Υπάρχουν άνθρωποι που υπομένουν τις δοκιμασίες της ζωής τους σιωπηρά, χωρίς να εκτονώνουν την εσωτερική τους έντασή, χωρίς να μοιράζονται τα προβλήματα τους με τα κοντινά τους πρόσωπα, χωρίς να αποφορτίζονται, χωρίς να βρίσκουν εσωτερική γαλήνη. Γίνονται δέσμιοι μιας κατάστασης έντονης συναισθηματικής πίεσης, συντριβής και αποδόμησης του εαυτού τους, καθώς με την παθητική αυτή στάση τροφοδοτούν συναισθήματα “τοξικά” ανικανοποίητου, κενότητας, ματαιότητας, απομόνωσης-κλεισίματος στον εαυτό, μοναξιάς και απελπισίας.
Τι είναι όμως αυτό που συμβάλλει στο πώς θα διαχειριστούμε επιτυχώς τις δυσκολίες;
Η οικογένεια είναι το πρώτο προστατευτικό σύστημα στο οποίο βιώνουμε και αντιμετωπίζουμε τις πρώτες δυσκολίες της ζωής μας και οι γονείς μας είναι οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους στρεφόμαστε για στήριξη, συμπαράσταση, ενδυνάμωση, για να επουλώσουμε τις πληγές μας και να αναρρώσουμε. Όλα ξεκινούν από το “δεσμό προσκόλλησης” τον οποίο αναπτύξαμε με τους γονείς μας.
Οι ειδικοί λένε ότι εάν τα κρατάμε όλα μέσα μας μπορεί να θυμώνουμε με το παραμικρό και να έχουμε ξεσπάσματα θυμού ή οργής, με αποτέλεσμα να εμφανίσουμε υπέρταση ή συχνούς και έντονους πονοκεφάλους, στομαχικά έλκη, διαταραχές του πεπτικού συστήματος, της καρδιάς, και ασθένειες του δέρματος και του νευρικού συστήματος(επιληψία, αγχώδεις διαταραχές, ημικρανία, και άλλα νευρολογικά προβλήματα ή αν δεν εξωτερικεύουμε καθόλου τα συναισθήματα μας, ενδέχεται να εκδηλωθεί κάποιο αυτοάνοσο νόσημα ή κάποια νεοπλασία (καρκίνος).
Στα αυτοάνοσα νοσήματα, να σημειωθεί ότι ο οργανισμός στρέφεται ενάντια στα ίδια του τα κύτταρα για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ενώ στις νεοπλασίες στην αναγέννηση των κυττάρων αντί για υγιή γεννιούνται καρκινικά κύτταρα. Το σώμα μας πάντα μας δίνει κάποια σήματα προειδοποιητικά ότι κάτι δεν πάει καλά. Εμείς πως αντιδρούμε;