Νευρογενής Ουροδόχος Κύστη: Οι περιπτώσεις παιδιατρικής νευρογενούς ουροδόχου κύστης (NGB) δεν αξιολογούνται πλήρως στην κλινική πρακτική ρουτίνας, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε online στις 16 Οκτωβρίου στο Advances in Therapy. Η Naoko Izumi, από την Pfizer Japan στο Τόκιο, και οι συνεργάτες της διεξήγαγαν μια αναδρομική μελέτη κοόρτης που αφορούσε ασθενείς ηλικίας 17 ετών και νεότερους με νευρογενή ουροδόχο κύστη NGB για να εξετάσουν την τρέχουσα κατάσταση της διαχείρισης της νευρογενούς ουροδόχου κύστης NGB κατά τη διάρκεια μιας παρακολούθησης 24 μηνών. Συμπεριλήφθηκαν δεδομένα για 883 επιλέξιμα παιδιά, συμπεριλαμβανομένου του 39,3% με δισχιδή ράχη.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το υπερηχογράφημα του νεφρικού ουροποιητικού συστήματος και η ανάλυση ούρων διενεργήθηκαν τουλάχιστον μία φορά σε >35 και >45 τοις εκατό των ασθενών κατά τη διάρκεια των 12-/24-μηνών μετά τη λήψη του δείκτη, αντίστοιχα, ενώ σημαντικά λιγότεροι ασθενείς υποβλήθηκαν σε ειδικές εξετάσεις (ουροδυναμική, κυστεοουρηθρογραφία, σπινθηρογράφημα- <11/<13 τοις εκατό). Φάρμακα για την υπερδραστήρια ουροδόχο κύστη χρησιμοποιήθηκαν από το 21,5 % των ασθενών κατά τη διάρκεια των 24 μηνών και το 10,8 % των ασθενών υποβλήθηκε σε καθαρό διαλείποντα καθετηριασμό (CIC) μόνο ή με φάρμακα- το 1,2 % υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση. Οι πιο συχνές επιπλοκές ήταν η λοίμωξη του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος (UTI), η ακράτεια ούρων και η υδρονέφρωση (23,2, 9,7 και 7,0 τοις εκατό, αντίστοιχα). Σε μια ανάλυση των παραγόντων κινδύνου για ουρολοίμωξη, παρατηρήθηκαν σημαντικά υψηλότερες αναλογίες πιθανοτήτων για καθαρό διαλείποντα καθετηριασμό CIC, παρουσία δισχιδούς ράχης και δυσκοιλιότητα (5,70, 2,86 και 2,07, αντίστοιχα). Υπήρξε ανεπαρκής εκτέλεση των ουροδυναμικών αξιολογήσεων συνολικά.
“Η παρούσα μελέτη μας δείχνει ότι τα περιστατικά νευρογενούς ουροδόχου κύστης NGB δεν αξιολογούνται πλήρως στην κλινική πρακτική ρουτίνας, τόσο για διαγνωστικούς σκοπούς όσο και για σκοπούς παρακολούθησης, παρά τις σαφείς οδηγίες που παρέχονται από τις κατευθυντήριες γραμμές”, γράφουν οι συγγραφείς. “Αυτό μπορεί να παρεμποδίσει τη συνεχή διαχείριση αυτών των ασθενών και να επηρεάσει αρνητικά τα αποτελέσματα”.
