Οσφυαλγία: Όταν ο Γκρέγκορι Χικς του Πανεπιστημίου του Ντέλαγουερ ξεκίνησε την ερευνητική του καριέρα πριν από δύο δεκαετίες, ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες που μελετούσαν τη χρόνια οσφυαλγία σε άτομα άνω των 60 ετών. Γρήγορα μέχρι σήμερα, η έρευνα για τον πόνο στην πλάτη έχει αυξηθεί, ωστόσο οι μελέτες σε ηλικιωμένους με το πρόβλημα εξακολουθούν να είναι αραιές. «Δυστυχώς, η κοινωνική στάση είναι ότι οι ηλικιωμένοι δεν δικαιολογούν το ίδιο επίπεδο φροντίδας με τους νεότερους όταν πρόκειται για μυοσκελετικά προβλήματα», δήλωσε ο Hicks, διακεκριμένος Καθηγητής Επιστημών Υγείας στο UD. «Αλλά δεν το πιστεύω ούτε λεπτό».
Ο Χικς, ένας πρωταθλητής της έρευνας που στοχεύει στη βελτίωση της υγείας των ηλικιωμένων, «έχει την πλάτη του» με περισσότερους από έναν τρόπους. «Πάντα μου άρεσε να δουλεύω με αυτή την ηλικιακή ομάδα», είπε. “Ακριβώς όπως υπάρχουν διαφορές στην υγεία λόγω φυλής και εθνικότητας, το να είσαι μεγαλύτερης ηλικίας οδηγεί σε ανεπαρκή θεραπεία του πόνου. Λέγεται στους ηλικιωμένους ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό, αλλά αυτό απλά δεν είναι αλήθεια.” Με την υποστήριξη του Εθνικού Ινστιτούτου για τη Γήρανση, μέρος των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας, ο Hicks οδήγησε πρόσφατα μια κλινική δοκιμή με ερευνητές στο UD, το Πανεπιστήμιο Duke και το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ για να δοκιμάσουν νέους τρόπους θεραπείας του χρόνιου πόνου στη μέση σε ενήλικες 60 έως 85 ετών χρονών. Η μελέτη, που ονομάζεται Δοκιμή Manual Therapy and Strengthening the Hip (MASH), πιστεύεται από την ερευνητική ομάδα ότι είναι η πρώτη κλινική δοκιμή για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας μιας προσαρμοσμένης φυσικοθεραπευτικής παρέμβασης που ταιριάζει σε μια υποομάδα υψηλού κινδύνου ηλικιωμένων ενηλίκων με χρόνια οσφυαλγία και συνυπάρχοντα πόνο στο ισχίο και μυϊκή αδυναμία. Διεξήχθη από τον Νοέμβριο του 2019 έως τον Απρίλιο του 2022, η μελέτη περιελάμβανε 184 συμμετέχοντες που ανατέθηκαν τυχαία σε θεραπείες είτε εστιασμένες στο ισχίο είτε στη σπονδυλική στήλη που χορηγήθηκαν στις τοποθεσίες των ερευνητών για μια περίοδο οκτώ εβδομάδων, συμπεριλαμβανομένης της κλινικής φυσικής θεραπείας στο UD’s Science, Πανεπιστημιούπολη Τεχνολογίας και Προηγμένης Έρευνας (STAR). Οι συμμετέχοντες στη μελέτη αξιολογήθηκαν για αναπηρία που σχετίζεται με τον πόνο, απόδοση στο περπάτημα (ταχύτητα και αντοχή) και την ικανότητα να σηκώνονται αφού κάθονται σε μια καρέκλα. Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο The Lancet Rheumatology, υποδεικνύουν ότι ενώ και οι δύο θεραπείες βελτίωσαν την ταχύτητα βάδισης ομοίως, η θεραπεία με επίκεντρο το ισχίο οδήγησε σε μεγαλύτερη μείωση της αναπηρίας από οσφυαλγία αμέσως μετά την παρέμβαση οκτώ εβδομάδων, αλλά καμία διαφορά στους έξι μήνες. «Ουσιαστικά, λοιπόν, τα άτομα που έλαβαν την παρέμβαση με επίκεντρο το ισχίο γίνονται καλύτερα γρηγορότερα, όσον αφορά την αναπηρία από οσφυαλγία», είπε ο Χικς. «Η άλλη ομάδα με τη θεραπεία με επίκεντρο τη σπονδυλική στήλη προλαβαίνει, αλλά χρειάζεται περισσότερος χρόνος». Ωστόσο, περαιτέρω αναλύσεις διαπίστωσαν ότι το 46% των συμμετεχόντων στην ομάδα που εστιάστηκε στο ισχίο και το 33% στην ομάδα που εστιάστηκε στη σπονδυλική στήλη είχαν ουσιαστική βελτίωση στις βαθμολογίες αναπηρίας (50% ή μεγαλύτερη μείωση στις βαθμολογίες αναπηρίας) ενώ το 53% της εστίασης στο ισχίο οι συμμετέχοντες και το 60% των συμμετεχόντων που εστιάζονταν στη σπονδυλική στήλη είχαν σημαντική βελτίωση στην ταχύτητα βάδισης. Επιπλέον, η θεραπεία με επίκεντρο το ισχίο συσχετίστηκε με μεγαλύτερες βελτιώσεις στην απόδοση της καρέκλας στους έξι μήνες και στην αντοχή στο περπάτημα στις οκτώ εβδομάδες και στους έξι μήνες.
Όλοι οι πόνοι στη μέση δεν είναι το ίδιο
Η κλινική δοκιμή MASH βασίζεται στα αποτελέσματα της προηγούμενης έρευνας του Hicks, η οποία ήταν μια διαχρονική μελέτη που ακολούθησε ηλικιωμένους με χρόνια οσφυαλγία για ένα έτος, εξετάζοντας συγκεκριμένα τον ρόλο των βλαβών του ισχίου σε σχέση με τον πόνο στη μέση και τη συνολική φυσική λειτουργία. “Γίνεται πολύ ξεκάθαρο”, είπε ο Χικς, “αν υποθέσετε ότι όλες οι οσφυαλγίες είναι το ίδιο, κάνετε λάθος. Εάν μπορείτε να αναγνωρίσετε υποομάδες ασθενών με οσφυαλγία με παρόμοια χαρακτηριστικά, μπορείτε να αναπτύξετε αντίστοιχες θεραπείες, που ελπίζουμε να οδηγήσουν σε καλύτερα αποτελέσματα». Διακεκριμένες υποομάδες χρόνιας οσφυαλγίας ήρθαν στο φως με τη βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης και εργαλείων μοντελοποίησης – μια υποομάδα είχε σημαντικά προβλήματα με αδυναμία ισχίου και πόνο στο ισχίο, μια άλλη είχε σημαντική αδυναμία ισχίου χωρίς πόνο στο ισχίο και μια άλλη δεν είχε προβλήματα με το ισχίο καθόλου. Καθώς αναδύεται κάθε υποομάδα, εμφανίζεται και η προοπτική της ιατρικής ακριβείας και της αποκατάστασης ακριβείας. «Η εκπαίδευσή μου είναι στην επιδημιολογία, στον εντοπισμό παραγόντων κινδύνου», είπε ο Χικς. “Πρώτα παρατηρούμε, καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και μετά επεμβαίνουμε. Κάναμε το πρώτο βήμα στην παρέμβαση τώρα για αυτήν την υποομάδα οσφυαλγίας με αδυναμία και πόνο στο ισχίο – η ομάδα που εστιάστηκε στο ισχίο τα πήγε καλύτερα από την ομάδα που εστιάστηκε στον πόνο στη σπονδυλική στήλη -σχετιζόμενη αναπηρία, απόδοση στην άνοδο της καρέκλας και αντοχή στο περπάτημα. Έχουμε περισσότερη δουλειά να κάνουμε για να βελτιώσουμε αυτήν την παρέμβαση φυσικοθεραπείας που εστιάζεται στο ισχίο. Έτσι, στην επόμενη κλινική μας δοκιμή, θα εργαστούμε για να το ενισχύσουμε και να αναπτύξουμε θεραπευτικές προσεγγίσεις για τις άλλες δύο υποομάδες. «Πάντα είχα αυτό το είδος ιδιαίτερης θέσης στην καρδιά μου για αυτήν την ηλικιακή ομάδα», είπε ο Hicks. “Όταν ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, υπήρχαν πολλοί αρνητές. Θα τους έλεγα, “Διαβάστε τη βιβλιογραφία – γιατί αποκλείουμε τους ηλικιωμένους από την έρευνα για τον πόνο στη μέση;” Όλοι ελπίζουμε να γεράσουμε. Γιατί να αγνοήσουμε ένα μέρος στον χρόνο όπου όλοι ελπίζουμε να καταλήξουμε;” Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η οσφυαλγία είναι η κύρια αιτία αναπηρίας παγκοσμίως. Τα κρούσματα σε όλον τον κόσμο έχουν αυξηθεί κατά 60% τα τελευταία 30 χρόνια.