COVID: Οι περιορισμοί στην κοινωνική πρόσβαση είχαν άμεσο αντίκτυπο όχι μόνο στην ευημερία των ηλικιωμένων σε μακροχρόνια φροντίδα (LTC) αλλά και των μελών των οικογενειών τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, σύμφωνα με μια νέα μελέτη δυτικών ερευνητών. Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο Canadian Journal on Aging, διεξήχθη από μέλη διδακτικού προσωπικού της Νοσηλευτικής Σχολής Arthur Labatt Family School of Nursing και του Κολεγίου Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου της Νότιας Καρολίνας. Διεξήγαγαν συνεντεύξεις σε βάθος με τα μέλη των οικογενειών ηλικιωμένων ενηλίκων σε εγκαταστάσεις φροντίδας ηλικιωμένων στο Οντάριο μεταξύ Νοεμβρίου 2020 και Ιανουαρίου 2021 που συνέπεσε με το δεύτερο κύμα της πανδημίας και την επαναφορά των αυξημένων περιορισμών δημόσιας υγείας στην επαρχία.
Τα ευρήματα υποδεικνύουν την επείγουσα ανάγκη βελτίωσης και επαναπροσδιορισμού της μακροπρόθεσμης φροντίδας, λένε οι συντάκτες της μελέτης. “Υπάρχει βαθιά ανάγκη να συνεχιστεί η ανάπτυξη τεκμηριωμένων στρατηγικών για τη στήριξη της υγείας και της ευημερίας των ηλικιωμένων ενηλίκων και των οικογενειών τους, καθώς και των παρόχων υγείας που εργάζονται με αυτόν τον ευάλωτο πληθυσμό. Κατά την ανάπτυξη αυτών των στοιχείων, το σύστημα υγείας, οι φορείς χρηματοδότησης και οι ερευνητές πρέπει να είναι ανοιχτοί στη διερεύνηση εναλλακτικών μοντέλων φροντίδας”, δήλωσε η καθηγήτρια Anna Garnett της Arthur Labatt Family School of Nursing και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης. “Η εφαρμογή αυτών των μοντέλων πρέπει να περιλαμβάνει ένα ισχυρό πρόγραμμα έρευνας με τη χρήση προσεγγίσεων όπως ο συν-σχεδιασμός για την ακριβή αξιολόγηση των επιπτώσεων και των αποτελεσμάτων αυτών των μοντέλων”, δήλωσε η ίδια. Ο συν-σχεδιασμός περιλαμβάνει τον σχεδιασμό από πολλαπλά ενδιαφερόμενα μέρη σε ένα σύστημα ή μια διαδικασία. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό θα σήμαινε τη συμμετοχή των μελών της οικογένειας στην ερευνητική διαδικασία. Οι εις βάθος συνεντεύξεις με τα μέλη της οικογένειας αποκάλυψαν ότι πολλοί κάτοικοι βίωναν βαθιά συναισθήματα θλίψης, μοναξιάς, φόβου και απογοήτευσης, ενώ τα μέλη της οικογένειας αισθάνονταν ανίσχυρα να τους βοηθήσουν. Τα μέλη της οικογένειας εξήγησαν επίσης ότι αισθάνονταν αόρατα και ότι αγωνίζονταν να εμπιστευτούν ότι ο ηλικιωμένος συγγενής τους φροντίζονταν επαρκώς κατά την απουσία τους. Η δική τους αγωνία και ανησυχία για την ευημερία των ηλικιωμένων υπονόμευαν την ικανότητά τους να βρουν εγγύτητα κατά τη διάρκεια των επισκέψεων που γίνονταν έξω ή μέσω ενός παραθύρου. Η εγγύτητα, σε σχέση με τη μελέτη, ορίστηκε ως η αντίληψη του δεσμού που αισθάνεται ο ηλικιωμένος ενήλικας που ζει στη μακροχρόνια φροντίδα και το μέλος της οικογένειάς του. Η εμπλοκή ορίστηκε ως το αντιλαμβανόμενο επίπεδο εμπλοκής του μέλους της οικογένειας στην κοινωνική ενασχόληση με το μέλος της οικογένειάς του που ζει σε μακροχρόνια φροντίδα.
Οι κυβερνητικές εντολές για κοινωνική απομάκρυνση σήμαιναν ότι τα μέλη της οικογένειας και οι ηλικιωμένοι ενήλικες που ζουν σε μακροχρόνια φροντίδα “αποκόπηκαν απότομα” ο ένας από τον άλλο. Αναμενόταν να βρουν εναλλακτικά μέσα για να συνδεθούν, και πολλά μέλη της οικογένειας στράφηκαν προς τις ταμπλέτες και τα smartphones. Αυτές οι προσεγγίσεις δεν ήταν χωρίς προκλήσεις, σημείωσαν οι συγγραφείς της μελέτης. Οι ηλικιωμένοι ενήλικες αφέθηκαν να περιηγηθούν στη νέα τεχνολογία με περιορισμένη βοήθεια από το προσωπικό των εγκαταστάσεων. Η τεχνολογία δεν μπορούσε επίσης να αναπαράγει επαρκώς τους οικείους κοινωνικούς δεσμούς. Οι αλλαγές στη συναισθηματική και ψυχική υγεία των ηλικιωμένων ενηλίκων περιλάμβαναν την επιτάχυνση της εξέλιξης της νόσου, την κατάθλιψη και το άγχος. Πολλά μέλη της οικογένειας πίστευαν ότι αυτό σχετιζόταν με την απουσία διέγερσης, κοινωνικής σύνδεσης και αγάπης από την οικογένεια. “Για τους ανθρώπους που βρίσκονται σε μακροχρόνια φροντίδα, δεν έχει να κάνει με την ποσότητα του χρόνου που τους απομένει, αλλά με την ποιότητα του χρόνου που τους απομένει….. Είπα στη μητέρα μου, αν υπήρχε διαφορά μεταξύ του να ζήσεις εσύ περισσότερο χρόνο ή να μας έχεις εκεί μέσα, τι θα προτιμούσες; Είπε, “λοιπόν, προτιμώ να σας έχω εδώ μέσα””, δήλωσε ένα μέλος της οικογένειας που αναφέρεται ανώνυμα στη μελέτη. Τα ευρήματα της μελέτης υπογραμμίζουν τη σημασία της εξισορρόπησης της ψυχοκοινωνικής υγείας με τη σωματική υγεία κατά την ανάπτυξη και την εφαρμογή μέτρων ελέγχου των λοιμώξεων. Η μελέτη υπογραμμίζει επίσης την ανάγκη διερεύνησης της εφαρμογής της τεχνολογίας στο πλαίσιο της μακροχρόνιας περίθαλψης για την υποστήριξη της κοινωνικής σύνδεσης σε αυτόν τον ευάλωτο πληθυσμό. Οι ερευνητές θεώρησαν επίσης ότι τα ευρήματα της μελέτης, μαζί με άλλες έρευνες που σχετίζονται με την COVID-19, αναδεικνύουν την ανάγκη για μια ολοκληρωμένη προσέγγιση των μέτρων ελέγχου των λοιμώξεων. “Παραμένει σημαντικό έργο που πρέπει να γίνει για την ενίσχυση της ετοιμότητας για πανδημίες και ετήσιες επιδημίες που εξισορροπεί τη φυσική ασφάλεια με μακροπρόθεσμες εκτιμήσεις για την υγεία και την ευημερία. Ο τομέας της φροντίδας ηλικιωμένων ενηλίκων έχει υποστεί έλλειψη πόρων και χρηματοδότηση στον Καναδά εδώ και πολλά χρόνια. Στο μέλλον θα είναι σημαντικό να χρησιμοποιηθεί η εμπειρία της COVID-19 για να επέλθει ουσιαστική αλλαγή. Αυτό σημαίνει την αντιμετώπιση της κρίσης των ανθρώπινων πόρων στον τομέα της υγείας, τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και τη διερεύνηση νέων τρόπων παροχής φροντίδας και εμπλοκής των κατοίκων και των μελών της οικογένειας”, δήλωσε ο Garnett.
