Οι πρόσφυγες από τη Συρία που ξέφυγαν από τον πόλεμο και αναζητώντας μια καλύτερη ζωή βρέθηκαν στη γειτονική Ιορδανία έχουν μπροστά τους μια νέα «μάχη», αυτή κατά του διαβήτη.
Ο Hammad Faleh, με την γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά, εγκατέλειψαν την πατρίδα τους, πριν από τρία χρόνια, για να ξεφύγουν από τον πόλεμο. Όμως, ο 32χρονος καθηγητής αγγλικών παλεύει κατά του διαβήτη και χωρίς πρόσβαση σε θεραπεία, ξέρει πως μπορεί να πεθάνει…
«Ο διαβήτης είναι κάτι που είχα υπό έλεγχο σχεδόν σε όλη μου τη ζωή. Από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στη Συρία, η κατάστασή μου ήταν πλέον δύσκολο να ελεγχθεί. Αυτό έκανε δύσκολα τα πράγματα και για εμένα και για την οικογένειά μου» λέει ο Hammad στους ανθρώπους του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που βρίσκονται στην Ιορδανία, αλλά και σε άλλες χώρες, για να υποδεχθούν τους πρόσφυγες.
Ο Hammad περίμενε επί ώρες να πάρει ινσουλίνη «παλεύοντας» με τον διαβήτη τύπου 1 πάνω από 14 χρόνια. «Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος μπορούσα να ελέγχω την πάθησή μου. Επισκεπτόμουν τους γιατρούς τακτικά, έτρωγα σωστά για να κρατάω σε καλά επίπεδα την ζάχαρη στο αίμα μου και τα φάρμακα ήταν δωρεάν. Πλέον τα φάρμακα είναι δύο και τρεις φορές πιο ακριβά και υπάρχει μεγάλη δυσκολία» λέει ο 32χρονος πατέρας.
Στην Ιορδανία έχουν καταφτάσει πάνω από 630.000 καταγεγραμμένοι πρόσφυγες εκ των οποίων το 85% ζει στον δρόμο ή σε πρόχειρα καταλύματα. Το 6% των ενήλικων προσφύγων που πέρασε τα σύνορα της Ιορδανίας έχει διαβήτη. Από τον Νοέμβριο του 2014 οι πρόσφυγες που ζουν σε κέντρα έχουν πλήρη και ελεύθερη πρόσβαση στην νοσοκομειακή περίθαλψη, ενώ όσοι είναι εκτός πληρώνουν όπως και οι ανασφάλιστοι Ιορδανοί.
Μεταξύ αυτών και ο Hammad. «Πληρώνω περίπου 39 ευρώ το μήνα για την θεραπεία μου, αλλά δεν είναι εύκολο γιατί δεν έχω σταθερό εισόδημα. Βοηθάω σε ένα μανάβικο πότε πότε, αλλά συνήθως είμαι πολύ αδύναμος για να εργαστώ λόγω του διαβήτη. Ευτυχώς, κανείς άλλος στην οικογένεια δεν είναι άρρωστος» λέει με θλίψη, αλλά και ανακούφιση.
Εξίσου δύσκολο είναι να έχει και μια σωστή διατροφή. «Το ρύζι και το ψωμί είναι φθηνά και δεν έχουμε χρήματα για να αγοράσουμε κάτι καλύτερο να φάμε» εξηγεί ο Hammad.