Σε ορισμένες περιπτώσεις, γυναίκες που αισθάνονται πως δεν πήραν την αγάπη που χρειάζονταν από τις μητέρες τους, ενώ έχουν γνώση και συνείδηση αυτής της αλήθειας – ίσως από τότε που ήταν μικρά παιδιά – νιώθουν πως αργούν ή δεν βρίσκουν τη δύναμη να ενεργήσουν πάνω σε αυτή τη γνώση. Η θεραπεία είναι ένα ταξίδι που διαρκεί για δεκαετίες όπως και η ενηλικίωση. Για πολλές γυναίκες η στιγμή που αμφισβητούν περασμένες αντιλήψεις και αναλαμβάνουν δράση δεν έρχεται πριν την ηλικία των σαράντα, πενήντα, ή σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και όταν είναι πολύ μεγαλύτερες. Θα αναρωτιέστε γιατί ο ρυθμός της αναγνώρισης και της ενεργοποίησης είναι τόσο αργός; Αφού η συνείδηση υπάρχει, γιατί αργεί μια γυναίκα να αναλάβει την ευθύνη για τη δράση της;
Οι περισσότερες γυναίκες που κάποτε – ή και ακόμη – υπήρξαν κόρες που δεν αγαπήθηκαν από τις μητέρες τους, παραμένουν να ελπίζουν – παρά τα όσα γνωρίζουν- πως τα πράγματα μπορούν κάπως να γυρίσουν πίσω και αυτή τη φορά να διαδραματιστούν διαφορετικά. Μερικές φορές, αυτή η ελπίδα μπορεί να ανα-τροφοδοτείται επ’ αόριστον, στις περιπτώσεις εκείνες ειδικά που η μητέρα σας μπορεί να εμφανίζεται με τρυφερότητα, αξιοπρέπεια και αποδοχή. Αυτό σας κάνει να αναρωτιέστε αν έχει συμβεί αυτή η στροφή ή αν η αλλαγή που τόσο έχετε ανάγκη και επιθυμείτε βρίσκεται κάπου στη γωνία κι έχει μόλις εκκινήσει. Σε άλλες περιπτώσεις, η ελπίδα ανακινείται από την ίδια παλιά συναισθηματική πείνα. Τη λαχτάρα που είχατε ως παιδιά για την υποστήριξη, την αγάπη και την προσοχή της μητέρας σας. Ωστόσο, όσο μια γυναίκα μένει προσκολλημένη σε αυτή τη λαχτάρα και ελπίζει πως μοναδική πηγή για την ικανοποίησή της είναι “η φυσική μητέρα”, είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται σε άρνηση της πραγματικότητάς της.
Η αναγνώριση των παλιών μοτίβων περνά μέσα από την αναγνώριση της άρνησης, που έχουμε από καιρό μάθει να χρησιμοποιούμε. Για τον απλούστατο λόγο ότι διαμέσου αυτής, ως μηχανισμού, κάποτε ως παιδιά ήμασταν σε θέση να αυτο-προστατευτούμε από τον πόνο της προσλαμβανόμενης απόρριψης. Η αναγνώριση της αλήθειας στις περιπτώσεις αυτές βιώνεται ως ταραχή που “απειλεί” την ενήλικη γυναίκα να ξανα-εμπειραθεί τον ίδιο πόνο. Για τούτο, συχνά η γυναίκα αποφεύγει να αναγνωρίσει την αλήθεια που ξέρει καλά πως είναι εκεί – από τότε που ήταν μικρό παιδί – και επιλέγει αντ’ αυτού να υφάνει αυτόν τον πόνο, άλλοτε ωραιοποιώνας την αλήθεια και άλλοτε κανονικοποιώντας την συμπεριφορά της μητέρας της. Βλέπετε, είναι πιο εύκολο να αποστρέψουμε το βλέμμα από την αλήθεια, παρά να αντιμετωπίσουμε τον πόνο που συνεπάγεται.
Όμως όσο τρομακτικό και πονετικό κι αν φαίνεται αυτό το ταξίδι της αναγνώρισης, στην πραγματικότητα η ανάκτηση του εαυτού και της αυθεντικότητάς μας περνά μέσα από εκεί. Δεν χρειάζεται να ζείτε την ενηλικίωση σας ως παιδιά, κυνηγημένα από το φόβο, πεινασμένα για αγάπη, φροντίδα και προσοχή. Η αποδοχή αυτού που σας τρομάζει είναι σε ορισμένες περιπτώσεις απαραίτητη διαδικασία σε αυτή τη διαδρομή προς την ενηλικίωση. Μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τα μονοπάτια σε αυτό το ταξίδι, στρεφόμενοι στην αυτο-φροντίδα. Εάν ξέρουμε τί είναι αυτό που χρειαζόμαστε κάθε φορά. Για αρχή, αυτό που χρειάζεται να κατανοήσουμε είναι πως η αναγνώριση της άρνησης, η αποδοχή του γεγονότος και της αλήθειας, είναι το πρώτο μονοπάτι. Για να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τις πληγές μας πρέπει πρώτα να περάσουμε από εκεί.