Η παχυσαρκία δεν είναι ποτέ υγιής και αυτό μπορεί να ισχύει ιδιαίτερα για άτομα που αναπτύσσουν επίσης σκλήρυνση κατά πλάκας. Τα παχύσαρκα άτομα με ΣΚΠ είναι πιθανό να δουν την αναπηρία που συνδέεται με τη νόσο να επιδεινώνεται γρήγορα, δήλωσαν Γερμανοί ερευνητές που παρακολούθησαν περισσότερους από 1.000 ασθενείς σε μια νέα μελέτη.
Πώς μπορεί η παχυσαρκία να σχετίζεται με αυτοάνοσα νοσήματα
Η απώλεια βάρους, πρότειναν, μπορεί να βοηθήσει στην επιβράδυνση της εξέλιξης της νόσου. «Τα ευρήματα αυτής της μελέτης εγείρουν σημαντικά ερωτήματα σχετικά με το ρόλο του αυξημένου ΔΜΣ (δείκτης μάζας σώματος) στους μηχανισμούς που οδηγούν τη νευρολογική αναπηρία στη σκλήρυνση κατά πλάκας», δήλωσε η Δρ Fiona Costello, καθηγήτρια νευρολογίας στο Cumming School of Medicine στο Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρυ στον Καναδά.
Η παχυσαρκία συσχετίζεται με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης ΣΚΠ, είπε. “Αυτό που δεν ήταν ξεκάθαρο είναι πώς η παχυσαρκία συνδέεται με τη σοβαρότητα της νόσου και την εξέλιξη της αναπηρίας σε άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας. Όμως, ένας μεγάλος όγκος δημοσιευμένης βιβλιογραφίας έχει δείξει ότι οι επιβλαβείς συσχετίσεις ασθενειών με την παχυσαρκία δεν είναι μοναδικές για τη σκλήρυνση κατά πλάκας.”
Η παχυσαρκία έχει ήδη συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο καρδιακών παθήσεων και διαβήτη τύπου 2, καθώς και με γνωστική εξασθένηση και άνοια, δήλωσε ο Costello, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη. Αυτή η μελέτη δεν μπορεί να αποδείξει ότι η παχυσαρκία επιταχύνει τη μεγαλύτερη αναπηρία σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, μόνο ότι τα δύο φαίνεται να συνδέονται, σημείωσαν οι ερευνητές.
Ωστόσο, «η απόκτηση φυσιολογικού βάρους είναι πιθανότατα ωφέλιμη για τα άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας», δήλωσε ο Δρ Asaff Harel, διευθυντής του κέντρου σκλήρυνσης κατά πλάκας στο Lenox Hill Hospital στη Νέα Υόρκη. Δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην έρευνα. Η ΣΚΠ είναι μια αυτοάνοση νόσος που επηρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα. Μπορεί να προκαλέσει μόνιμη αναπηρία ή ακόμα και θάνατο, και δεν υπάρχει θεραπεία. Τα συμπτώματα συνήθως ξεκινούν στη δεκαετία του ’30 ή του ’40.
Επικεφαλής της ομάδας μελέτης ήταν ο Δρ Jan Lunemann, καθηγητής νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Munster. Οι ερευνητές συνέλεξαν δεδομένα για 1.066 ασθενείς με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα σκλήρυνση κατά πλάκας που συμμετείχαν σε μια γερμανική πανελλαδική μελέτη ΣΚΠ.
Όταν διαγνώστηκε η ΣΚΠ, το 15% των ασθενών ήταν παχύσαρκοι, που σημαίνει ότι είχαν ΔΜΣ 30 ή μεγαλύτερο. Σχεδόν το 7% υπέφερε επίσης από διαβήτη τύπου 2 ή υψηλή αρτηριακή πίεση — καταστάσεις που συνδέονται με την παχυσαρκία. Οι ερευνητές έλεγχαν τα επίπεδα αναπηρίας των συμμετεχόντων κάθε δύο χρόνια για έξι χρόνια.
Αν και οι παχύσαρκοι ασθενείς δεν είχαν μεγαλύτερο ποσοστό υποτροπής ή μεγαλύτερη νευρική βλάβη κατά τη διάρκεια της μελέτης, είχαν μεγαλύτερη αναπηρία τη στιγμή της διάγνωσης. Και τα επίπεδα αναπηρίας τους αυξήθηκαν ταχύτερα από αυτά των ατόμων που δεν ήταν παχύσαρκα, διαπίστωσαν οι ερευνητές.
Οι παχύσαρκοι ασθενείς έφτασαν σε υψηλότερο επίπεδο στην κλίμακα κατάστασης διευρυμένης αναπηρίας σε λίγο λιγότερο από 12 μήνες, σε σύγκριση με σχεδόν 18 μήνες για εκείνους που δεν ήταν παχύσαρκοι. Οι ασθενείς με παχυσαρκία είχαν επίσης περισσότερες από διπλάσιες πιθανότητες να φτάσουν σε αυτό το υψηλότερο επίπεδο αναπηρίας μέσα σε έξι χρόνια, ανεξάρτητα από τα φάρμακα με τα οποία έλαβαν θεραπεία, διαπίστωσαν οι ερευνητές.
Οι ασθενείς που ήταν υπέρβαροι αλλά όχι παχύσαρκοι δεν αντιμετώπιζαν μεγαλύτερο κίνδυνο αναπηρίας. «Το εύρημα μας ότι η παχυσαρκία, αλλά όχι το υπέρβαρο σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, σχετίζεται με χειρότερη έκβαση υποδηλώνει μια κατώτερη επίδραση της μάζας σώματος στη συσσώρευση αναπηρίας στη ΣΚΠ», έγραψαν οι ερευνητές. «Αυτά τα δεδομένα υποδηλώνουν ότι η αποκλειστική διαχείριση της παχυσαρκίας θα πρέπει να διερευνηθεί για την πιθανή αξία της στη βελτίωση των μακροπρόθεσμων κλινικών αποτελεσμάτων ασθενών που έχουν διαγνωστεί με ΣΚΠ», πρόσθεσαν.
Η διαχείριση βάρους θα πρέπει να διερευνηθεί ως ένας δυνητικά τροποποιήσιμος παράγοντας κινδύνου για την εξέλιξη της αναπηρίας σε ασθενείς με ΣΚΠ, είπε ο Costello. «Είναι λογικό για κάθε άτομο με ή χωρίς σκλήρυνση κατά πλάκας, να εργάζεται για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού ΔΜΣ θα ωφελήσει τη γενική του υγεία, ιδιαίτερα επειδή η κινητική αναπηρία και η γνωστική έκπτωση, που ανεξάρτητα συνδυάζονται με την παχυσαρκία, αποτελούν προκλήσεις και ανησυχίες για τα άτομα που ζουν με ΣΚΠ», είπε. Οι συζητήσεις μεταξύ των παρόχων υγειονομικής περίθαλψης και των ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας σχετικά με το σωματικό βάρος πρέπει να προσεγγίζονται με μια ειλικρινή αναγνώριση για όσα γνωρίζουμε και όσα δεν γνωρίζουμε για τις πολλές συνέπειες της παχυσαρκίας, είπε ο Costello.
Επίσης, «οι συζητήσεις με επίκεντρο τον ασθενή πρέπει να αντιμετωπίζονται με ευαισθησία, έχοντας υπόψη ότι οι αντιλήψεις για την εικόνα του σώματος είναι σημαντικό μέρος της υγείας και της ευεξίας», πρόσθεσε. Ο Χάρελ είπε ότι αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι η παχυσαρκία είναι ένας παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη της ΣΚΠ και ορισμένες έχουν προτείνει ότι η παχυσαρκία σχετίζεται με χειρότερα αποτελέσματα της ΣΚΠ. «Δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς την παθοφυσιολογία αυτού», είπε. “Η θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας δεν αφορά αποκλειστικά τους παράγοντες τροποποίησης της νόσου. Θα πρέπει κανείς να έχει μια ολιστική άποψη, καθώς η τακτική άσκηση, η υγιεινή διατροφή και ο επαρκής ύπνος πιθανότατα επηρεάζουν τη σοβαρότητα της ΣΚΠ.”