Γυναικεία υστερία: Η διαμάχη της γυναικείας υστερίας. Για αιώνες, οι γιατροί διαγίγνωσκαν εύκολα τις γυναίκες με υστερία, μια κατάσταση ψυχικής υγείας που εξηγούσε τυχόν συμπεριφορές ή συμπτώματα που έκαναν τους άντρες να αισθάνονται άβολα.
Η υστερία είναι μία νεύρωση, η οποία χαρακτηρίζεται από την σωματική υπερεκφραστικότητα των ιδεών, των εικόνων και των ασυνειδήτων συναισθημάτων. Τα συμπτώματα της μπορεί να είναι ψυχοκινητικά, αισθηματικά ή εντερικά γι’ αυτό κιόλας τη λέμε υστερία της σωματικοποίησης. Επίσης από πλευράς προσωπικότητας χαρακτηρίζεται με την υποβολιμότητα, την ψυχοπλαστικότητα και τη φαντασιωστική τυποποίηση της προσωπικότητας του. Αυτή η ψυχοπλαστικότητα είναι ασυνείδητη δύναμη που πραγματοποιεί το σχηματισμό εικόνων πάνω στο χώρο του σώματος – και η ασυνείδητη δομή και η φαντασίωση του υστερικού.
Στην πραγματικότητα, ο όρος υστερία προήλθε από την Αρχαία Ελλάδα. Ο Ιπποκράτης και ο Πλάτων μίλησαν για τη μήτρα, τα υστέρια, τα οποία λένε ότι τείνουν να περιπλανιούνται γύρω από το γυναικείο σώμα, προκαλώντας μια σειρά φυσικών και ψυχικών καταστάσεων. Αλλά ποια ήταν η γυναικεία υστερία, ποια ήταν τα συμπτώματά της, πώς το «αντιμετώπισαν» οι γιατροί και πότε σταμάτησαν να το διαγνώσουν ως ιατρική πάθηση; Ενώ οι αρχικές έννοιες της γυναικείας υστερίας επεκτείνονται πολύ στην ιστορία της ιατρικής και της φιλοσοφίας, αυτή η διάγνωση έγινε δημοφιλής τον 18ο αιώνα. Το 1748, ο Γάλλος γιατρός Joseph Raulin περιέγραψε την υστερία ως «Ατμός ασθένεια» ασθένεια που εξαπλώνεται μέσω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης σε μεγάλες αστικές περιοχές. Ενώ ο Raulin σημείωσε ότι τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες μπορούσαν να προσβληθούν από υστερία, οι γυναίκες, σύμφωνα με τον ίδιο, είχαν μεγαλύτερη προδιάθεση σε αυτήν την ασθένεια λόγω της τεμπέλης και της ευερέθιστης φύσης τους.
Σε μια πραγματεία που δημοσιεύθηκε το 1770–1773, ένας άλλος Γάλλος γιατρός, ο François Boissier de Sauvages de Lacroix, περιγράφει την υστερία ως κάτι παρόμοιο με τη συναισθηματική αστάθεια, “υπόκειται σε ξαφνικές αλλαγές με μεγάλη ευαισθησία της ψυχής”. Μερικά από τα συμπτώματα υστερίας που ονόμασε περιελάμβαναν: «μια πρησμένη κοιλιά, πόνος στο στήθος ή δύσπνοια, δυσφαγία, κρύα άκρα, δάκρυα και γέλιο, παραλήρημα, στενός και παλμός οδήγησης, και άφθονα και καθαρά ούρα. Ο De Sauvages συμφώνησε με τους προκατόχους του ότι αυτή η κατάσταση επηρέαζε κυρίως τις γυναίκες και ότι «οι άνδρες σπάνια είναι υστερικοί». Ένα άλλο μέσο «θεραπείας» περιπτώσεις υστερίας ήταν διά μέσου γοητεία ,μια φερόμενη ψυχοσωματική θεραπεία που διαδόθηκε από τον Franz Anton Mesmer, έναν Γερμανό γιατρό που δραστηριοποιήθηκε στην Ευρώπη του 18ου αιώνα.
Γύρω στη δεκαετία του 1850, ο Αμερικανός ιατρός Silas Weir Mitchell, ο οποίος είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υστερία, άρχισε να προωθεί τη “θεραπεία ανάπαυσης» ως «θεραπεία” για αυτήν την πάθηση. Η θεραπεία ανάπαυσης περιλάμβανε πολλή ανάπαυση στο κρεβάτι και αυστηρή αποφυγή κάθε σωματικής και πνευματικής δραστηριότητας. Ο Μίτσελ συνταγογράφησε αυτή τη θεραπεία κατά προτίμηση σε γυναίκες που θεώρησε ότι είχαν υστερία. Αντίθετα, θα συμβούλευε τους άνδρες με υστερία να ασχοληθούν με πολλές υπαίθριες ασκήσεις.