Μια νέα μελέτη που διερευνά την προέλευση του παιχνιδιού προσποίησης υποδεικνύει ότι τα βρέφη εκτελούν μοτίβα αλληλεπίδρασης με στοιχεία προσποίησης πολύ νωρίτερα από ό,τι νομίζαμε. Το παιχνίδι προσποίησης θεωρείται συχνά αναπτυξιακό ορόσημο, καθώς συνδέεται με τη ρύθμιση των συναισθημάτων, τις γλωσσικές δεξιότητες, τη γνωστική λογική και την επίλυση προβλημάτων. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι ένα παιδί αρχίζει να συμμετέχει σε δραστηριότητες φαντασίας όταν έχει αναπτύξει την ικανότητα να αναγνωρίζει ότι το κάνει και, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι μελέτες επικεντρώνονται σε βρέφη που είναι κάπως λεκτικά.
Τα παιχνίδια αναπτύσσουν τον εγκέφαλο του βρέφους
Ωστόσο, νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Πόρτσμουθ και το Πανεπιστήμιο Λουντ της Σουηδίας, έχει δημιουργήσει συνδέσεις μεταξύ της προσποίησης και των παιχνιδιάρικων αλληλεπιδράσεων του παιδιού, όπως ο κλόουν και τα πειράγματα. Η Ίρις Νομικού, από το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Πόρτσμουθ, είπε: «Βλέπουμε συχνά παιδιά να χρησιμοποιούν στηρίγματα που αντιπροσωπεύουν κάτι άλλο, όπως ένα ραβδί ως σπαθί ή ένα μπολ ως καπέλο. Αλλά προτού γίνουν σκηνοθέτες φανταστικών κόσμων, ξεκινούν από μικρά όντας ηθοποιοί και ερμηνεύοντας κάτι αντισυμβατικό.
«Αυτό μπορεί να είναι το να τραβάς αστείες εκφράσεις του προσώπου, να κάνεις αφύσικούς θορύβους, ακόμη και να ερμηνεύεις βρέφη – σαν να πρόκειται να κάνουν κάτι όταν δεν το κάνουν – για να τραβήξουν την προσοχή ενός γονέα, ενός φροντιστή ή ενός φίλου». Το παιχνίδι προσποίησης ορίζεται συνήθως ως μια δραστηριότητα με συμβολικό χαρακτήρα, στην οποία ένα σημαίνον (π.χ. μια μπανάνα) χρησιμοποιείται για να αναπαραστήσει την έννοια ενός σημαινόμενου (π.χ. ένα τηλέφωνο). Αλλά η εργασία, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Applied Psycholinguistics, λέει ότι υπάρχουν παραλλαγές στην ποιότητα, την εμφάνιση και την αναπτυξιακή της πρόοδο σε διαφορετικά πλαίσια και πολιτισμούς.
Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι η προσποίηση θα πρέπει να σταματήσει να ορίζεται ως τελικό προϊόν της γνωστικής ανάπτυξης και αντ’ αυτού ως διαπροσωπικό. Η προέλευσή του μπορεί στη συνέχεια να μεταφερθεί σε πολύ νωρίτερα στη βρεφική ηλικία από ό,τι αρχικά θεωρήθηκε δυνατό.
Η Valentina Fantasia, από το Τμήμα Φιλοσοφίας και Γνωσιακής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Lund, πρόσθεσε: «Υπάρχουν παρατηρητικές αποδείξεις ότι ένα παιδί μόλις οκτώ μηνών προσποιείται ότι δίνει ένα αντικείμενο σε κάποιον και το αποσύρει αμέσως μόλις απλώσει το χέρι του. «Οι περισσότεροι γονείς και φροντιστές έχουν βιώσει αυτούς τους τύπους αλληλεπιδράσεων, αλλά ακόμα δεν έχει δοθεί μεγάλη προσοχή στη διερεύνηση του ευρύτερου αναπτυξιακού τους αντίκτυπου ή της συνέχειας που υπάρχει με το παιχνίδι προσποίησης.
«Αυτό που έχουν περισσότερο κοινό αυτές οι προηγούμενες και οι μεταγενέστερες μορφές ενεργειών, είναι ότι είναι χώροι στους οποίους τα βρέφη και τα παιδιά μπορούν να κατασκευάσουν και να εξερευνήσουν διαφορετικά είδη πραγματικότητας με άλλες σημαντικές».
Η μελέτη συνιστά περαιτέρω παρατήρηση της προσποίησης της πρώιμης φόρμας για να δούμε πώς μπορεί να ενθαρρυνθεί το παιχνίδι προσποίησης από μικρότερη ηλικία. Εάν δοθεί περισσότερη προσοχή στον ρόλο των πρώιμων αλληλεπιδράσεων φροντιστή-βρέφους, από τους γονείς που διαβάζουν ένα βιβλίο με τη φωνή ενός χαρακτήρα έως το να παίζουν peek-a-boo, αυτό επιτρέπει στο παιδί να «παίξει το ρόλο του» από την πρώτη μέρα της ζωής του.