Καθημερινά λειτουργούμε έξω από το σώμα μας, σαν να είμαστε δύο διαφορετικά όντα και μιλάμε με τον εαυτό μας σε διάλογο β΄προσώπου. Το μυαλό μας υπερλειτουργεί και έχουμε μάθει να βασίζουμε σε αυτό το παρόν και το μέλλον μας, τον κόσμο όλο. Όλα περνούν και εξαρτώνται από το μυαλό, μέχρι αυτό να υπερφορτώνεται τόσο, ώστε να στέλνει σήματα «καψίματος». Το μυαλό είναι το εργαλείο για τη σκέψη, για το συναίσθημα, για τη δράση μας. Παντού υπάρχουν έτοιμες, δοτές λύσεις χαλάρωσης, υποστήριξης, ξεσπάσματος. Τρέχουμε στα γυμναστήρια, στους χορούς, στις παραστάσεις, ακούμε τους ειδήμονες στην τηλεόραση και ψάχνουμε τους πιστοποιημένους, πολυδιαβασμένους και με πολλά πτυχία επιστήμονες που ξέρουν πώς να μας κάνουν καλά. Εκεί έξω βρίσκεται και η λύση για την ασφυξία. Εκεί έξω βρίσκεται και η λύση για τη λαιμαργία, τους εθισμούς, τη στεναχώρια, τις φοβίες, την πικρία.
Ακυρώνεις τον εαυτό σου, ακυρώνεις τη δύναμή σου και μετά αδύναμος και παραπονεμένος ζητάς βοήθεια «κάντε με καλά». Αν κάποιος σε αφήσει να πάρεις πρωτοβουλία, κυριολεκτικά τα χάνεις. Αν κάποιος σου μιλήσει για την αξία σου, νιώθεις άβολα ή τον θεωρείς ψεύτη. Αν κάποιος σε παροτρύνει να έρθεις σε επαφή και να νιώσεις αυτή τη δύναμη μέσα σου, εσύ ζητάς πάλι πιστοποιήσεις και πτυχία, ταμπέλες για το <<Είναι>> σου.
Από πότε αποξενωθήκαμε τόσο από το ποιοι είμαστε; Από πότε γίναμε ετεροκαθοριζόμενοι κυνηγώντας τα πλάνα που μας πάσαραν οι άλλοι και βάζοντας σκοπό την επιτυχία; Από πότε η επιτυχία έγινε συνώνυμο της ευτυχίας; Από πότε το πρόσωπό μας απέκτησε μια προσωπίδα τόσο σοβαρή, στιβαρή, λυπηρή; Από πότε το χαμόγελό μας έγινε μηχανικό; Από πότε τα λόγια μας γίνανε βιαστικά, κάλπικα, τυπικά, ασήμαντα; Από πότε ο ίδιος μας ο εαυτός έγινε ένας άλλος, ένας τρίτος; Από πότε ο αυτοπεριορισμός, έγινε φιλοσοφία και νοοτροπία ζωής;
Υπάρχει μια άλλη ποιότητα γνώσης, αυτής που έρχεται από μέσα σου, αυτής που χαράζεται από και αποτυπώνεται στην εμπειρία σου. Υπάρχει ένας ολόκληρος εαυτός, με δυνάμεις και αδυναμίες, που περιμένει να ακουστεί, να φροντιστεί, να χαϊδευτεί, να δημιουργήσει, να πάρει και να δώσει. Καθένας κρύβει έναν υπέροχο, τόσο υπέροχο άνθρωπο, τόσο ιδιαίτερο, μοναδικό! Έναν εκπληκτικό κόσμο! Πώς θα εξασκηθούμε να νιώθουμε αυτόν τον εκπληκτικό κόσμο και να νιώθουμε τους εκπληκτικούς κόσμους των άλλων γύρω μας;
Αυτή είναι η εποχή που χρειάζεται να αφυπνιστείς, να στρέψεις το ενδιαφέρον μέσα σου και να ανακαλύψεις τη δύναμή σου. Αυτή είναι η εποχή, που μόνο αν μάθεις να συντονίζεσαι με το κέντρο σου χρησιμοποιώντας το στις εκφράσεις και εκφάνσεις σου, θα μπορέσεις να επιβιώσεις και να ευημερήσεις. Γιατί εκεί έξω υπάρχουν ένα σωρό δέντρα, παιδιά, άνθρωποι που περιμένουν να τους αγκαλιάσεις, να τους ρίξεις ένα βλέμμα κατανόησης και αποδοχής. Είναι ο δικός σου προσωπικός τρόπος να τιμάς τη ζωή. Να περάσεις από το φόβο και την καχυποψία σε ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής, ζωής με σιωπή, με ουσία, με ανθρωπιά, αισθητική, ομορφιά. Ακολούθησέ το!