Γονική Μέριμνα ΗΠΑ: Τα παιδιά και οι έφηβοι παλεύουν με την ψυχική τους υγεία στην Αμερική και μια νέα έκθεση υποδηλώνει ότι η υπερβολική εμπλοκή των γονέων μπορεί να ευθύνεται εν μέρει. Τα παιδιά δεν μπορούν πια να περιφέρονται ελεύθερα. Έχουν χάσει χρόνο για ελεύθερο παιχνίδι και ανάληψη κινδύνων εν μέσω των φόβων των γονέων για τους κινδύνους του κόσμου, δήλωσε ο συν-συγγραφέας της έκθεσης David Bjorklund. Ενώ οι άνθρωποι νομίζουν ότι η έλλειψη ανεξαρτησίας και η αύξηση των προβλημάτων ψυχικής υγείας είναι καινούργια, ήταν πολύ πιο σταδιακή, δήλωσε ο Bjorklund, καθηγητής στο τμήμα ψυχολογίας του Florida Atlantic University College of Science, στο Boca Raton. “Δεν πρόκειται για ένα πραγματικά νέο φαινόμενο. Είναι ένα αυξανόμενο φαινόμενο. Και αυξάνεται εδώ και δεκαετίες”, δήλωσε ο Bjorklund. Η τάση εμφανίστηκε τη δεκαετία του 1960 και επιταχύνθηκε πραγματικά τη δεκαετία του 1980, δήλωσαν οι συγγραφείς. Κάποιοι ονόμασαν τελικά την τάση “γονική μέριμνα με ελικόπτερο”.
Οι ενήλικες είχαν καλές προθέσεις θέλοντας να προστατεύσουν τα παιδιά, σύμφωνα με το έγγραφο, αλλά αυτό στέρησε από τα παιδιά την ανεξαρτησία που χρειάζονται για την ψυχική υγεία. Και τώρα οι νέοι βιώνουν υψηλά επίπεδα άγχους, κατάθλιψης και αυτοκτονικού ιδεασμού. Το 2021, η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής, η Αμερικανική Ακαδημία Παιδικής και Εφηβικής Ψυχιατρικής και η Ένωση Νοσοκομείων Παίδων εξέδωσαν κοινή δήλωση προς τον Λευκό Οίκο ότι η ψυχική υγεία των παιδιών και των εφήβων πρέπει να κηρυχθεί “εθνική κατάσταση έκτακτης ανάγκης”. Τον περασμένο μήνα, τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ ανέφεραν τα αποτελέσματα έρευνας του 2021, σύμφωνα με την οποία το 57% των έφηβων κοριτσιών αισθάνονταν επίμονα θλιμμένα ή απελπισμένα. Οι αριθμοί αυτοί είναι διπλάσιοι από τον αριθμό των εφήβων αγοριών που βιώνουν θλίψη ή απελπισία.
Οι σχολικές πιέσεις παίζουν ρόλο
Η υπερβολική σχολική εργασία αποτελεί μέρος αυτής της πτώσης της ψυχικής υγείας, σύμφωνα με το άρθρο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα online στο Journal of Pediatrics. Το σχολικό έτος αυξήθηκε κατά μέσο όρο κατά πέντε εβδομάδες μεταξύ 1950 και 2010, και η εργασία στο σπίτι είναι συνηθισμένη, ακόμη και για τα μικρά παιδιά. Το διάλειμμα, εν τω μεταξύ, ήταν κατά μέσον όρο μόλις 26,9 λεπτά σε μια σχολική ημέρα το 2014, ανέφεραν οι συγγραφείς. Ακόμα μια πρόκληση για την ψυχική υγεία ενός νέου παιδιού: η έντονη πίεση για επίτευξη στόχων σε νεαρή ηλικία, ειδικά στις οικογένειες της μεσαίας τάξης που σχεδιάζουν το κολέγιο, δήλωσε ο Bjorklund. Το να έχουν ευκαιρίες για ανεξάρτητο παιχνίδι, αυτοκατευθυνόμενες δραστηριότητες και να μπορούν να συνεισφέρουν στην οικογένειά τους, βοηθά τα παιδιά να νιώθουν εμπιστοσύνη, υπευθυνότητα και ικανότητα, δήλωσε ο Bjorklund. “Το παιχνίδι είναι σημαντικό και αυτή είναι η έννοια που κάποιοι δυσκολεύονται να πιστέψουν”, δήλωσε ο Bjorklund. Το παιχνίδι δεν είναι, εξ ορισμού, σοβαρό, είπε. Ωστόσο, οι μελετητές που μελετούν το παιχνίδι πιστεύουν ότι “παίζει πραγματικά σημαντικό ρόλο στην υγιή ανάπτυξη των παιδιών, στην κοινωνική ανάπτυξη, στη νοητική ανάπτυξη, στη συναισθηματική ανάπτυξη. Θεωρείται δεδομένο για πάρα πολύ καιρό”, δήλωσε ο Bjorklund. Από το παιχνίδι και την ανεξαρτησία, τα παιδιά αποκτούν μια αίσθηση αυτονομίας, μια αίσθηση ότι αυτό που κάνουν κάνει τη διαφορά, δήλωσε ο Bjorklund. Τους δίνει, επίσης, ένα αίσθημα ικανότητας. “Είμαστε όλοι καλύτερα αν έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε σημαντικοί παράγοντες στη ζωή μας, ότι είμαστε ικανοί, τουλάχιστον σε κάποια πράγματα”, δήλωσε ο Bjorklund.
Η σημασία του παιχνιδιού
Η ανάγκη για περισσότερες ευκαιρίες για αδόμητο παιχνίδι είναι μόνο ένα από τα πολλά διαφορετικά ζητήματα που πιθανώς επηρεάζουν την ψυχική υγεία των παιδιών, δήλωσε η Jill Emanuele, αντιπρόεδρος κλινικής κατάρτισης του Ινστιτούτου Child Mind Institute στη Νέα Υόρκη. Η Emanuele δεν συμμετείχε σε αυτό το σχόλιο. Η Emanuele έκανε επίσης μια διάκριση μεταξύ του χρόνου παιχνιδιού και του χρόνου που περνούν στις οθόνες. “Είναι ένα κρίσιμο μέρος της ανάπτυξης των παιδιών. Μαθαίνουν γνωστικές δεξιότητες, κοινωνικές δεξιότητες, γλωσσικές δεξιότητες, σωματικές δεξιότητες. Μαθαίνουν να αναλαμβάνουν κινδύνους. Μαθαίνουν κοινωνικές δεξιότητες, πώς να αλληλεπιδρούν με άλλα παιδιά και επίσης αυτορρύθμιση και διαχείριση. Μαθαίνουν πώς να είναι δημιουργικά. Μαθαίνουν πώς να φαντάζονται”, δήλωσε η Emanuele για τον χρόνο παιχνιδιού. “Αυτός ο ανεξάρτητος τρόπος με τον οποίο μπορούν να χτίσουν τον κόσμο τους και να αναπτύξουν όλες αυτές τις δεξιότητες είναι πολύ σημαντικός”. Όσον αφορά την ανάληψη κινδύνου, η Emanuele χρησιμοποιεί τη μεταφορά του να μαθαίνεις στα παιδιά να κάνουν ποδήλατο, ότι τελικά πρέπει να πάρεις το χέρι σου από το ποδήλατο και να τα αφήσεις να οδηγήσουν ή να πέσουν. Από τις δικές της παρατηρήσεις, η Emanuele είπε, “οι γονείς είναι πολύ λιγότερο πρόθυμοι να αφήσουν τα χέρια τους από το ποδήλατο. Και μερικά παιδιά δεν είναι πραγματικά σε θέση να πέσουν και να μάθουν μόνα τους, να έχουν αυτή την εμπειρία, να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την αποτυχία”. Ίσως οι γονείς πρέπει να διδαχθούν να ενθαρρύνουν περισσότερη ανεξαρτησία στα παιδιά τους και να διατηρούν υγιή όρια, επιτρέποντας ταυτόχρονα κάποια ανεξαρτησία στο παιχνίδι, δήλωσε η Emanuele.
Ο Bjorklund δήλωσε ότι το πρώτο βήμα στην προσπάθεια επίλυσης των ζητημάτων που αναφέρθηκαν στη μελέτη είναι η αναγνώριση της ανάγκης. Οι γονείς θα μπορούσαν να συνεργαστούν με μερικούς άλλους γονείς για να δώσουν στα παιδιά τους περισσότερη ανεξαρτησία για να περπατήσουν μαζί στο κατάστημα ή ακόμη και να παίξουν στην αυλή του ενός παιδιού και να φέρουν τους ενήλικες σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, είπε. Οι γονείς θα μπορούσαν, επίσης, να υποβάλουν αίτηση στα σχολεία για την αποκατάσταση μεγαλύτερων διαλειμμάτων. Οι γονείς θα μπορούσαν, επίσης, να υποβάλουν αίτηση στα σχολεία για την επαναφορά της μεγαλύτερης διάρκειας των διακοπών. Μεταξύ των τύπων επικίνδυνου παιχνιδιού που σημείωσαν οι συγγραφείς είναι η αναρρίχηση ψηλά σε ένα δέντρο. Αυτό συμβάλλει στην προστασία των παιδιών από την ανάπτυξη φοβιών, σύμφωνα με την έκθεση, και μειώνει το άγχος ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση στην αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων. Πρόκειται για ένα ζήτημα που απαιτεί ισορροπία. Φυσικά, οι γονείς πρέπει να μην είναι ανεύθυνοι και να κρατούν τα παιδιά ασφαλή, δήλωσε ο Bjorklund, σημειώνοντας ότι πρέπει να το μετριάσουν αυτό με ευκαιρίες για να βοηθήσουν τα παιδιά να είναι ανεξάρτητα. “Το ρίσκο είναι το κόστος και το όφελος. Και όταν παίρνουμε ρίσκα και πετυχαίνουμε, υπάρχει συχνά μεγάλο όφελος”, δήλωσε ο Bjorklund. “Θέλουμε να μετριάσουμε τους κινδύνους, φυσικά, για τα παιδιά μας. Αλλά δεν θέλουμε να τα αποτρέψουμε από το να ασχοληθούν με αυτό”.