Μια ασθένεια του εγκεφάλου, η νόσος του Πάρκινσον είναι μια κατάσταση που επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου, θέτοντας σε κίνδυνο την ικανότητα του ατόμου να περπατά, να κρατά αντικείμενα ή ακόμα και να μιλά. Δυστυχώς, μπορεί να χρειαστεί ένα έτος ή περισσότερο για να διαγνωστεί, και ακόμη περισσότερο για να αξιολογηθεί πώς μπορεί να τα πάει ο ασθενής με την πάροδο του χρόνου με τις θεραπείες.
Ο τυπικός τρόπος διάγνωσης του Πάρκινσον είναι με μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου. Αλλά οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτή η σάρωση δεν είναι αρκετά ευαίσθητη και δεν μπορεί να αποκαλύψει ορισμένες από τις βιολογικές αλλαγές που διαδραματίζονται στον εγκέφαλο των ασθενών. Αντίθετα, οι μαγνητικές τομογραφίες χρησιμοποιούνται συχνότερα για την εξάλειψη άλλων διαγνώσεων.
Τώρα, επιστήμονες στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, στο Ισραήλ, εργάζονται πάνω σε έναν διαφορετικό τρόπο διάγνωσης της νόσου, που ονομάζεται ποσοτική μαγνητική τομογραφία (qMRI). Οι σαρώσεις qMRI εξέτασαν ένα μέρος του εν τω βάθει εγκεφάλου που ονομάζεται ραβδωτό σώμα, το οποίο βοηθά το σώμα να κινείται οικειοθελώς και επιδεινώνεται γρήγορα καθώς η ασθένεια εξελίσσεται.
Τα αποτελέσματα, που δημοσιεύθηκαν στις 15 Ιουλίου στο περιοδικό Science Advances, διαπίστωσαν ότι η ανάλυση qMRI, μια τεχνική που συνέκριναν με τη λήψη της ίδιας φωτογραφίας με διαφορετικό φωτισμό, μπορούσε να δείξει αλλαγές στη δομή του ιστού σε διακριτές τομές του ραβδωτού σώματος. Προηγουμένως, αυτή η τεχνική θα ήταν δυνατή μόνο σε εργαστηριακές δοκιμές μετά τον θάνατο του ασθενούς.
«Όταν δεν έχεις μετρήσεις, δεν ξέρεις τι είναι φυσιολογική και τι μη φυσιολογική δομή του εγκεφάλου και τι αλλάζει κατά την εξέλιξη της νόσου», εξήγησε ο ερευνητής Aviv Mezer, καθηγητής στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο. «Αυτό που ανακαλύψαμε είναι η κορυφή του παγόβουνου», πρόσθεσε ο Mezer σε σχετική ανακοίνωση του πανεπιστημίου. Στη συνέχεια, η ομάδα του ελπίζει να εξετάσει μικροσκοπικές αλλαγές σε άλλες περιοχές του εγκεφάλου χρησιμοποιώντας την ίδια τεχνική. Σύμφωνα με τον Mezer, οι σαρώσεις αναμένεται να χρησιμοποιηθούν σε κλινικά περιβάλλοντα τρία έως πέντε χρόνια αργότερα.