Ο χρόνος που αφιερώνουν τα παιδιά ενός έτους στην οθόνη σχετίζεται με αναπτυξιακές καθυστερήσεις. Αυτό το εύρημα, από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Tohoku, με συνεργάτες στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Hamamatsu, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό JAMA Pediatrics. Η έρευνα εξέτασε 7.097 ζευγάρια μητέρας-παιδιού που συμμετείχαν στη Μελέτη κοόρτης Γέννησης και Τριών Γενεών του Έργου Ιατρικής Megabank Tohoku. Η έκθεση κάθε παιδιού στον χρόνο οθόνης αξιολογήθηκε χρησιμοποιώντας ερωτηματολόγια γονέων, τα οποία καλύπτουν την παρακολούθηση σε:
- τηλεοράσεις,
- οθόνες βιντεοπαιχνιδιών,
- tablet,
- κινητά τηλέφωνα,
- και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές με οπτικές οθόνες.
Τα παιδιά στη μελέτη κατανεμήθηκαν σχεδόν ομοιόμορφα μεταξύ αγοριών (51,8%) και κοριτσιών (48,2%). Η έκθεσή τους στον χρόνο οθόνης αντιστοιχίστηκε στις κατηγορίες λιγότερο από μία ώρα (48,5% των ατόμων), από μία έως λιγότερο από δύο ώρες (29,5%), από δύο σε λιγότερο από τέσσερις ώρες (17,9%) και τέσσερις ή περισσότερες ώρες (4,1%).
Η ανάπτυξη των παιδιών αξιολογήθηκε σε ηλικία δύο και τεσσάρων ετών στους πέντε τομείς της επικοινωνίας, της αδρής κίνησης, της λεπτής κινητικότητας, της επίλυσης προβλημάτων και των προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων. Προηγούμενες μελέτες στο πεδίο γενικά δεν έχουν χωρίσει την ανάπτυξη σε διαφορετικούς τομείς, προσφέροντας επομένως μια λιγότερο εκλεπτυσμένη άποψη.
Η συσχέτιση μεταξύ του χρόνου οθόνης στην ηλικία ενός έτους και της μεταγενέστερης αναπτυξιακής καθυστέρησης αξιολογήθηκε χρησιμοποιώντας μια καθιερωμένη στατιστική τεχνική, αποκαλύπτοντας μια συσχέτιση δόσης-απόκρισης. που σημαίνει ότι το επίπεδο της αναπτυξιακής καθυστέρησης (η απόκριση) συσχετίστηκε με την ποσότητα (δόση) του χρόνου οθόνης.
Για τα παιδιά ηλικίας δύο ετών, ο αυξημένος χρόνος οθόνης όταν ήταν ηλικίας ενός έτους συσχετίστηκε με αναπτυξιακές καθυστερήσεις σε όλους τους τομείς εκτός από τις αδρές κινητικές δεξιότητες. Μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών, ωστόσο, ο αυξημένος χρόνος οθόνης συσχετίστηκε με αναπτυξιακές καθυστερήσεις μόνο στους τομείς της επικοινωνίας και της επίλυσης προβλημάτων.
“Τα διαφορετικά επίπεδα αναπτυξιακών καθυστερήσεων στους τομείς και η απουσία οποιασδήποτε ανιχνευμένης καθυστέρησης σε ορισμένους από αυτούς σε κάθε στάδιο της ζωής που εξετάστηκε, υποδηλώνει ότι οι τομείς θα πρέπει να εξετάζονται χωριστά σε μελλοντικές συζητήσεις για τη συσχέτιση μεταξύ του χρόνου οθόνης και της ανάπτυξης του παιδιού.” λέει ο επιδημιολόγος του Πανεπιστημίου Τοχόκου Taku Obara, αντίστοιχος συγγραφέας του ερευνητικού άρθρου.
Ένας λόγος για τη διεξαγωγή αυτής της μελέτης ήταν τα πρόσφατα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής που υποδηλώνουν ότι μόνο μια μειοψηφία παιδιών τηρεί τις οδηγίες για τον περιορισμό της έκθεσης στον χρόνο οθόνης. Οι οδηγίες σχεδιάστηκαν για να διασφαλίσουν ότι τα παιδιά συμμετέχουν σε επαρκή σωματική δραστηριότητα και κοινωνική αλληλεπίδραση.
“Η ταχεία εξάπλωση των ψηφιακών συσκευών, παράλληλα με τον αντίκτυπο της πανδημίας COVID, έχει αυξήσει σημαντικά τον χρόνο οθόνης για παιδιά και εφήβους, αλλά αυτή η μελέτη δεν προτείνει απλώς μια σύσταση για περιορισμό του χρόνου οθόνης. Αυτή η μελέτη υποδηλώνει μια συσχέτιση και όχι αιτιότητα μεταξύ της οθόνης χρόνος και αναπτυξιακή καθυστέρηση”, λέει ο Obara.
“Χρησιμοποιούμε τον όρο “καθυστέρηση” σύμφωνα με προηγούμενες έρευνες, αλλά είναι συζητήσιμο εάν αυτή η διαφορά στην ανάπτυξη είναι πραγματικά “καθυστέρηση” ή όχι. Θα θέλαμε να αποκτήσουμε βαθύτερη εικόνα σε μελλοντικές μελέτες εξετάζοντας τις επιπτώσεις διαφορετικών τύπων έκθεση στην οθόνη.”