Νέα έρευνα, με επικεφαλής ειδικούς στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ, διαπίστωσε ότι οι δάσκαλοι μπορεί να αποδίδουν σημάδια ανωριμότητας που σχετίζεται με την ηλικία στα παιδιά, σε καταστάσεις όπως η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) ή η Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ).
Τα αποτελέσματα της μελέτης, που δημοσιεύονται στο περιοδικό European Child & Adolescent Psychiatry, έδειξαν ότι οι νεότεροι μαθητές μιας τάξης, με ημερομηνίες γέννησης λίγο πριν από την ημερομηνία λήξης εισόδου στο σχολείο, υπερεκπροσωπούνταν μεταξύ των παιδιών που λάμβαναν διάγνωση ΔΕΠΥ ή φαρμακευτική αγωγή. για την κατάσταση.
Οι ειδικοί εξέτασαν πώς το να είσαι ένα από τα μικρότερα παιδιά σε μια τάξη μπορεί να επηρεάσει την πιθανότητα να διαγνωστεί με ΔΕΠΥ ή ΔΑΦ. Η ΔΕΠΥ είναι μια κατάσταση όπου τα άτομα αντιμετωπίζουν σημαντικές προκλήσεις με την προσοχή και μπορεί να είναι υπερβολικά ενεργά. Η ΔΑΦ είναι μια περίπλοκη αναπτυξιακή κατάσταση που σχετίζεται με τον τρόπο επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης ενός ατόμου.
“Αυτή η ανασκόπηση δείχνει ότι οι ενήλικες που εμπλέκονται στον εντοπισμό ή την έκφραση ανησυχιών σχετικά με τη συμπεριφορά ενός παιδιού —όπως οι γονείς και οι δάσκαλοι— ενδέχεται να αποδίδουν κατά λάθος τη σχετική ανωριμότητα ως συμπτώματα της ΔΕΠΥ. Η ηλικία του παιδιού σε σχέση με τις ανάγκες των συμμαθητών του (η «σχετική» ηλικία τους) πρέπει να λαμβάνεται υπόψη όταν γίνεται αυτό το είδος διάγνωσης», λέει ο καθηγητής Kapil Sayal από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου και ανώτερος συγγραφέας της εργασίας.
Χρησιμοποιήθηκαν λεπτομερείς αναζητήσεις για τον εντοπισμό όλων των μελετών που γράφτηκαν για αυτό το θέμα παγκοσμίως. Οι ερευνητές εξέτασαν τις 32 μελέτες που εντοπίστηκαν. Οι περισσότερες από αυτές τις μελέτες επικεντρώθηκαν στη ΔΕΠΥ και δύο επικεντρώθηκαν στη ΔΑΦ. Τα ευρήματα επιβεβαίωσαν ότι οι μικρότεροι μαθητές στη σχολική χρονιά είναι πιο πιθανό να διαγνωστούν με ΔΕΠΥ και να λάβουν φάρμακα για αυτό, σε σύγκριση με τους μεγαλύτερους συμμαθητές τους. Η κλίμακα αυτής της επίδρασης της «σχετικής ηλικίας» διέφερε μεταξύ των μελετών.
Για τη ΔΑΦ, τα μικρότερα παιδιά μιας τάξης είχαν επίσης περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν, αλλά απαιτείται περισσότερη έρευνα λόγω του ότι υπάρχει μόνο ένας μικρός αριθμός διαθέσιμων μελετών. Είναι ενδιαφέρον ότι υπήρχε μια πιο αξιοσημείωτη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο οι δάσκαλοι βαθμολόγησαν αυτά τα μικρότερα παιδιά σε σύγκριση με το πώς τα κάνουν οι γονείς.
Η Δρ. Ελένη Φρυσίρα, από τη Σχολή Ιατρικής και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, είπε: “Οι δάσκαλοι παίζουν σημαντικό ρόλο στον εντοπισμό των συμπτωμάτων ΔΕΠΥ στα παιδιά. Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι μπορούν να είναι πιο πιθανό να αξιολογήσουν τους νεότερους μαθητές σε μια τάξη ως Συμπτώματα ΔΕΠΥ σε σχέση με τους μεγαλύτερους συμμαθητές τους Είναι σημαντικό οι δάσκαλοι να λαμβάνουν υπόψη τη σχετική ηλικία ενός παιδιού σε μια τάξη όταν ερωτάται η ΔΕΠΥ.
Η Δρ Ζοζεφίν Χόλαντ, μια από τις συγγραφείς της εργασίας πρόσθεσε, «Αυτό το φαινόμενο έχει αποδειχθεί σε έρευνα για πάνω από μια δεκαετία, αλλά η γνώση γι’ αυτό δεν φαίνεται να αλλάζει την πρακτική». Η έρευνα υπογραμμίζει πόσο σημαντικό είναι να λαμβάνεται υπόψη η ηλικία του παιδιού σε σχέση με τους συμμαθητές του κατά την αξιολόγηση και τη διάγνωση παθήσεων όπως η ΔΕΠΥ και η ΔΑΦ. Αυτό είναι ένα σημαντικό μήνυμα για τους επαγγελματίες υγείας που αξιολογούν τα μικρά παιδιά, αλλά και για τους δασκάλους και τους γονείς, όταν παρατηρούν και αναφέρουν συμπτώματα.