Ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια το 2006, η Sarah Lowe, Ph.D. εντάχθηκε σε ομάδα ερευνητών που παρακολουθούσαν ανύπαντρες μητέρες με χαμηλό εισόδημα οι οποίες ζούσαν στη Νέα Ορλεάνη όταν ο τυφώνας Κατρίνα έπληξε την περιοχή τον προηγούμενο χρόνο. «Με ενδιέφερε πώς τα μεγάλα συλλογικά γεγονότα επηρεάζουν τις ανισότητες της υγείας», είπε η Lowe, τώρα κλινική ψυχολόγος και αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνικών και Επιστημών Συμπεριφοράς στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Yale. Η Lowe είναι επίσης αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Yale School of Medicine και αναπληρώτρια κλινική καθηγήτρια νοσηλευτικής. Η Lowe και άλλοι ερευνητές εξέτασαν τις γυναίκες τα επόμενα 15 χρόνια, σημειώνοντας τόσο τη συνεχιζόμενη αρνητική επίδραση του τυφώνα στις ζωές των γυναικών όσο και τη συνολική ανθεκτικότητά τους στην οπισθοδρόμηση, με πολλές να κερδίζουν πτυχία κολεγίου, να βρίσκουν σταθερή στέγη και να μεγαλώνουν με επιτυχία τα παιδιά τους, παρά το τραύμα της Κατρίνας. Μετά ήρθε ένα άλλο τραύμα: Η COVID-19.
«Όταν χτύπησε η πανδημία, έγινε πολύ σαφές ότι δεν επρόκειτο να επηρεάσει όλους τους υποπληθυσμούς εξίσου», είπε η Λόου. «Τα άτομα που μοιράζονταν χαρακτηριστικά με το δείγμα μας Katrina—να είναι μαύροι, να βιώνουν συστημικό ρατσισμό και ανισότητες υγείας, να έχουν χαμηλό εισόδημα, να είναι μόνοι γονείς— διέτρεχαν αυξημένο κίνδυνο να κολλήσουν COVID, να έχουν σοβαρές περιπτώσεις COVID και να υποφέρουν από τις μυριάδες οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας». Οι ερευνητές σημείωσαν τη μοναδική ευκαιρία τους να μελετήσουν πώς η πανδημία θα επηρέαζε μια ευάλωτη ομάδα -τους επιζήσαντες της Katrina- που είχαν βιώσει στο παρελθόν άλλο ένα συλλογικό τραύμα. Δημοσίευσαν περίπου 400 γυναίκες το 2021, δημοσιεύοντας την πρώτη εργασία από τα αποτελέσματά τους τον Φεβρουάριο του 2023 στο SSM—Mental Health. Οι κύριοι συγγραφείς της εργασίας είναι η Meghan Zacher, επίκουρη καθηγήτρια πληθυσμιακών μελετών στο Πανεπιστήμιο Brown και ο Ethan J. Raker, επίκουρος καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας. Η Lowe είναι η ανώτερη συγγραφέας της εργασίας. Τα αποτελέσματα, τα οποία συνέκριναν τον αντίκτυπο του τυφώνα Κατρίνα στην ψυχική υγεία με την πανδημία COVID-19, εξέπληξαν τη Λόου:
Σχεδόν το 42% των επιζώντων της Κατρίνα παρουσίασαν συμπτώματα μετατραυματικού στρες ένα χρόνο μετά την πανδημία – σχεδόν το ακριβές ποσοστό που είχε παρουσιάσει αυτά τα συμπτώματα ένα χρόνο μετά τον τυφώνα. Σχεδόν οι μισοί από τους ερωτηθέντες (48%) βίωναν ψυχολογική δυσφορία ένα χρόνο μετά την πανδημία, σε σύγκριση με λίγο περισσότερο από το ένα τρίτο (37%) ετησίως μετά την Katrina. Για αυτές τις γυναίκες, η πανδημία της COVID-19 συνδέθηκε με τις ίδιες ή χειρότερες επιπτώσεις στην ψυχική υγεία με τον τυφώνα Κατρίνα – μια από τις χειρότερες εθνικές καταστροφές στην ιστορία των ΗΠΑ. “Αυτό μιλά για τις διαφορές στην εμπειρία της Κατρίνα”, είπε η Λόου, “σε σχέση με την εμπειρία της πανδημίας”. Ο τυφώνας Κατρίνα έλαβε χώρα σε μικρότερη χρονική περίοδο και ήταν γεωγραφικά περιορισμένος, λέει η Λόου, πράγμα που σημαίνει ότι η υπόλοιπη χώρα θα μπορούσε να διοχετεύσει πόρους στην Ακτή του Κόλπου. Αλλά όλοι βίωσαν την πανδημία της COVID-19 – η εκτεταμένη ασθένεια και ο θάνατος διήρκεσαν περισσότερο και οι οικονομικές επιπτώσεις ήταν σοβαρότερες. «Αυτή η μεγαλύτερη διάρκεια τραύματος, σε συνδυασμό με τον περιορισμό των πόρων», είπε η Λόου, «πιθανότατα οδήγησε σε αγωνία». Αν και η έρευνα επικεντρώθηκε σε έναν συγκεκριμένο υποπληθυσμό, η Lowe λέει ότι προσφέρει πληροφορίες για τον γενικό πληθυσμό. Η προηγούμενη εργασία των ερευνητών έδειξε ότι, για μερικούς ανθρώπους, οι εμπειρίες ψυχικής υγείας από συλλογικό τραύμα θα προκαλέσουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι προχωράμε μπροστά», είπε η Λόου. «Ακριβώς επειδή τα κρούσματα και οι θάνατοι έχουν μειωθεί, δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν συνεχίζουν να αγωνίζονται».
Οι επιζώντες από τραύματα μπορεί να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για αντιξοότητες κατά τη διάρκεια συλλογικών τραυμάτων, είπε η Lowe. «Οι άνθρωποι δεν συνηθίζουν συνήθως στο τραύμα», είπε. «Υπάρχει μια φθορά στους ανθρώπους, ακόμη κι όταν αντέχουν και μεγαλώνουν και μαθαίνουν από τις εμπειρίες τους». Η συνεχής υποστήριξη για τους ευάλωτους επιζώντες από συλλογικό τραύμα είναι το κλειδί, είπε η Λόου. Συλλογικό τραύμα μπορεί να προκύψει από οποιοδήποτε τραγικό συμβάν, συμπεριλαμβανομένων ακραίων καιρικών φαινομένων, εστιών ασθενειών, μαζικών πυροβολισμών, θανατηφόρων πυρκαγιών και αυτοκινητιστικών ατυχημάτων πολλών θυμάτων. Η Lowe είπε ότι τα ευρήματα της μελέτης παρέχουν νέες γνώσεις για το συλλογικό τραύμα και μπορεί να υποστηρίξουν προτάσεις για την τροποποίηση του τρέχοντος ορισμού του τραύματος στο ‘Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών’ (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) το έγκυρο εγχειρίδιο των διαταραχών ψυχικής υγείας. Ο τρέχων ορισμός του εγχειριδίου για το τραύμα, είπε η Lowe, δεν λαμβάνει υπόψη τους μυριάδες αγώνες που μπορούν να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι που βιώνουν συλλογικό τραύμα, όπως οικονομική πίεση, αστάθεια στέγασης και διακρίσεις. Ορισμένοι επαγγελματίες υγείας πιστεύουν ότι πρέπει. Μια αλλαγή ορισμού, είπε η Λόου, θα μπορούσε να διευκολύνει τα άτομα με συμπτώματα που σχετίζονται με τραύμα να έχουν πρόσβαση στην φροντίδα ψυχικής υγείας. Η Lowe και οι συν-ερευνητές της συνεχίζουν να εξετάζουν τα αποτελέσματα της έρευνάς τους και αναμένουν να δημοσιεύσουν έγγραφα παρακολούθησης για τα ευρήματά τους.