Εμείς και οι Άλλοι: Περπατάς στους δρόμους της πόλης με το κεφάλι σκυφτό, σαν κάτι να γυρεύεις και από κάπου να τρέχεις μακριά. Για χρόνια τώρα αποφεύγεις να κοιτάς τους άλλους στα μάτια, κλείνεσαι στον δικό σου μικρόκοσμο και απλώς προχωράς. Πότε, άραγε, σταμάτησες να πιστεύεις στους ανθρώπους;
O ένας σου φαίνεται υπερβολικά εξωστρεφής και ο άλλος αδιανόητα κυνικός. Έπειτα υπάρχει φυσικά και εκείνος ο συνάδελφος από το γραφείο που σε εξοργίζει με την ανυπόφορη τελειομανία του αλλά και ο γείτονας του πέμπτου που θα ήταν μια χαρά αν δεν είχε το κακό συνήθειο να σου πιάνει διαρκώς κουβέντα στην εξώπορτα για τα καιρικά φαινόμενα. Και τώρα ανοίγεις βιαστικά την ομπρέλα, καθώς τελικά ο γείτονας δικαιώθηκε αυτή τη φορά και οι πρώτες ψιχάλες της βροχής έχουν αρχίσει ήδη να αναμετριούνται με το άψογο χτένισμά σου.
Φυσικά κατηγορείς την κομμώτριά σου για τη συμφορά, που επέμενε να σου κλείσει ραντεβού την Τρίτη, λες και τηλεόραση δεν είχε στο σπίτι της να τσεκάρει το μετεωρολογικό δελτίο. Όλοι λάθος λοιπόν. Ένας στρατός από ενοχλητικές υπάρξεις που έχει βαλθεί να δοκιμάσει τα όρια των αντοχών σου σε περικυκλώνει. Υπάρχει διέξοδος;
Έχεις ποτέ αναρωτηθεί ποια είναι η δική σου συμβολή στο εχθρικό σύμπαν; Κάθε μας σύγκρουση, εξάλλου με τους γύρω αποκαλύπτει και μια κρυφή μας αδυναμία, μια αχίλλειο πτέρνα, ένα τραύμα που ακόμη δε γιατρεύτηκε.
Και εμείς αντί να σκύβουμε με αγάπη πάνω στο τραύμα το καλύπτουμε ενοχικά με ένα σωρό υφάσματα και ύστερα εκτονώνουμε την οργή ή τη θλίψη μας στις πληγές των άλλων. Όχι μόνο τις παρατηρούμε αλλά και τις σκαλίζουμε, τις επικρίνουμε, τις καταδικάζουμε ισόβια, χωρίς το άλλοθι των ελαφρυντικών, δίχως τη συμπόνια για όσες βαριές ετικέτες εξαρχής τις δημιούργησαν.
Γιατί δε συναντούμε τους ανθρώπους πίσω από τις δανεικές ιστορίες τους; Γιατί δεν κατανοούμε πως κάπως έφτασαν στο σήμερα, με ορισμένα εμπόδια κλήθηκαν να αναμετρηθούν, δύσκολες στροφές σημάδεψαν την πορεία τους και με τους δικούς τους δαίμονες πασχίζουν να συνθηκολογήσουν καθημερινά;
Καθένας από εμάς είναι ο πρωταγωνιστής πίσω από την παράσταση και η ψυχή πέρα από τα ψεγάδια. Ας είμαστε επιεικείς με τη θνητή φύση. Αν δώσουμε στους ανθρώπους μια ευκαιρία, τότε εκείνοι μπορεί και να μας εκπλήξουν. Αν πιστέψουμε στο φως μέσα τους, αν ενισχύσουμε την πίστη και θεριέψουμε την ελπίδα τους, ίσως και να μας αποζημιώσουν με τη θεαματικότερη μεταμόρφωση.
Στο βάθος εξάλλου είμαστε όλοι λίγο μονοί, λίγο σπασμένοι και χαμένοι, λίγο ακατανόητοι και παρεξηγημένοι. Εστιάζουμε στις ανεπάρκειες των τρίτων όταν μας κατατρέχουν οι προσωπικές μας και ερμηνεύουμε τον κόσμο καχύποπτα όταν το μυαλό μας πλημμυρίζει από φόβους και ανασφάλειες.
Δεν είμαστε ανώτεροι ή κατώτεροι από όσους συναντάμε στον δρόμο μας, πιο μορφωμένοι ή πιο έξυπνοι, πιο επιτυχημένοι ή πιο πλούσιοι. Είμαστε ψυχές που περιπλανώνται, πνεύματα που εξελίσσονται και καρδιές που γυρεύουν αγάπη, αποδοχή και συγχώρεση. Κάνουμε ένα σωρό γκάφες, συχνά δεν διαχειριζόμαστε σωστά την ένταση, γκρινιάζουμε πού και πού ή επιζητάμε εγωκεντρικά την προσοχή.
Όμως είναι εντάξει. Είναι εντάξει να μην είμαστε τέλειοι, είναι εντάξει να μην τα ξέρουμε όλα και είναι εντάξει να χανόμαστε ξανά και ξανά στην ίδια διαδρομή. Αποτελούν όλα μέρος του συναρπαστικού ταξιδιού που λέγεται ζωή.
Ωστόσο ποιος συνοδηγός επιθυμείς να γίνεις; Πριν απαντήσεις, φαντάσου πως μια σειρά άστοχων κινήσεων σε οδηγεί σε ένα άγνωστο μέρος, που θυμίζει σκηνικό ταινίας θρίλερ. Η καταιγίδα έχει αρχίσει να ξεσπά την οργή της στον ουρανό ενώ εσύ πασχίζεις να προσανατολιστείς, να ενώσεις τα σημάδια, να διαβάσεις σωστά τον χάρτη.
Ο διπλανός σου ωρύεται: «Είσαι ανόητος. Το ήξερα εξαρχής πως δεν ωφελεί να βασίζομαι πάνω σου. Δεν θα καταφέρεις ποτέ κάτι με την αδιανόητη αφηρημάδα σου». Πόσες πιθανότητες δίνεις στον εαυτό σου να διαχειριστεί την κατάσταση όταν μια φωνή δίπλα σου σού υπενθυμίζει συνεχώς πως αδυνατείς;
Και τώρα σκέψου το εναλλακτικό σενάριο: Ο συνοδηγός σου πιάνει καθησυχαστικά το χέρι «Έχει συμβεί και σε εμένα τόσες φορές. Δεν έγινε δα και κάτι σπουδαίο. Μαζί θα τη βρούμε την άκρη», σου λέει. Και ύστερα διακωμωδεί την κατάσταση και καταλήγετε να γελάτε μαζί, αφού τουλάχιστον θα έχετε μια πρωτότυπη περιπέτεια να διηγηθείτε την επόμενη μέρα στους φίλους σας.
Και με έναν μαγικό τρόπο εσύ ανακτάς την ψυχραιμία σου, ενώνεις τα σημεία, διαβάζεις σωστά τον χάρτη. Τίποτα μαγικό δε συνέβη . Απλώς οι άνθρωποι χρειάζονται ανθρώπους. Ας περιστοιχιστούμε λοιπόν από τους σωστούς: Τους ονειροπόλους και τους τρελούς, τους αισιόδοξους και τους ασυμβίβαστους, όσους επιμένουν να βλέπουν την ομορφιά στις μουντζούρες και το θαύμα στο χάος.
Και έπειτα ας γίνουμε εμείς με τη σειρά μας οι εμπνευστές, ας δώσουμε στους ανθρώπους μια ευκαιρία να εξελιχθούν σε κάτι φωτεινότερο από ό,τι ποτέ ονειρεύτηκαν, ας απελευθερώσουμε τη σπίθα μέσα τους, ας δημιουργήσουμε πυροτεχνήματα, ας χειροκροτήσουμε οποιαδήποτε μικρή υπέρβαση γιατί αυτή ακριβώς θα τους οδηγήσει σε μια ακόμη μεγαλύτερη στο μέλλον.
Και ας αποχωριστούμε οριστικά τον κριτή μέσα μας, εκείνον τον στρυφνό τύπο που επιζητά τιμωρίες και εξιλαστήρια θύματα, που αρέσκεται να επινοεί μαύρα πρόβατα και αποδιοπομπαίους τράγους. Άλλωστε, όταν βλέπουμε μια ιστορία από την ασφαλή μας απόσταση δεν μπορούμε να υπολογίσουμε τις θυσίες που αυτή χρειάστηκε για να ανέβει στο σανίδι.
Και το σημαντικότερο: Αγνοούμε τα κίνητρα του πρωταγωνιστή. Γιατί άραγε να παίζει σε μια τόσο κακόγουστη παράσταση; Έχουμε σκεφτεί αν ασφυκτιά στο κοστούμι του; Αν ο ρόλος που αποστήθισε υπήρξε κάποτε η μοναδική ευκαιρία του να επιβιώσει;
Όταν σταματάμε να συμπεριφερόμαστε με σκληρότητα στους γύρω μας, τότε λειαίνονται και οι δικές μας γωνίες. Και πια ανταμώνουμε στα παρασκήνια. Για πρώτη φορά κοιτάμε ο ένας τον άλλον αληθινά και χαμογελάμε με τα μάτια. Αναρωτιόμαστε αν αξίζει τον κόπο να αναπαράγουμε πεποιθήσεις δυσλειτουργικές, που μας καθηλώνουν ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο. Και έπειτα λαμβάνουμε την πιο σοβαρή απόφαση: Kατασκευάζουμε συντροφιά μια σκάλα και δραπετεύουμε σε έναν κόσμο διαφορετικό: Εκεί όπου τα αστέρια δε φθονούν τη λάμψη των άλλων αστεριών και οι ιστορίες ξαναγράφονται από την αρχή, εκεί θα συναντιούνται αιωνίως οι άνθρωποι.