Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι ο αμφιβληστροειδής των ασθενών με σχιζοφρένεια διαφέρει από τον αμφιβληστροειδή των υγιών συμμετεχόντων. Αυτές οι αλλαγές θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους ψυχιάτρους να αναγνωρίσουν ποιος θα έχει μια ιδιαίτερα σοβαρή πορεία ασθένειας. Τα ευρήματα δημοσιεύονται στο περιοδικό Biological Psychiatry. Από μια εξελικτική προοπτική, ο αμφιβληστροειδής είναι μια απόφυση του εγκεφάλου και μοιράζεται την ίδια γενετική. Σε ασθένειες όπως η σχιζοφρένεια, η οποία χαρακτηρίζεται από γενετικές αλλαγές, ο αμφιβληστροειδής είναι μια εύκολα προσβάσιμη εναλλακτική λύση για τους ερευνητές για τη μελέτη του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Ο πρώτος συγγραφέας Emanuel Boudriot από το Ινστιτούτο Ψυχιατρικής Max Planck και οι συνεργάτες του εξέτασαν τον αμφιβληστροειδή χιτώνα περίπου 230 ασθενών με σχιζοφρένεια και υγιών ελέγχων. Κατέγραψαν τα στρώματα του αμφιβληστροειδούς χρησιμοποιώντας οπτική τομογραφία συνοχής με βάση το φως (OCT) και μέτρησαν τα ηλεκτρικά σήματα των μεμονωμένων νευρικών κυττάρων. «Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι ορισμένα στρώματα του αμφιβληστροειδούς ήταν σημαντικά πιο λεπτά σε ασθενείς με σχιζοφρένεια και τα ηλεκτροφυσιολογικά σήματα άλλαξαν σημαντικά», εξηγεί ο επικεφαλής της μελέτης Florian Raabe.
Για πρώτη φορά, οι επιστήμονες μπόρεσαν επίσης να δείξουν ότι οι αλλαγές στον αμφιβληστροειδή ήταν ιδιαίτερα έντονες σε ασθενείς με πιο σοβαρή νόσο και σε ασθενείς με υψηλότερο βάρος γενετικών παραγόντων κινδύνου. Αυτή η συσχέτιση δείχνει ότι οι αλλαγές στον αμφιβληστροειδή προκαλούνται από την ίδια τη νόσο και όχι μόνο από άλλους παράγοντες όπως το κάπνισμα, η παχυσαρκία ή ο διαβήτης (που είναι γενικά πιο συχνοί σε ασθενείς με σχιζοφρένεια από ό,τι στον υπόλοιπο πληθυσμό).
Η συγχρονική μελέτη παρέχει στιγμιότυπα. Απαιτούνται διαχρονικές μελέτες για να επιβεβαιωθεί εάν οι ασθενείς με έντονες αλλαγές στον αμφιβληστροειδή έχουν γενικά πιο σοβαρή εξέλιξη της νόσου. Αυτό περιλαμβάνει παρακολούθηση ασθενών για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ξεκινώντας από τη στιγμή της διάγνωσης. Στο μέλλον, η μέτρηση του αμφιβληστροειδούς κατά τη στιγμή της διάγνωσης θα μπορούσε να βοηθήσει τους ψυχιάτρους να προβλέψουν ποιοι ασθενείς διατρέχουν ιδιαίτερο κίνδυνο και χρειάζονται στενότερη παρακολούθηση.
