Αυτό σημαίνει ότι τις περισσότερες φορές φοβάμαι ότι δεν είμαι αρκετά καλός. Ξέρω ότι οι φόβοι μου είναι αβάσιμοι, πράγμα που σημαίνει ότι έχω μάλλον καταστροφικό τρόπο σκέψης.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους ίδιους φόβους όταν βγαίνουν από το comfort zone τους. Και οι φόβοι που παραμένουν, δεν αργούν πολύ συχνά να ονομαστούν σύνδρομο.
Αυτό που διαστρεβλώνει την σκέψη σας
Η πιο σημαντική δουλειά του εγκεφάλου σας είναι να σας προστατεύει. Δε διακρίνει την αποτυχία και τη γελοιοποίηση, από το ότι βρίσκεστε ανάμεσα σε λιοντάρια που προσπαθούν να σας φάνε. Όταν αισθάνεστε άγχος, είναι δύσκολο για τον εγκέφαλό σας να διακρίνει τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό κι έτσι αντιμετωπίζετε το πρόβλημα να διακρίνετε το χειρότερο σενάριο από άλλες πιθανές δυνατότητες.
Εάν φοβάστε ότι οι άνθρωποι θα ανακαλύψουν ότι δεν είστε τόσο καλοί όσο οι τίτλοι και οι επιτυχίες σας λένε ότι είστε, μάλλον υποφέρετε από τελειομανία, φοβούμενοι ότι οποιοδήποτε λάθος θα αποκαλύψει τα ελαττώματα σας. Όσο πιο ανταγωνιστικό είναι το περιβάλλον στο οποίο εργάζεστε, τόσο μεγαλύτερο είναι το άγχος της απόδοσης και ο φόβος της αποτυχίας.
Αυτά τα μοτίβα παγιώθηκαν όταν ήσασταν νέοι και περιμένατε πως υπερέχετε. Οι γονείς σας πιθανώς σας έδωσαν αναγνώριση γι’ αυτό που κάνατε -σχολική εργασία, αθλήματα, αντί για το ποιοι πραγματικά είστε -θαρραλέοι, έξυπνοι, κλπ.
Έτσι ανεξαρτήτως από το πόσο σκληρά προσπαθήσατε, δεν κερδίσατε ποτέ την αναγνώριση που λαχταρούσατε. Δε μάθατε πώς να εκτιμάτε τον εαυτό σας. Κι έτσι καταλήξατε να βλέπετε μόνο αυτό που σας λείπει.
Υπάρχει βεβαίως και η θετική πλευρά, καθώς αν πάσχετε από κάτι τέτοιο, μπορεί να οδηγηθείτε στην επιτυχία. Υπό την έννοια ότι η ανάγκη μου για αναγνώριση με βοηθά να ευημερήσω στη δουλειά μου.
Και όπως έλεγε και ο αείμνηστος ποιητής και ακτιβιστής Audre Lorde: «Όταν τολμώ να είμαι ισχυρός – να χρησιμοποιήσω τη δύναμή μου στην υπηρεσία του οράματός μου – τότε γίνεται όλο και λιγότερο σημαντικό αν φοβάμαι».