Αυτοκτονία και Γενετική: Η μεγαλύτερη γενετική μελέτη που έγινε ποτέ για την αυτοκτονία εντόπισε κινδύνους και άλλους παράγοντες: «Έχουμε καλύτερη κατανόηση» Αυτή η ιστορία αναφέρεται στην αυτοκτονία. Εάν εσείς ή κάποιος που γνωρίζετε έχει σκέψεις αυτοκτονίας, επικοινωνήστε με τη Γραμμή Διαβίωσης Suicide & Crisis στο 988 ή στο 1-800-273-TALK (8255).
Η γενετική θα μπορούσε να καθορίσει την πιθανότητα αυτοκτονίας, σύμφωνα με μια νέα μελέτη. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Utah Health εντόπισαν 12 γενετικές παραλλαγές που συνδέονται με υψηλότερο κίνδυνο απόπειρας αυτοκτονίας, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε αυτόν τον μήνα στο The American Journal of Psychiatry. Επιστήμονες σε πολλά νοσοκομεία πραγματοποίησαν μια παγκόσμια ανάλυση σχεδόν ενός εκατομμυρίου ανθρώπων σε 22 διαφορετικούς πληθυσμούς, δήλωσε στο Fox News Digital η Anna Docherty, PhD, αντίστοιχη συγγραφέας της μελέτης και αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Huntsman Mental Health Institute στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα. Στη συνέχεια, εντόπισαν τις γενετικές παραλλαγές που ήταν πιο κοινές μεταξύ των 43.871 ατόμων που αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη γενετική μελέτη αυτοκτονίας, σύμφωνα με το δελτίο τύπου του πανεπιστημίου.
DNA αυτοκτονίας
Μια νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Utah Health διερευνά εάν οι γενετικές παραλλαγές θα μπορούσαν να επηρεάσουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας. «Ανακαλύφθηκαν αρκετές νέες περιοχές DNA που συνδέονται με κίνδυνο αυτοκτονίας», είπε ο Ντόχερτι. Ενώ ο γενετικός κίνδυνος για αυτοκτονία σχετίζεται με τον γενετικό κίνδυνο για κατάθλιψη, υπάρχουν και άλλοι κίνδυνοι, σημείωσε ο ερευνητής. «Ο γενετικός κίνδυνος σε αυτή τη μελέτη συνδέεται επίσης με καταστάσεις ψυχικής υγείας όπως η ΔΕΠΥ, η διαταραχή χρήσης αλκοόλ και το PTSD», είπε. «Μας εξέπληξε η σχέση με προβλήματα υγείας, όπως το κάπνισμα, ο χρόνιος πόνος και οι καρδιαγγειακές παθήσεις», συνέχισε ο Ντόχερτι. «Αυτοί οι δεσμοί ήταν ισχυροί ακόμα και όταν λάβαμε υπόψη τον κίνδυνο κατάθλιψης ή Ηδιαταραχής μετατραυματικού στρες PTSD».
Έφηβος που μιλάει
Οι άνθρωποι πρέπει να μιλούν ανοιχτά για αγώνες ψυχικής υγείας προκειμένου να καταπολεμήσουν το σχετικό στίγμα, σύμφωνα με τον συγγραφέα της μελέτης. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όποιος έχει μία από αυτές τις παθήσεις υγείας διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο αυτοκτονίας, σημείωσε η Hillary Coon, PhD, συν-συγγραφέας της μελέτης και καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Huntsman Mental Health Institute στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα. Το βασικό είναι ότι οι γενετικές παραλλαγές, όταν συνδυάζονται με άλλους στρεσογόνους παράγοντες, θα μπορούσαν να αυξήσουν τον κίνδυνο. Ο Δρ Scott Lyons, αδειούχος ολιστικός ψυχολόγος, εκπαιδευτικός και συγγραφέας με έδρα τόσο στη Φλόριντα όσο και στη Νέα Υόρκη, δεν συμμετείχε στη μελέτη, αλλά είπε ότι δεν βρήκε τα αποτελέσματα εκπληκτικά. «Ενώ υπάρχουν πολλοί σημαντικοί παράγοντες που συμβάλλουν στις απόπειρες αυτοκτονίας —όπως η κοινωνική απομόνωση, η μοναξιά, η έλλειψη κοινωνικών και οικονομικών πόρων και η αντίληψη της απελπισίας— κατανοούμε καλύτερα ότι ορισμένα άτομα έχουν υψηλότερο κίνδυνο ή είναι πιο ευάλωτα σε αυτές οι συνθήκες οφείλονται σε μια γενετική διάθεση για αυτοκτονία», είπε σε συνέντευξή του. Οι ερευνητές εντόπισαν 12 γενετικές παραλλαγές που συνδέονται με υψηλότερο κίνδυνο απόπειρας αυτοκτονίας. «Γνωρίζουμε ότι η απελπισία και η αυτοκτονία — που πάνε χέρι-χέρι — μπορούν να περάσουν από γενιά σε γενιά», συνέχισε ο Λάιον. «Και γνωρίζουμε επίσης ότι ένα άτομο μπορεί να κάνει θεραπευτική εργασία, η οποία μπορεί να αλλάξει τα πράγματα για τις μελλοντικές γενιές». Η μελέτη είχε ορισμένους περιορισμούς, αναγνώρισε η Docherty. «Η αύξηση της ευαισθητοποίησης στις οικογένειες και τις κοινότητές μας θα συμβεί μόνο εάν μιλήσουμε ανοιχτά για την ψυχική υγεία και καταπολεμήσουμε το στίγμα». «Μπορέσαμε να μελετήσουμε μόνο ένα περιορισμένο φάσμα προγόνων και προσπαθούμε σκληρά να αυξήσουμε την ποικιλομορφία για μεγαλύτερο παγκόσμιο αντίκτυπο», είπε. Σε μελλοντικές μελέτες, η Docherty είπε ότι θα ήθελε να διερευνήσει πρόσθετους γενετικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες που εμπλέκονται στον κίνδυνο αυτοκτονίας. «Το επόμενο βήμα για την έρευνά μας είναι να κατανοήσουμε καλύτερα πώς οι γενετικοί κίνδυνοι που έχουμε εντοπίσει αλληλεπιδρούν με περιβαλλοντικούς παράγοντες για να αυξήσουν ή να μειώσουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας», είπε. Ο Lyons πρόσθεσε ότι πρέπει να προσδιοριστεί η προέλευση της γενετικής διάθεσης για αυτοκτονία. Έθεσε το ερώτημα, “Αναδύεται με την πάροδο του χρόνου σε άτομα με σημαντικό ιστορικό τραύματος και περνά μέσα από γενιές, ή αυτό είναι παρόν στη γενετική μας για μεγάλο χρονικό διάστημα παρά τις εμπειρίες ζωής αυτών των ατόμων;”
Μελέτη DNA
Οι ερευνητές εντόπισαν τις γενετικές παραλλαγές που ήταν πιο κοινές μεταξύ 43.871 ατόμων που είχαν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν. Με βάση τα ευρήματα της μελέτης, η Docherty είπε ότι είναι σημαντικό να ληφθούν υπόψη τόσο οι ψυχικοί όσο και οι σωματικοί παράγοντες κινδύνου για αυτοκτονία. «Ο κίνδυνος αυτοκτονίας είναι πολύπλοκος και ξεπερνάει απλώς τον κίνδυνο για κατάθλιψη», είπε. «Η αύξηση αυτής της ευαισθητοποίησης στις οικογένειες και τις κοινότητές μας θα συμβεί μόνο εάν μιλήσουμε ανοιχτά για την ψυχική υγεία και καταπολεμήσουμε το στίγμα». Η ελπίδα είναι ότι οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη γνώση αυτής της γενετικής σύνδεσης για να εντοπίσουν καλύτερα όσους χρειάζονται υποστήριξη ψυχικής υγείας, έγραψαν οι ερευνητές. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι «η γενετική κάποιου δεν είναι απαραίτητα η μοίρα του», πρόσθεσε ο Lyons. «Πολλοί ελαφρυντικοί παράγοντες μπορούν να απενεργοποιήσουν τη γονιδιακή έκφραση που σχετίζεται με τις απόπειρες αυτοκτονίας, συμπεριλαμβανομένης της ενηλικίωσης σε ένα στοργικό και υποστηρικτικό σπίτι ή η συμμετοχή σε διαλογισμό και επίγνωση».