Οι προθεσμίες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της σύγχρονης εργασίας γνώσης. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να εξυπηρετούν τις εβδομαδιαίες στήλες τους, οι διευθυντές πρέπει να παραδίδουν τις μηνιαίες εκθέσεις τους και οι ερευνητές πρέπει να υποβάλλουν έγκαιρα τις εργασίες και τις προτάσεις τους. Παρά την πανταχού παρουσία τους, οι προθεσμίες προκαλούν αρνητικά συναισθήματα και γίνονται αντιληπτά ως προκλητικά γεγονότα. Κατά συνέπεια, υπήρξε μια τάση κατάργησης των προθεσμιών, όπου είναι δυνατόν. Οι επικριτές, ωστόσο, έχουν υποστηρίξει ότι αν και οι προθεσμίες μπορεί να είναι επώδυνες, είναι απαραίτητες, επειδή παρακινούν τους ανθρώπους να δράσουν.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Χιούστον, το Τέξας, και το Πολυτεχνείο του Μιλάνου ξεκίνησαν να απαντήσουν στο ερώτημα στο επίκεντρο του θέματος: «Η γνώση που λειτουργεί κοντά σε προθεσμίες επιφέρει υψηλότερο φόρτο συμπάθειας από τη γνώση που λειτουργεί μακριά από προθεσμίες;» Η συμπαθητική ενεργοποίηση είναι η κατάσταση της φυσιολογικής διέγερσης που δείχνει πόσο πολύ οι άνθρωποι είναι «στις άκρες των ποδιών τους» και συχνά οδηγεί σε στρες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ένταση και η διάρκειά του θα πρέπει να ελέγχονται, σύμφωνα με τους ερευνητές. Η πρώτη στο είδος της μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Proceedings of the ACM Human Factors in Computing, έγινε από τον Ιωάννη Παυλίδη, καθηγητή επιστήμης υπολογιστών και διευθυντή του Affective and Data Computing Laboratory στο UH.
Σύμφωνα με ένα θεσμικά εγκεκριμένο δεοντολογικό πρωτόκολλο, παρακολουθήθηκαν 10 συναινούντες ερευνητές καθώς εργάζονταν στο γραφείο τις δύο ημέρες που οδήγησαν σε μια κρίσιμη προθεσμία και άλλες δύο ημέρες χωρίς εμπόδιο προθεσμία. Στο γραφείο του πανεπιστημίου των ερευνητών τοποθετήθηκαν μικροσκοπικές κάμερες για να καταγράφουν διακριτικά τη φυσιολογία και τις εκφράσεις του προσώπου τους, καθώς και τις κινήσεις τους καθ’ όλη τη διάρκεια της εργάσιμης ημέρας. Η συμπαθητική ενεργοποίηση των συμμετεχόντων μετρήθηκε κάθε δευτερόλεπτο μέσω της ποσοτικοποίησης των απεικονιζόμενων επιπέδων περιρινικής εφίδρωσης.
Εφαρμόζοντας προηγμένη μοντελοποίηση δεδομένων σε εκατοντάδες ώρες καταγραφών δεδομένων, η ομάδα διαπίστωσε ότι οι ερευνητές βιώνουν υψηλή συμπαθητική ενεργοποίηση ενώ εργάζονται, κάτι που μιλά για την πρόκληση του επαγγέλματος της έρευνας. Παραδόξως, αυτή η ενεργοποίηση με υψηλή συμπάθεια παραμένει περίπου η ίδια με ή χωρίς προθεσμίες. «Η έρευνα είναι σκληρή κάθε μέρα», είπε ο Παυλίδης. «Χρησιμοποιώντας μια μεταφορά, αν βρέχεσαι συνεχώς κάτω από δυνατή βροχή, αν μια μέρα η βροχή είναι λίγο πιο δυνατή, δεν θα είχε μεγάλη διαφορά για σένα γιατί είσαι ήδη βρεγμένος μέχρι το κόκαλο. Αυτό δείχνουν τα μοντέλα μας με σεβασμό για την επίδραση των προθεσμιών στους ερευνητές».
Οι ερευνητές φαίνεται να ρυθμίζουν αυτόματα τις αυξήσεις στη συμπαθητική τους ενεργοποίηση προσαρμόζοντας ενστικτωδώς τη συχνότητα των σωματικών διαλειμμάτων. Παρατηρήθηκε ότι κατά μέσο όρο, οι ερευνητές κάνουν ένα σωματικό διάλειμμα κάθε δύο ώρες. Από αυτή τη βασική γραμμή, η ανάλυση δεδομένων έδειξε ότι για κάθε αύξηση 50% στη συμπαθητική ενεργοποίηση, η συχνότητα διακοπής σχεδόν διπλασιάζεται, αποκαλύπτοντας τα όρια της γνωστικής εργασίας υπό αυξανόμενο στρες.
«Η φυσιοκρατική μας μελέτη όχι μόνο φέρνει νέες γνώσεις για τις συμπεριφορές των ερευνητών, αλλά αμφισβητεί και κάποιες επικρατούσες απόψεις για τις προθεσμίες», είπε ο Παυλίδης. «Με τις πρόσφατες εξελίξεις στον συναισθηματικό υπολογισμό, αναμένω τέτοιες φυσιοκρατικές μελέτες να πολλαπλασιαστούν σε όλους τους τομείς, αμφισβητώντας τις λανθασμένες αντιλήψεις που έχουμε για πολλά πράγματα», πρόσθεσε ο Παυλίδης. Η μελέτη δημοσιεύεται στα Extended Abstracts του 2023 CHI Conference on Human Factors in Computing Systems.