Ένα κοινό πρόβλημα είναι ένα πρόβλημα που έχει μειωθεί στο μισό. Έρευνα από το Age UK δείχνει ότι μόνο το 29% των ενηλίκων μοιράζονται τις ανησυχίες τους, αλλά από αυτούς το 36% αισθάνεται πιο λαμπερό ως αποτέλεσμα. Το 26% αισθάνεται ανακούφιση που το εμπιστεύτηκε σε κάποιον και το 8% αισθάνεται ότι το πρόβλημα υποχωρεί μόλις το μοιραστεί. Τόσο οι εφημερίδες Sun όσο και η Daily Mail τόνισαν πρόσφατα έρευνα του Southwest University στο Chongqing της Κίνας, η οποία έθεσε μια παρόμοια ερώτηση σε σχέση με τους εφήβους: είναι πιο ευτυχισμένοι όσο περισσότερο «συν-μηρυκάζουν».
Η Sun το ερμήνευσε αυτό ως: «Η γκρίνια μπορεί πραγματικά να μας κάνει πιο ευτυχισμένους – αλλά μόνο σε ένα βασικό σκηνικό». Και η Daily Mail ως: «Το να κάνεις φασαρία με τους φίλους σου μπορεί πραγματικά να σε κάνει πιο ευτυχισμένο, ευρήματα της μελέτης». Αλλά η μιζέρια αρέσει τόσο πολύ στην παρέα που μπορεί να απολαμβάνουμε να είμαστε μίζελοι; Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στη μελέτη.
Οι ερευνητές όρισαν τη συν-μηρυκασμό ως επικοινωνία όπου οι άνθρωποι σκέφτονται υπερβολικά και συζητούν επανειλημμένα προσωπικά θέματα και αρνητικά συναισθήματα μέσα σε μια ομάδα για κοινωνική υποστήριξη. Είναι συζητήσεις που ορίζονται όχι μόνο από τα απαισιόδοξα προσωπικά θέματα που συζητούνται, αλλά και από την υποστήριξη της ομάδας για να συζητήσουμε τέτοια θέματα μαζί. Αυτή η διαδικασία συλλογικού μηρυκασμού είναι το κλειδί για την ψυχοθεραπεία, όπου δεν είναι μόνο η αφήγηση αρνητικών εμπειριών σε άλλον, αλλά η εμπειρία της επικύρωσης των εμπειριών σας, που έχει τη δυνατότητα να σας επιτρέψει να αισθανθείτε καλύτερα – ή, τουλάχιστον, λιγότερο άσχημα.
Ο συν-μηρυκασμός είναι πιο αποτελεσματικός εάν η ομιλία περιλαμβάνει αυτό που οι ερευνητές του Southwest University αποκαλούν μια «οικεία, ειλικρινή αυτο-αποκάλυψη» σε άτομα μέσα σε μια σχέση που είναι υποστηρικτική και ενθαρρυντική (συν-στοχασμός), παρά ένα σύνολο ομιλιών σε μια άδεια, μη αυθεντική σχέση που απλώς «ενισχύει τις αρνητικές εμπειρίες, αυξάνοντας τον κίνδυνο κατάθλιψης και άγχους» (co-brooding).
Η ψυχοθεραπεία ενθαρρύνει την προτεραιότητα στην αναγνώριση των προβλημάτων για την αντιμετώπισή τους (συν-αναστοχασμός), έναντι ανησυχητικής συζήτησης που κάνουμε συχνά με τον εαυτό μας ή με άλλους που μόνο τονίζουν και μας κρατούν κολλημένους σε ανησυχίες (συναναστοχασμός). Η μιζέρια αρέσει πράγματι στην παρέα, αλλά μπορούμε ακόμα να επιλέξουμε ποια παρέα μπορεί να κρατήσει η δυστυχία μας.
«Εμμονική γκρίνια»
Η νέα μελέτη αναγνωρίζει σημαντικά τα θετικά στοιχεία στη σκανδαλώδη, βαριά, άθλια παρέα, που οι ερευνητές ονομάζουν «εμμονική γκρίνια». Αν και αυτή η γκρίνια μπορεί να εστιάζεται σε αρνητικό περιεχόμενο, δημιουργεί μια ομαδική ταυτότητα που επιτρέπει στους συμμετέχοντες να αισθάνονται λιγότερο μόνοι.
Το βλέπουμε αυτό σε σχολικές αυλές, χώρους εργασίας και διαδικτυακές πλατφόρμες όπου η αρνητικότητα και η κακία μας επιτρέπουν να είμαστε μέλη μιας ομάδας. Και το να ανήκεις σε μια ομάδα συχνά αντισταθμίζει την αρνητικότητα που έχει ο θυμός, οι απογοητεύσεις και ακόμη και το μίσος αυτής της ομάδας.
Από τους απαξιωμένους, παρεξηγημένους έφηβους μέχρι το ριζοσπαστικό ομαδικό μίσος, η παρέα της στεναχώριας μιζέριας επεκτείνει τις φιλίες και τη συντροφικότητα, αν και με το τίμημα της ενίσχυσης της αρνητικότητας. Αλλά αυτό το τίμημα της παραμονής σε έναν απαισιόδοξο αντίθετο χώρο είναι αυτό που πολλοί είναι στην ευχάριστη θέση να πληρώσουν – αν και θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει για το μακροπρόθεσμο κόστος “φίλων σαν αυτούς”.
Η έρευνα διέκρινε έναν διαφορετικό τύπο από κοινού μηρυκασμού που ονομάζεται «υποστηρικτική συζήτηση», που περιλαμβάνει ανοιχτή ή ευάλωτη κοινή χρήση ή αυτοαποκάλυψη. Αυτές οι συζητήσεις στοχεύουν σε μια αυτοενδυνάμωση που δεν είναι εις βάρος των άλλων. Η αναγνώριση και η υποστήριξη αυτής της ομάδας για την ταπεινότητα του εαυτού μας έρχεται σε έντονη αντίθεση με την εμμονική αρνητικότητα που προβάλλεται σε άλλα άτομα που αγανακτούμε.
Οι γκρινιάρηδες βρίσκουν ευχαρίστηση όταν δένονται πάνω από μνησικακίες και αρνούνται τους «άλλους». Οι υποστηρικτές βρίσκουν ευτυχία στο να μοιράζονται προσωπικές ανησυχίες για να αποδεχτούν. Το πιάσιμο στο διαδίκτυο συγχωνεύει μόνο την αρνητικότητα. Αντίθετα, η συν-ρύμηση των υποστηρικτικών συζητήσεων, όπως η ψυχοθεραπεία, δίνει στον αρνητισμό έναν χώρο – αλλά τον περιέχει και τον κρατά.
Οι ερευνητές αναγνωρίζουν ότι στις σχέσεις, οι ίδιες οι ομάδες είναι το κλειδί. Είναι το ταξίδι της ζωής μας για να μάθουμε ότι οι φιλίες μπορεί να μην αντέχουν πάντα. Καθώς μεγαλώνουμε, ελπίζουμε ότι οι ανάγκες μας σε μια σχέση και φιλία αναπτύσσονται και εξελίσσονται. Μπορούμε να απορρίψουμε την παγίδα της αρνητικότητας του να είμαστε κολλημένοι στην παρέα της μιζέριας και του διαρκούς παράπονου.
Υπάρχουν κάποιες σχέσεις που τροφοδοτούν και διαιωνίζουν μόνο την αρνητικότητα μέσα μας, και άλλες σχέσεις που μας βοηθούν να αντιμετωπίσουμε τα αρνητικά πράγματα στη ζωή μας. Τα τελευταία είναι πλουσιότερα και άρα πιο εμπλουτισμένα γιατί ικανοποιείται η ανθρωπιά μας και όχι μόνο η γκρίνια μας. Αλλά είναι δύσκολο να κατέχουμε και να μοιραστούμε τη δική μας πληγή ή θυμό ευάλωτα με ένα άλλο άτομο. Είναι πολύ πιο εύκολο να προβάλλουμε τον θυμό και την πληγή μας προς τα έξω και να ανήκουμε στην θυμωμένη ομάδα – ή στην πραγματικότητα όχλο.