Εικονική πραγματικότητα: Μπορεί να βελτιώσουμε τη θλίψη λόγω απώλειας; [pic,vid]

Your browser does not support the video tag. https://grx-obj.adman.gr/grx/creatives/sanofi/20876/better-understanding-insulin.mp4

Εικονική πραγματικότητα: Μπορεί να βελτιώσουμε τη θλίψη λόγω απώλειας; Ένα κορεατικό πρόγραμμα φέρνει τη συνάντηση μιας μητέρας με μια τρισδιάστατη μορφή της νεκρής κόρης της. Μια εμπειρία που άνοιξε τη συζήτηση για αυτό το θέμα.

Η Daphne du Maurier έλεγε ότι ο θάνατος πρέπει να είναι σαν αποχαιρετισμός στην πλατφόρμα ενός τρένου. Θα πρέπει να μας δώσει μια στιγμή να αποχαιρετήσουμε, μια μακρά αγκαλιά και ακόμη και να μπορούμε να ευχηθούμε στον αγαπημένο “ασφαλές ταξίδι”. Ωστόσο, όπως γνωρίζουμε καλά, καμία απώλεια δεν μας επιτρέπει κάτι τέτοιο και ίσως, για αυτόν τον λόγο, η εικονική πραγματικότητα αναζητά τώρα αυτήν την κρυφή τρύπα.

Μια μητέρα, είχε απρόσμενα χάσει την επτάχρονη κόρη της από λευχαιμία, επανενώθηκε μαζί της μέσω της τεχνολογίας. Προφανώς, το κορίτσι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια δημιουργία 3D. Μια όμορφη φιγούρα με χαρούμενο πρόσωπο και κινήσεις πανομοιότυπες με το μικρό νεκρό κοριτσάκι, που περίμενε τη μητέρα της σε έναν κήπο, έτοιμο να γιορτάσει τα γενέθλιά της. Συγκίνηση, απόρριψη, αντίφαση, γοητεία, ελπίδα και ακόμη και τρόμος ήταν κάποια από τα συναισθήματα. Είναι δύσκολο να περιγράψουμε όλα αυτά τα συναισθήματα και τις αισθήσεις που δημιουργούν αυτές οι εικόνες όταν τις βλέπουμε.

Οι υπεύθυνοι για αυτήν την προσεκτική δημιουργία το χαρακτήρισαν ως ψυχολογικό πείραμα. Ως απόπειρα ανοίγματος μιας νέας στρατηγικής για την αντιμετώπιση της θλίψης για μια απώλεια. Ωστόσο, είναι αναπόφευκτο να αναρωτηθούμε αν κάτι τέτοιο είναι ηθικό και, πάνω απ ‘όλα, αν είναι πραγματικά θεραπευτικό. Το avatar που σχεδιάστηκε από έναν υπολογιστή απαντά σε ερωτήσεις, παίζει, γελάει και τελικά πηγαίνει στον ύπνο, συμβολίζοντας αυτό το ήσυχο, σχεδόν ήρεμο αντίο, με το οποίο αποχαιρετά τη μητέρα της. Η ιδέα θα ήταν να δημιουργηθούν διάλογοι, συναντήσεις και επαφές, ώστε το άτομο να μπορεί να έχει τις εκκρεμείς συνομιλίες και έτσι να μπορεί να αποχαιρετά λίγο-λίγο. Ο στόχος δεν είναι να δημιουργήσουμε μια παθολογική εξάρτηση από ένα εικονικό φάντασμα, αλλά να βοηθήσουμε τον ασθενή να το αφήσει.

Η “συνάντηση”