Ο Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος (κοινώς «Λύκος») είναι ένα αυτοάνοσο, μη μεταδοτικό νόσημα, που προσβάλλει περίπου 3-5 ανά 10.000 κατοίκους.
Ο Λύκος είναι ένα από τα τουλάχιστον 100 γνωστά αυτοάνοσα νοσήματα και ανήκει σε μια υποκατηγορία που ονομάζονται Νοσήματα του Κολλαγόνου.
Στα αυτοάνοσα νοσήματα το ανοσολογικό (ή ανοσιακό) σύστημα, που υπό φυσιολογικές συνθήκες προστατεύει το σώμα μας από μικρόβια, στρέφεται εναντίον διαφόρων οργάνων του. Το όνομα «Λύκος» (Lupus στα Λατινικά) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά πριν 300 περίπου χρόνια για τα δερματικά εξανθήματα που παραμόρφωναν το πρόσωπο σαν να το είχε δαγκώσει λύκος.
Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 5.000 ασθενείς με Λύκο. Η νόσος είναι 9 φορές συχνότερη στις γυναίκες από τους άνδρες και συνήθως εμφανίζεται σε γυναίκες ηλικίας 14-40 ετών. Παρ’ όλο που ο Λύκος μπορεί να είναι σοβαρή ασθένεια, η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία της έχει βελτιώσει κατά πολύ την πρόγνωση αυτών των ασθενών, δίνοντάς τους τη δυνατότητα στους περισσότερους να ζουν μια φυσιολογική ζωή.Οι περισσότεροι άνθρωποι (περίπου 60-70% στη χώρα μας) έχουν ήπιο Λύκο που προσβάλλει κυρίως το δέρμα και τις αρθρώσεις και αντιμετωπίζεται με υδροξυχλωροκίνη (πλακενίλ) σε συνδυασμό με χαμηλές δόσεις κορτιζόνης. Περίπου σε 1 στις 4 περιπτώσεις Λύκου μπορεί να προσβληθούν εσωτερικά όργανα όπως οι νεφροί, η καρδιά, το αίμα, οι πνεύμονες και ο εγκέφαλος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, χρησιμοποιούνται μεγαλύτερες δόσεις κορτικοειδών (πρεδνιζόνη, μεντρολ) και ανοσοκατασταλτικά (αζαθειοπρίνη, μυκοφαινολικό, κυκλοφωσφαμίδη). Χρησιμοποιούνται και στοχευμένες -βιολογικές θεραπείες όπως το «Mπελίμουμαμπ» και το «Ριτουξιμάμπ», ενώ ενθαρρυντικά αρχικά αποτελέσματα έχουν δώσει και άλλες βιολογικές θεραπείες όπως το «Επρατούζουμαμπ» και το «Αμπάτασεπτ».
Ακόμη και στις πιο βαριές περιπτώσεις Λύκου, οι σύγχρονες θεραπείες ελέγχουν αποτελεσματικά τη νόσο, βάζουν δηλ. τη νόσο σε ύφεση στο 80- 90% των περιπτώσεων.