιτήματα ή κανόνες των ενηλίκων.
– συχνά ενοχλεί εσκεμμένα τους ανθρώπους.
– συχνά κατηγορεί τους άλλους για τα δικά του λάθη ή την κακή διαγωγή.
– συχνά είναι εύθικτος, ευέξαπτος ή ενοχλείται εύκολα από τους άλλους.
-συχνά είναι θυμωμένος ή μνησίκακος.
– συχνά είναι κακεντρεχής ή εκδικητικός.
Διαγνωστικά κριτήρια για την Διαταραχή Διαγωγής
Τρία ή περισσότερα, διαρκείας τουλάχιστον 12 μηνών
– συχνά εκφοβίζει, απειλεί ή τρομοκρατεί άλλους.
– συχνά ξεκινά σωματικούς διαπληκτισμούς/καυγάδες.
– έχει χρησιμοποιήσει κάποιο όπλο που μπορεί να προκαλέσει σοβαρή σωματική βλάβη σε άλλους.
– έχει επιδείξει σωματική βία σε ανθρώπους.
– έχει επιδείξει σωματική βία σε ζώα.
– έχει επιτεθεί σε άνθρωπο για να κλέψει.
Θεραπεία
– Ψυχοθεραπεία: περιλαμβάνει ατομική και οικογενειακή θεραπεία, εκπαίδευση γονέων για τη διαχείριση της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς και ενίσχυση της κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς, εκπαίδευση στις κοινωνικές δεξιότητες (εκπαίδευση αυτό-καθοδήγησης, πρόγραμμα προώθησης εναλλακτικών στρατηγικών σκέψης, πρόγραμμα αντιμετώπισης θυμού) παρεμβάσεις στο σχολείο (περιλαμβάνουν και την αντιμετώπιση μαθησιακών δυσκολιών).
– Φαρμακοθεραπεία: χορηγείται για την αντιμετώπιση της νοσηρής διαταραχής.