Υπάρχει ο λεκτικός εκφοβισμός και ο σωματικός εκφοβισμός στο σχολείο. Ο λεκτικός είναι δύσκολος να εντοπισθεί, χρειάζεται πραγματική επικοινωνία με το παιδί και ακόμη και τότε είναι δύσκολο. Αλλά, μερικές φορές οι ενδείξεις εκφοβισμού είναι προφανείς.
Όταν ο εκφοβισμός είναι σωματικός, οι γονείς μπορούν να αρχίσουν να εντοπίζουν τα σημάδια που μπορούν να παρατηρηθούν: τα σχισμένα ρούχα, τα χαμένα παιχνίδια ή τα προσωπικά αντικείμενα και οι ανεξήγητοι μώλωπες είναι ξεκάθαρα σημάδια ότι κάτι πάει στραβά. Δυστυχώς, ο εκφοβισμός, γενικότερα, είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Τα περισσότερα παιδιά δεν επιστρέφουν στο σπίτι από το σχολείο, λέγοντας: “Με ενοχλούν κάθε μέρα τρία συγκεκριμένα παιδιά και φοβάμαι πολύ.”
Ωστόσο υπάρχουν κάποιες ενδείξεις που έχουν παρατηρηθεί σε παιδιά που αντιμετωπίζουν bullying:
Δεν θέλει να πάει σχολείο
Έχει συχνά κοιλόπονο, πονοκέφαλο, παραπονιέται συχνά για φυσικό πόνο
Ταραχή και έλλειψη διάθεσης
Διαταραχές στον ύπνο (είτε είναι εφιάλτες, είτε δυσκολία στον ύπνο)
Αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες
Νυκτερινή ούρηση κατά τη διάρκεια του ύπνου
Φαίνεται λυπημένο, μοναχικό, ανήσυχο και καταθλιπτικό χωρίς κάποια γνωστή αιτία
Αποφεύγει τις εξωσχολικές δραστηριότητες με τους συμμαθητές του
Μιλάει για το ότι είναι μόνο στο σχολείο
Νιώθει αβοήθητο ή άνευ αξίας
Αλλάζουν οι επιδόσεις στο σχολείο
Σε ακραίο βαθμό, κάνει οποιαδήποτε νύξη σχετικά με την αυτοκτονία
Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου;
Αποφύγετε τις υποθέσεις. Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να ακούσετε το παιδί σας να κρίνετε. Προσπαθήστε να αποφύγετε ερωτήσεις όπως “Έχεις πει κάτι που αναστάτωσε αυτά τα παιδιά;” ή “Μήπως το ξεκίνησες εσύ;” Σε μια προσπάθεια να καταλάβουμε γιατί ένα παιδί αποκλείεται από την παρέα του, οι γονείς εκτιμούν τι μπορεί να έχει κάνει το παιδί. Έτσι βγαίνει το συμπέρασμα ότι το θύμα προκάλεσε το πρόβλημα.
Το παιδί σας χρειάζεται την άνευ όρων αγάπη και υποστήριξη σας αυτή τη στιγμή. Οι πιθανότητες είναι ότι κατηγορεί τον εαυτό του και δεν μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα. Χρειάζεται να ακούσετε με ανοιχτό μυαλό.
Σχολιάστε τις αλλαγές και παρακολουθήστε τις μη λεκτικές υποδείξεις. Εάν το παιδί σας δεν μιλάει, αλλά υποψιάζεστε ότι κάτι πάει στραβά, μοιραστείτε μαζί του τις παρατηρήσεις σας και προσέχετε τις ενδείξεις. Η καλύτερη στιγμή για να μιλήσετε στα παιδιά δεν είναι πριν ή αμέσως μετά το σχολείο. Η καλύτερη στιγμή είναι όταν είναι ήρεμα και έχουν χαλαρώσει μετά τη σχολική μέρα.
Πείτε: “Παρατήρησα ότι δεν θέλεις να παίξεις με τους φίλους σας πια, συνεχίζεις να τους βλέπεις;” δίνει στο παιδί σας ένα πάτημα να μιλήσει, χωρίς να νιώθει ότι το ανακρίνετε.
Μην προγραμματίσετε συνάντηση με το άλλο παιδί. Ο γονέας του παιδιού-θύματος μιλάει στον γονέα του θύτη και όλοι συναντιούνται πρόσωπο με πρόσωπο, για να “επιλύσουν το πρόβλημα”. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό καταλήγει να είναι μια δύσκολη και άβολη κατάσταση, και για τα δύο παιδιά, και δεν λύνει πραγματικά το πρόβλημα.
Εάν οι οικογένειες είναι κοντά και τα παιδιά έχουν πρόβλημα να τα βρουν, αλλά δεν είναι “εκφοβισμός”, μια συνάντηση μπορεί να είναι χρήσιμη. Παρ’όλα αυτά αν το ένα παιδί εκφοβίζεται, το κοροϊδεύουν ή περιθωρειοποιείται και το άλλο είναι στη θέση του θύτη, δεν συνιστάται συνάντηση. Υπάρχει περίπτωση το παιδί-θύμα να μην έχει εμπιστοσύνη στο γονέα του.
Ζητήστε βοήθεια από τον δάσκαλο. Δεν είναι μυστικό πως ο εκφοβισμός συμβαίνει στο λεωφορείο ή στα διαλείμματα, οπότε ο δάσκαλος του παιδιού σας μπορεί να μην γνωρίζει τις λεπτομέρειες. Αυτό που ο δάσκαλος θα παρατηρήσει, ωστόσο, είναι αλλαγές στη συμπεριφορά και τη συναισθηματική κατάσταση του παιδιού σας.
Οι γονείς συχνά λένε ότι δεν θέλουν να “ενοχλήσουν” τον δάσκαλο με τέτοια θέματα. Οι δάσκαλοι θέλουν να βοηθήσουν τους μαθητές τους, να αισθάνονται ασφαλείς και ευτυχισμένοι στο σχολείο. Ζητήστε βοήθεια μόλις υποψιαστείτε κάποιο πρόβλημα.
- Επίλυση του προβλήματος με το παιδί σας. Ο όρος “εκφοβισμός” χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών. Αυτό καθιστά σχεδόν αδύνατο να βρεθεί μια λύση, για να βοηθήσει όλα τα παιδιά. Όταν συζητάτε τις λύσεις με το παιδί σας, ενδυναμώνετε το παιδί σας να πάρει τον έλεγχο.
Κάποια παιδιά θέλουν αποχωρούν μετά από έναν εκφοβισμό, κάποια επιστρέφουν δυναμικά και κάποια το λύνουν κάνοντας νέους φίλους. Τα παιδιά δεν χρειάζονται ένα τραπέζι γεμάτο φίλους. Χρειάζονται μόνο έναν. Είναι εντάξει να έχει έναν στενό φίλο, για να κάνουν παρέα στα διαλείμματα. Με την πάροδο του χρόνου, θα κάνει περισσότερες φιλίες καθώς το παιδί σας τώρα μαθαίνει να εμπιστεύεται άλλα παιδιά.
Βρείτε έναν έμπιστο άνθρωπο. Κάθε παιδί χρειάζεται έναν έμπιστο άνθρωπο να μιλήσει στο σχολείο. Τα παιδιά περνούν το μεγαλύτερο μέρος των ημερών τους, με τους δασκάλους τους και άλλα παιδιά. Πρέπει να ξέρουν πού μπορούν να πάνε για βοήθεια. Χρειάζονται ένα αξιόπιστο πρόσωπο, μια επαφή. Βοηθήστε το παιδί σας να εντοπίσει ένα άτομο εμπιστοσύνης στο σχολείο, που μπορεί να τον βοηθήσει εάν συνεχίσει ο εκφοβισμός.
Ο εκφοβισμός μπορεί να προκαλέσει μακροχρόνια συναισθηματική βλάβη στα παιδιά. Είτε είναι φυσικός, λεκτικός ή συναισθηματικός, δεν έχει διαφορά. Είναι όλα εξίσου επιβλαβή και μπορεί να οδηγήσουν το άτομο σε άγχος, κατάθλιψη, μοναξιά, αυτοκτονικές τάσεις και ακόμη και σε διαταραχή μετατραυματικού στρες, αργότερα στην ενήλικη ζωή. Δεν πρέπει να υποτιμάται. Πάνω απ ‘όλα, παρέχετε ένα ασφαλές περιβάλλον στο παιδί σας, να σας μιλήσει, χρησιμοποιώντας την ενεργητική ακρόαση και δείξτε του την άνευ όρων αγάπη σας.