Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, αλλά χρειάζεται οι γονείς να δοκιμάζουν διάφορους τρόπους θέσπισης ορίων καθώς το κάθε παιδί έχει τη δική του προσωπικότητα.
Είναι φορές που θα αγνοήσει ο γονιός με σύνεση ανεπιθύμητες συμπεριφορές του παιδιού όπως όταν επαναλαμβάνει άσχημες λέξεις που άκουσε στο νηπιαγωγείο. Είναι όμως και φορές που είναι σημαντικό να πειθαρχήσει το παιδί, κι έτσι ο γονιός χρειάζεται να δείξει ότι εννοεί αυτό που λέει, μιλώντας με σταθερό τόνο φωνής, ακόμα και εκφράζοντας το θυμό του.
Με τα όρια τα παιδιά μαθαίνουν να είναι περισσότερο υπεύθυνα. Αντί λοιπόν της λέξης τιμωρίας μπορεί να χρησιμοποιείται η λέξη συνέπεια. Έτσι κάθε συμπεριφορά, κάθε επιλογή του παιδιού θα έχει μία συνέπεια, είτε θετική, είτε αρνητική. Για παράδειγμα, όταν το παιδί πετάει το φαγητό του στο πάτωμα κατά τη διάρκεια των γευμάτων αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι «εφόσον πετάς το φαγητό σου σημαίνει ότι έχεις χορτάσει και δε θες άλλο» και να πάρουμε το φαγητό από το τραπέζι. Έτσι το παιδί μαθαίνει ότι κάθε συμπεριφορά έχει και τη συνέπειά της.
Ένας άλλος διαχωρισμός της συνέπειας είναι η φυσική και η λογική. Στη φυσική συνέπεια το παιδί μαθαίνει βιώνοντας τις άμεσες συνέπειες των αποφάσεών του. Για παράδειγμα εάν αρνείται να μπει στο λεωφορείο για να πάει σχολείο, η συνέπεια είναι ότι θα περπατήσει. Στη λογική συνέπεια το παιδί αποκαθιστά τη βλάβη που προκάλεσε. Για παράδειγμα εάν κλέψει το μαρκαδόρο του συμμαθητή του, επιστρέφει το κλεμμένο αντικείμενο.
Οι γονείς δεν αφήνουν συχνά τα παιδιά να βιώσουν τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους, αλλά παρεμβαίνουν για να τα προστατέψουν από την πραγματικότητα. Η δική σας δέσμευση λοιπόν σχετικά με τις εντολές είναι να αντέχετε αυτές τις στιγμές, να μην υποκύπτετε λόγω του υψηλού άγχους, να χαλαρώνετε και να διεκδικείτε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.