Η πιο συχνή πάθηση που προσβάλλει τις αρθρώσεις, κυρίως των ατόμων της τρίτης ηλικίας, είναι η οστεοαρθρίτιδα. Η πάθηση προσβάλλει το 50% των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών και περισσότερο τις γυναίκες. Οι νέες τεχνικές επέμβασης για την οστεοαρθρίτιδα μπορούν να βοηθήσουν αυτά τα άτομα να έχουν μια φυσιολογική ζωή.
Η εξέλιξη στην εμφύτευση προθέσεων την τελευταία 20ετία (ακόμα και τρισδιάστατων εκτυπωμένων μοσχευμάτων εδώ και λίγα χρόνια) έχει συνεισφέρει σημαντικά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πασχόντων από οστεοαρθρίτιδα, ιδιαίτερα γόνατος, ισχίου και ώμου. Η εξέλιξη αυτή αφορά τόσο τη βελτίωση της ποιότητας των προθέσεων όσο και τις μεθόδους εμφύτευσης αυτών με τεχνικές ελάχιστης επεμβατικότητας, καθώς και τεχνικών καθοδηγούμενων από ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Η επέμβαση ενδείκνυται όταν η ποιότητα ζωής του ασθενούς βλάπτεται σημαντικά. Όταν στερείται δραστηριότητες που έκανε κατά το παρελθόν, όταν εξαρτάται και ταλαιπωρεί τον περίγυρό του και όταν δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στη συντηρητική θεραπεία. Τα συχνότερα συμπτώματα είναι πόνος, δυσκαμψία και παραμόρφωση.
Η οστεοαρθρίτιδα αντιμετωπίζεται παραδοσιακά με την τοποθέτηση μιας πρόθεσης (αρθροπλαστικής) από κράμα μετάλλων και πλαστικού (πολυαιθυλένιο) στην άρθρωση μετά την απομάκρυνση του φθαρμένου χόνδρου και ανάλογη διαμόρφωση των οστών. Η επέμβαση αποκαθιστά τον άξονα του σκέλους, την κίνηση και τη βάδιση και εξαλείφει τον πόνο.
Με τη βοήθεια ειδικού εξοπλισμού ο χειρουργός μπορεί να τοποθετήσει την πρόθεση στην άρθρωση μέσα από τομή δέρματος 8-10 εκ. με ελάχιστη διατάραξη των μαλακών μορίων (επιγονατίδα, μύες, τένοντες). Η τεχνική αυτή μπορεί να συνδυαστεί και με ειδικό σύστημα ηλεκτρονικού υπολογιστή. Με την τεχνική αυτή ο ασθενής κινητοποιείται γρηγορότερα, παραμένει στην κλινική μόνο τρεις ή τέσσερις ημέρες, κρατά μέσο στήριξης (μπαστούνι, πατερίτσα κ.τ.λ.) μόνο για επτά έως δέκα ημέρες και γενικότερα ελαττώνεται σημαντικά ο χρόνος αποθεραπείας και αποκατάστασής του.
Επανέρχεται στις δραστηριότητες του συντομότερα (εργασία γραφείου σε περίπου 10 ημέρες, οδήγηση σε 15 ημέρες), αλλά το βασικότερο είναι ότι αυτοεξυπηρετείται μετά την έξοδο από το νοσοκομείο και δεν εξαρτάται από το συγγενικό περιβάλλον. Η άμεση κινητοποίηση που επιτυγχάνεται ελαττώνει και τον κίνδυνο επιπλοκών (θρομβώσεις κ.τ.λ.). Επιπλέον ο ασθενής βιώνει λιγότερο μετεγχειρητικό πόνο, λιγότερη αιμορραγία και ο κίνδυνος δυσκαμψίας ελαχιστοποιείται.