Το χρόνιο στρες μπορεί να διαταράξει τη φυσιολογική λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος μέσω της συνεχούς απελευθέρωσης κορτιζόλης, της ορμόνης του στρες. Η υπερβολική και μακροχρόνια παραγωγή κορτιζόλης μπορεί να αποδυναμώσει το ανοσοποιητικό σύστημα και να αυξήσει τη φλεγμονή στο σώμα. Αυτή η αυξημένη φλεγμονή μπορεί να δημιουργήσει ένα περιβάλλον στο οποίο είναι πιο πιθανό να εμφανιστούν αυτοάνοσες αντιδράσεις.
Επιπλέον, το στρες μπορεί να επηρεάσει την ισορροπία των Τ-κυττάρων, ενός τύπου λευκών αιμοσφαιρίων που παίζουν σημαντικό ρόλο στην άμυνα του οργανισμού έναντι λοιμώξεων και στη ρύθμιση της ανοσολογικής απόκρισης. Η ανισορροπία αυτή μπορεί να προκαλέσει την αυτοάνοση αντίδραση του οργανισμού, όπου το ανοσοποιητικό σύστημα δεν μπορεί να διακρίνει σωστά μεταξύ υγιών και ξένων κυττάρων.
Πολλά αυτοάνοσα νοσήματα, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο λύκος, και η σκλήρυνση κατά πλάκας, έχουν παρατηρηθεί να σχετίζονται με περιόδους αυξημένου στρες. Το στρες δεν είναι η μόνη αιτία, αλλά μπορεί να αποτελέσει έναν πυροδοτικό παράγοντα για την εμφάνιση ή την επιδείνωση αυτών των νοσημάτων.
Η διαχείριση του στρες μέσω τεχνικών χαλάρωσης, σωματικής άσκησης, υγιεινής διατροφής και ψυχολογικής υποστήριξης είναι κρίσιμη για τη διατήρηση της υγείας του ανοσοποιητικού συστήματος και την πρόληψη της ανάπτυξης ή επιδείνωσης αυτοάνοσων νοσημάτων. Η κατανόηση της σύνδεσης μεταξύ στρες και αυτοάνοσων ασθενειών μπορεί να βοηθήσει στην καλύτερη διαχείριση αυτών των καταστάσεων και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής.
