Ευτυχία: Ένα ζεύγος ψυχολόγων του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας διαπίστωσε ότι τα στοιχεία που υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς ότι ορισμένες θεραπείες ή δραστηριότητες μπορούν να ενισχύσουν την ευτυχία στερούνται αυστηρότητας. Στη μελέτη τους, η οποία δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature Ανθρώπινη Συμπεριφορά (Nature Human Behaviour) οι Dunigan Folk και Elizabeth Dunn ανέλυσαν σχεδόν 500 ερευνητικές εργασίες που περιγράφουν μελέτες οι οποίες εξετάζουν τα οφέλη των προγραμμάτων ενίσχυσης της ευτυχίας. Τις τελευταίες δεκαετίες, προγράμματα, θεραπείες, ακόμη και συμπληρώματα διατροφής έχουν πωληθεί με τον ισχυρισμό ότι η τήρηση του συστήματός τους θα οδηγήσει στην ευτυχία. Αλλά, το κατά πόσον κάποιο ή όλα αυτά επαληθεύονται στην πραγματικότητα παραμένει προς συζήτηση. Τα τελευταία χρόνια, ομάδες επιστημόνων διεξήγαγαν έρευνες σε ορισμένα από αυτά τα συστήματα προσπαθώντας να διαπιστώσουν αν λειτουργούν. Αλλά, όπως διαπίστωσαν οι Folk και Dunn, τα ευρήματά τους κάθε άλλο παρά σαφή είναι.
Για να ελέγξουν την έρευνα σχετικά με τα συστήματα που ενισχύουν την ευτυχία, οι ερευνητές περιόρισαν πρώτα τις επιλογές των συστημάτων σε τρεις βασικούς τύπους χρησιμοποιώντας το Google για να βρουν ποια ήταν τα πιο δημοφιλή: η επιστροφή στη φύση, ο διαλογισμός, η ενσυνειδητότητα και η άσκηση. Στη συνέχεια, έψαξαν στη βιβλιογραφία για να βρουν ερευνητικές εργασίες και έργα που εξέταζαν έναν ή περισσότερους από αυτούς τους τύπους. Βρήκαν 494 εργασίες που περιέγραφαν 532 μελέτες. Στη συνέχεια, οι ερευνητές εξέτασαν κάθε εργασία, αναζητώντας πιο συγκεκριμένα πειράματα ή άλλες διαδικασίες που απέδωσαν αξιολογήσιμα δεδομένα τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη μέτρηση της αποτελεσματικότητας μιας συγκεκριμένης προσέγγισης και βρήκαν μόνο 57 από αυτές. Η σαφής έλλειψη αποτελεσμάτων, όπως υποστηρίζουν, δείχνει ότι έχουν γίνει πολύ λίγες έρευνες για να προσδιοριστεί με βεβαιότητα αν κάποια από τις στρατηγικές λειτουργεί όπως υπόσχονται. Σημειώνουν επίσης ότι η έλλειψη ισχυρής έρευνας επί του θέματος έχει αφήσει τους καταναλωτές με ελάχιστη κατανόηση του κατά πόσον τα συστήματα αυτά λειτουργούν, και ίσως το πιο σημαντικό, αν κάποιο από αυτά θα λειτουργήσει γι’ αυτούς. Καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι απαιτείται πιο επίμονη έρευνα για να καθοριστεί ποια συστήματα λειτουργούν – με έμφαση στο ποια συστήματα λειτουργούν καλύτερα για ποιες ομάδες ανθρώπων.
